arkadaşlarına telefon açtım. Onlar da görmemişler.”
Bu sefer duralama sırası bendeydi. Açık konuşmalıydım:
“Siyasi bir durum olmasın sakın?”
Yasa bir yana, kendimle ilgili endişelerim, üstleneceğim herhangi bir işte, siyasetin “s”sinin bulunmasını engelliyordu. İnsanlar dilediklerini düşünebilirlerdi, ben de dilediğimi düşünürdüm. Ama birilerinin düşündükleri ile yaptıkları arasındaki ince çizgi sonucu başlarına gelebilecek herhangi bir şey konusunda sorumluluk alamazdım.
Yusuf Sarı’nın bu konudaki cevabı hemen geldi.
“Yok beyim, İbo’nun o taraklarda bezi yoktur. Yeminlidir. Paşa paşa dersini okur, biraz da benim işlere yardım eder İstanbul’da.”
“Ne iş yapıyorsun?”
Sesinin tonunu duyunca, Tarsuslu hafiften kasıldı gibime geldi. Yanılmış da olabilirdim.
“Burdan iplik, bez, kumaş göndeririz parti malı ordaki tüccarlara. İyidir işimiz. İbo da lüzum olunca gider gelir tüccarlara.”
İstanbul’daki yeğenini arayan bilmem kaç amcadan birine daha ne sorayım diye düşünürken koltukta kıçımın yerini değiştirdim. Yusuf Sarı tereddüdümü sezdi.
“Ne diyorsun Remzi gardaş, bulacan mı İbo’mu? Kıymetlimizdir, kardeş yadigârıdır. Bulacan mı?”
“Elimden geleni yaparım. Ama bu yetmez. Ayrıntı lazım. Fotoğraf falan…”
“Atla gel gardaş,” diye yineledi. “Konuşuruz. Misafirimiz ol.”
Önce kiralayacağım malı göreyim diye düşündüğü geldi aklıma. Haksız sayılmazdı. Hele isteyeceğim parayı duyunca.
Yusuf Sarı bunca mesafeden sanki adamın içini okuyordu zaman zaman. Neyi ne zaman diyeceğini bilen adamları severdim.
“Tanışırız,” dedi. “Sonra senin paranı da konuşmak lazım.”
“Konuşuruz,” dedim. Tarsus’u bunca yıl sonra özleyeceğim aklıma gelmezdi. Yaman sıcak olmalıydı.
“Polise gittin mi?” diye sordum.
“Polis yok gardaş. Burası Tarsus, polis yok. Polis yok, medya yok, gazeteci yok.”
“Anladım,” dedim. “Yarın ordayım. Sabah uçağından iner inmez yanındayım.”
Meraklansın diye bilerek duraladım.
“Yalnız…” dedim.
“Yalnız ne?” dedi.
“Kusura bakma ama Yusuf Sarı bilader,” dedim. “Burdan ta oralara boşa kürek çekmek istemem. Bakarsın anlaşamayız. En azından uçak parasını havale etmelisin hesabıma.”
“Bu saatte?” dedi.
“Sekreterin telekartla falan yatırsın,” dedim. “Sabah bakarım, hesabımdaysa atlar gelirim.”
“Ne kadar?”
İstanbul-Adana uçak parasına kafadan bir yüzde yirmi beş ekledim.
“Anlaştık,” dedi.
Küçük şeyler için kullandığım banka hesabımı verdim. Adresini aldım. Kapamadan önce, “Sekreterinin telefonu dinlemek âdeti var mı?” diye sordum. Hiç, öylesine, laf olsun diye… Ama saatin dokuz olduğuna bakılırsa, geç saatlere kadar çalışmaya itirazı yoktu kızın.
