özel anlarda,” dedi. Hâlâ elinde tuttuğu kartvizitimi bırakıp paketten bir sigara aldı.
Sigarasını yakmam için eğildiğinde metal yuvarlaklar yine şıngırdadı. Bu kez karşılıklı birer yudum aldık kahvelerimizden. Tuhaf tuhaf şeyler düşünüyormuş gibi birer de nefes aldık sigaralarımızdan.
“Ekspozisyon saat sekiz buçukta başlayacak akşam,” diye lafa girdi aniden. “Ortaköy’deki Esma Sultan Yalısı’nda. Bilir misiniz?”
“Evet,” dedim.
“Dokuzdan önce başlayamayız ama,” dedi. “Ekâbir bayiler ile salak karıları geç gelmeyi marifet sayarlar böyle gecelere. Ben son dakikalara kadar kapıda karşılayacağım davetlileri. Beni görürsünüz gelince.”
Birinin elinde bir karton kutu olan iki kız girdi içeri. Diğerinin elinde bir ucunda insanın gözünü dayayıp bakacağı bir mercek olan siyah bir küp vardı.
“Basına dağıtılacak dialar…” dedi kızlardan biri.
“Çoğaltılmadı mı bunlar hâlâ?” dedi Dilek Aytar.
“Siz önce görün diye bekledik,” dedi öteki kız. “Murat yetiştireceğine söz verdi.”
“İnşallah,” dedi Dilek Aytar. Sonra bana döndü.
“Kusura bakmayın, şu dialara bir göz atmalıyım.”
Hiç önemi yok jesti yaptım ellerimle. Sigarasını aramızdaki kül tablasına bastırıp, gidip masasına oturdu. Kızların her biri bir yanına geçti. Sağ yanındaki kızın kutudan çıkarıp verdiği çerçevelenmiş diayı o küpün diğer ucundaki girişe takıp mercekten baktı. Küpün içinde diaları görmeyi sağlayan bir ışık kaynağı vardı anladığıma göre. Diaları birbiri ardından ve hiç konuşmadan hızla incelemeye başladı. Beğenmediklerini sol tarafındaki kıza veriyordu.
Elimi masanın üstündeki broşürlere attım işleri bitene kadar göz gezdirmek için. Reklamcı arkadaşımdan telif ücreti almalıydım çünkü benden ilham almıştı sanki broşürün konusunu bulmak için. Benim yanımda yöremde hiç görülmeyen güzellikte üç kadın, hayali bir dedektiflik bürosunun içinde, her karede değişik giysilerle poz vermişlerdi. Bana hiç benzemeyen, ince, yakışıklı, genç bir adam, hayatımda hiç giymediğim ve hiç giymeyeceğim giysilerle kadınlara kötü kötü bakıyordu. İki elinde iki toplu tabanca, patlattığı muhtemelen kurusıkı kurşunların dumanını üflüyordu namludan başka bir karede.
Üçlü inceleme ben kahvemi, ikinci sigaramı ve salak broşürün sayfalarını bitirene kadar sürdü. Baktıkları diaların yarısı elenmişti bu sürenin sonunda. Kızlar malzemelerini alıp sessizce çıktılar odadan.
“Davetliler kimler?” dedim kaldığımız yeri hatırlayacağından emin olarak. Beni yanıltmadı.
“Ekspozisyon esas olarak bayilerimize,” dedi masasından bana bakarak. “Pazarlama Türkiye’sinin dört bir tarafından bayiler ve karıları.” Ellerini iki yana açarak ikinci sınıf bir sirk takdimcisini taklit etti. “Innnn nı nınnnn… Basın ve televizyon da gelecek… umarım yeterince. Rakip firmalardan da çağırdı, merakını yenemeyenler gelir. Aslında bu gösterinin herkesin bildiği asıl amacı bayilerin başını döndürüp ertesi günkü gala yemeğinde olabildiğince çok sipariş almak. Biraz da hava atmak sektöre.”
Sonra masadan kalktı, yeniden çıplak mankenlerin arasından dolaşıp bir tur attı.
