абнои замондин шиква қилмоқлик на суд,Чунки уммиди вафо ғаддорлардиндур ғалат.
«Сўрғоли ҳолимни, эй қоши қалам, кел эртароғ…»
Сўрғоли ҳолимни, эй қоши қалам, кел эртароғ,
Йиғламоқдин қолмади кўзларда нам, кел эртароғ!
Сендин айру гўшаи ҳижрон аро ёлғиз топиб,
Ўртаға олди мени дарду алам, кел эртароғ!
Марҳабо, бош устина, айлаб карамлик шаҳсувор,
Кўзларимни устина қўйғил қадам, кел эртароғ!
Муддатедур даҳр аро топмай вужудингдин сўроғ,
Эл аро анқо каби бўлдим адам, кел эртароғ!
Эй хуш ул тунлар фориқинг ёдима келмас эди,
Билмайин комим висоли муғтанам, кел эртароғ!
Бистарим хоки мазаллат, ҳамдамим андуҳдур,
Ҳасратингда масканим бўлғунча ғам, кел эртароғ!
Фурқатий ошуфтадил то чанд тортар интизор,
Дилда тоқат қолмади, жоним-танам, кел эртароғ!
«Тортаман бечоралиғда ҳар кеча бедорлиғ…»
Тортаман бечоралиғда ҳар кеча бедорлиғ,
Бир кўруб ҳоли дилимни, бермадинг дилдорлиғ.
Қошларинг тийғин чекиб, гоҳи мижангнинг ханжарин,
Кўзларингким бошладилар шеваи хунхорлиғ.
Айлағил дардимға чора ёки ўлдурғил мани,
Меҳнату андуҳ ила токай чекарман хорлиғ.
Ман асиру хастага айлаб лабингни заҳрханд,
Ўзгаларнинг базмида бўлдунг шакаргуфторлиғ.
Ман ғаминг новакларидин сийначоку дилфигор,
Сан қилиб ғайриға, эй, ороми жон, ғамхорлиғ.
Қўймадинг кўзга қадам, мардумлиғ айлаб бир йўли,
Билмадинг меҳру вафо йўлида мардумдорлиғ.
Телбае расво эрур деб, эй париваш, ор этиб,
Фурқатий дилхастадин олдинг хати безорлиғ.
«Ул пари ҳажрида чеккан нолау зоримға боқ…»
Ул пари ҳажрида чеккан нолау зоримға боқ,
Осмонға ўрлади, оҳи шарарборимға боқ.
Гулжабину ғунчалабнинг ҳасратида қон ютуб,
Сарғарибдурман, хазондек жисми беморимға боқ.
Заъфарон юз узра қонлиғ ёш тўкарман, эй, рафиқ,
Қилмадинг бовар агар бу ранги рухсоримға боқ.
Умрлардур бўйла бир бетараҳҳум ёр учун,
Дўсту душмандин эшитган таъна-озоримға боқ.
Таън қилғунча мени, бедардлар, кўзум ўюб,
Ол, кўзинг ўрниға солғил, сўнгра дилдоримға боқ.
Ишқ савдосидин ўлдум гарчи кўб ошуфтаҳол,
Эй, жунунни шаклидин бўйнумда тумморимға боқ.
Эй, муҳаббат аҳли, рамзи ишқ фаҳм айлай десанг,
Ёзилан хуни жигардин, Фурқат, ашъоримға боқ.
«Кўнгул қўймоқ хатодур, ҳусн аҳлининг вафоси йўқ…»
Кўнгул қўймоқ хатодур, ҳусн аҳлининг вафоси йўқ,
Хинонинг рангли янглиғдур, кетар бир кун, бақоси йўқ.
Ўшал маҳвашки олам халқи анга мубталодурлар,
Ва лекин ман каби онлар ичинда мубталоси йўқ.
Ишонманглар, мусулмонлар, вафога ваъдалар қилса,
Булар ялғончилардур, аҳдининг ҳаргиз вафоси