Telefonu kapadıktan sonra önce bilgisayarıma bir göz attım. Cessna’m yeniden Chicago’nun yanı başındaki küçücük Meigs Havaalanı’nda, Michigan Gölü’nün kenarında havalanmaya hazır, beni bekliyordu. Yüz vermedim. Salonda aşağı yukarı bir iki yürüdüm. Pencereden baktım. Akmerkez’in tepesindeki kırmızı ışık yanıp sönüyordu. Boğaziçi şuracıktaydı. Tarsuslu İbrahim Sarı’yı milk shake’ini içerken düşünmeye çalıştım. Belirgin bir görüntü gelmedi gözlerimin önüne.
Telefonla THY rezervasyonunu aradım. Yarın sabah erkenden Adana’ya iki uçak vardı. 07.00 ve 07.50, ama ikisinde de yer yoktu. Sabahın köründe kalkmayacağım için sevindim. Öğle uçağı yarımdaydı, ama onda da yer olmadığını öğrenince iş ciddileşti. 07.50 uçağına yedek yazıldım.
Salonda bir iki daha yürüdüm. Pencereden bir daha baktım. Sonra yeniden telefona gelip 118’i aradım. Bekledim. Bilgisayara bağlandım, bekledim, operatörlerimiz doluydu, lütfen bekledim. İbrahim Sarı’yı sordum sonunda. Semti? Ne bileyim ben? Levent, Etiler civarı diye salladım. Yoktu kaydı.
Yalnızca adını bildiğim Tarsuslu İbrahim Sarı’yı bulmak için, akşamın bu saatinde aklına yapılacak şeyler gelse de yapma Remzi Ünal dedim kendi kendime. Sabah ola hayrola…
Çıktım sinemaya gittim.
2. Bölüm
Sabah erkenden uyandım. Kahvemi içtikten sonra kadın sesiyle konuşan bilgisayarın talimatlarına uya uya telefonun tuşlarına bastım ve Yusuf Sarı’ya verdiğim banka hesabımın bakiyesini kontrol ettim. Hatırı sayılır bir artış vardı.
Sabahın köründe iyice uyanmadan otomobilimi kullanmak içimden gelmedi ve yoldan çevirdiğim bir taksiyle havaalanının yolunu tuttum. Hava, Adana’ya gidecek birini ürkütecek kadar sıcaktı. İçerideki koca panoda Adana 07.50 uçağında gecikme görünmüyordu, ama yedek kuyruğunda umut yoktu. Ortalıkta dolaşan eli telsizli kızlardan birini gözüme kestirip, Adana’ya uçacak pilotları sordum, ikisi de tanıdıktı.
Bir iki telsiz ve dahili telefon konuşmasından sonra elimde hâlâ biletim yoktu ama ben uçağın içindeydim. Kemerimi bağlar bağlamaz, içkiyi işten atılmayacak limitte içen eski meslektaşlarımın benimle utanç verici bir konuşmaya mecbur kalmaması için gözlerimi kapayıp uyuma taklidi yaptım. Sonra gerçekten uyudum.
Adana’da uçağın arka kapısından indim. Hava insanı isyan ettirecek kadar sıcaktı. Mersin’e giden üç adamla paylaştığım takside yol boyu sustuk. Tarsus girişinde indim. Bindiğim öteki taksi beni doğrudan Yusuf Sarı’nın Tarsus’un bir ucundan ötekine ulaşan anacaddesinin ortalarındaki işyerinin kapısında indirdi.
Zamanında çok kebap yediğim iki katlı köhnemiş taş binanın yanındaki tek katlı kitapçının yerine mimari açıdan utanç verici bir iş hanı yapılmıştı. Girişinde tabelalar arasında aradığımı buldum: Sarıoğulları Ticaret Kat 2.
Ana kapıdan geçince girdiğiniz merdiven boşluğu, demir bir sandalyede oturan şalvarlı, sarkık bıyıklı bir adam aracılığıyla bir tür resepsiyon işlevi görüyordu. Adam yabancı olduğumu doğallıkla sezdi.
“Kime bakmıştın beyim?” dedi, yukarı çıkmana izin verip vermemek bana bağlı diyen bir vurguyla.
“Yusuf Sarı,” dedim. “Beni bekliyor.”
Yukarıdan