“Futbol takımı ne yapacak?” diye sordum bana doğru yürüyüşünü seyrederken.
“Asıl olarak yalnızca boy gösterecekler. Televoleci televizyoncuların, paparazzilerin falan gelmesi için bir neden daha güya. Aslında İlhan Bey de biliyor ya, gelirlerse yalnızca uçuşan eteklerden görülen iç çamaşırları ve transparan giysileri çekmek için gelirler. Üçüncü ligden bir takımın oyuncularını çekip de ne yapsınlar?”
Biraz önce oturduğu sandalyeye geldi oturdu. Soğumuş kahvesine umutsuzca bir göz attı.
“Bayilere ilginç gelir belki,” dedim.
“O da doğru ya,” dedi.
“Siz tanıyor musunuz takımdakileri?” dedim. Bir yerden başlamam lazımdı.
“Doğru dürüst tanımam,” dedi Dilek Aytar. “Bir tek o kaleciyle merhabam var. O da birinci ligden transfer edildiğinde gazetecilerle imza törenini ben organize etmiştim, oradan.”
“Nasıl razı oldu Karasu Güneşspor’a gelmeye birinci ligden?”
“Çok anlamam bu işlerden ama galiba suyu ısınmıştı zaten birinci ligde,” dedi Dilek Aytar. “Bir iki yıl da burada takılayım diye düşünüyor olmalı. Hani son vurgun. Ama törende gazetecilere öyle bir birinci lige döneceğim, ama yeni takımımla beraber dedi ki, ölürsünüz. Benden daha iyi PR’cı.”
“Maçlara gidiyor musun?”
“İlhan Bey her seferinde çağırır. Bir iki kere gittim. Feci sıkıldım.”
“Bu hafta sonu gidin ama,” dedim. “Ölüm kalım maçı.”
“Şu ekspozisyonu sağ salim atlatıp bayileri de kalın siparişlerle evlerine yollayabilirsem gelirim,” dedi.
Ayağa kalktım.
“Teşekkür ederim,” dedim, elimi uzattım. “Zamanınızı çok aldım. Akşama görüşürüz.”
Dilek Aytar da ayağa kalktı. Elimi sabahki tanışmamızdakinden çok daha uzun sıktı. Kartvizitim bu kez diğer elindeydi.
“Görüşürüz,” dedi. “Kapıda olacağım.”
Koridordan aşağıya ağır ağır yürüdüm. Ben çıkarken Dilek Aytar’ın telefonu çalmaya başlamıştı. İlhan Karasu’nun kapısı kapalıydı. Diğer kapıların içinde kimi boş kimi dolu masalar gördüm. Karasu Tekstil kendi çapında önemli bir akşam için harıl harıl hazırlanıyordu.
Kahverengi-sarı renklere boyalı kayar kapıdan çıktıktan sonra ceketimden bu ziyarette elde ettiğim iki kartviziti çıkardım. Karasu Tekstil’in adresini, PBX telefon numarasını ve faksını ezberledim önce. Sonra arkadaki ev numarasını. Daha sonra Dilek Aytar’ınkine baktım. Numara ve faks aynıydı. Dahili numarası yoktu. İki yüz metre kadar uzakta gördüğüm taksi durağına doğru ilerlerken kartvizitleri küçük küçük parçalara ayırıp her adımda bir parçayı yere saçarak İstanbul’u biraz da ben kirlettim.
5. BÖLÜM
Beni alan taksici gevezeye benziyordu, ama ilk geyik teşebbüsünde engelledim onu. Akatlar’a kadar ofladı pufladı direksiyonun başında. Yüz vermedim. Evin önünde değil, biraz ilerideki gazete büfesinde indim. Şoföre susmasının karşılığını paranın üstünü almayarak ödedim. Gazeteciden, pazartesi günleri futbola diğerlerinden daha çok yer ayıran üç gazete ile günlük yayımlanan iki spor gazetesini istedim. Vakit öğleye yaklaşıyordu.
Elimde
