style="font-size:15px;"> – У вас непрыемнасці? – здагадаўся доўгачаканы госць, адарыўшы Ларысу пранізлівым позіркам разумных цёмных, як горкі шакалад, вачэй.
Яна кіўнула.
– Мне непрыемна гэта казаць, – мовіла да яго, – але мушу папрасіць вас сысці, бо самой трэба сыходзіць па неадкладных справах. Прабачце мяне, калі ласка.
Ларыса ўмела пераключаць сябе, нягледзячы на тое, што ўсялякае пераключанне ненавідзела, бо зазвычай яно толькі перашкаджала ёй, з аднаго стана ў іншы згодна з сітуацыямі, бескампрамісна і ўпэўнена. Яе выпальвала знутры прыкрасць, яна злавала на Пятровіча, на Мішку, на свякроў, якія бязжальна руйнавалі з такім клопатам, з такой надзеяй на лепшае ўзведзены замак, ну а калі не замак, то ўтульнае памяшканне, што сэнсу не змяняла, магчымага шчасця, хісткага, вядома, нетрывалага і пакорлівага ўсім мясцовым вятрам… Андрэй Віктаравіч мог пакрыўдзіцца і меў на тое права: не паспеў прыйсці, як ужо гоняць… Што ён пра яе, Ларысу, падумае? Што ўжо падумаў?
– Я разумею, – сказаў ён і накіраваўся ў вітальню, пачаў абувацца. Яна бачыла: яму было няёмка, але не за сябе, за яе. Ён ні аб чым не пытаў, не патрабаваў тлумачэнняў, не псіхаваў, што сведчыла, відаць, аб выхаванасці альбо аб выпрацаванай самастойна стрыманасці і павазе да чужых таямніц. Ларыса адчула ад усведамлення апошняга, як вочы яе набрыняюць слязьмі. З-за жалю да сябе. Яна адвярнулася, каб ён не заўважыў іх, хоць цьмянае асвятленне ў вітальні не дазволіла б усё адно тыя слёзы разгледзець.
Андрэй Віктаравіч абуўся, апрануў паліто, насунуў на галаву пыжыкавую шапку, узяўся за дзвярную ручку, каб націснуць на яе, адчыніць дзверы і сысці, магчыма, назаўжды. Мужчына Ларысавай мары вось-вось мог знікнуць з яе жыцця і ніколі не вярнуцца ў яго.
– Андрэй Віктаравіч! – у адчаі кінула яе да дзвярэй. – Андрэй!.. – прытулілася яна да мужчыны, які адпусціў дзвярную ручку і аберуч прыхінуў жанчыну да сябе. Відавочна, яна яму таксама падабалася. Ён не зусім разумеў, хоць і сказаў, што разумее, чаму яго выстаўляюць, але сапраўды падумаў пра форс-мажорныя абставіны, да якіх не меў ніякага дачынення, а таму і не прэтэндаваў на іх веданне. Шчыра кажучы, іх узнікненне нават паспрыяла пазбегнуць нялоўкіх момантаў, якія б абавязкова паўсталі бярлінскай сцяной, застанься ён сам-насам з Ларысай на кухні пад музычным наглядам радыё «Маяк». Вусны Ларысы, здавалася, гарачым шакаладам частавалі губы Андрэя Віктаравіча, якія жарсна і ў некаторай ступені сквапна наталяліся іх смакам. Ларыса верыла і не верыла ў тое, што адбывалася, калола шчокі аб вусы Андрэя Віктаравіча, але ўколы тыя яе не раздражнялі вядома. Тым не менш абодва разумелі, што развітвацца трэба было неадкладна, ды ўсё адно марудзілі. Дапамагла ім Наташка – дачка Ларысы. Яна адчыніла дзверы ў кватэру, якія адчыняліся знадворку на сябе, чым ледзь не справакавала падзенне маці і яе госця на лесвічную пляцоўку.
– Пардону просім, –
