мөлдір көлге, орманда ұйықтап,Жақсы жер жұмбақ жанын аялаған.
Қарағай, қайың, талдар – қалың орман,
Тау мен тас жеке жанға болған қорған.
Қиқулап өлең айтып, күйлер тартып,
Сері үшін құс, көбелек қылған думан.
Таза тас сияқтанған күміс кесек,
Жапырақ секілденген таза төсек.
Жүрегін жуықтаса жаралаған
Кір өмір, тікен тұрмыс, улы өсек.
Ақанды сол күндегі сопы десек,
Əсем тау оған кұбыла, Меккеге есеп.
Əн – азан, əдемі сөз – намаз болып,
Кітап боп көңілін ашқан гүл-бəйшешек.
Бұл өзі ауылында аз оқыған,
Алғыр ой, ақын, əнші – көп тоқыған.
Елді улап, өлім тілеп жалмаң қаққан
Бұл емес, бөлек еді көп сопыдан.
Көрмеген ілімді артық көк тоқтыдан
He тапсын білгенімен көр соқырдан.
Тəңірісі табынатын табиғат боп,
Мешіт қып мекен алған көк шоқыдан.
Жасынан туып, өсіп мекен қылған
Жерінен патша қуған, қала отырған.
Ел інін суға алдырған суырдай боп,
Жойқын жұт – сұрапылда малын қырған.
Арманды ел ақ патшаға арыз қылған,
Арыздан борыш басып, қарыз қуған.
Жер мұңын, елдің шерін өлең қылып,
Ақан да жанның бірі жаны ауырған.
Жəне де жақынынан жарды сүйген,
Сол үшін ауыл-аймақ, безген үйден.
«Алам» деп Ақмарқаны алас ұрып,
Ала алмай ақырында жаны күйген.
Сол үшін тау пəлені басына үйген,
Тартқан ол тауқыметті болыс, биден.
Соқпадым онысына осы арада,
Бар ма деп жолдастарым жазып жүрген.
Күйдіріп осындайлар жанын жеген,
Кеңесіп келісе алмай қалың елмен.
Тілімен жырды жаттап, жерді жоқтап,
Ол өзін жазалаған алдыменен…
Сұрама оның бəрін бүгін менен,
Тіршілік болса тағы айтып берем.
Ақанның ең аяулы əңгімесі –
Тек бүгін тарқасалық «Құлагермен».
Арқада Ақанды айтқан əңгіме көп,
Қылады оны əулие əлде не деп.
Əулие болмаса да безеген жан,
Неліктен? Тарихшылар табар себеп.
Мен өзім сері Ақанды көргенім жоқ,
Сөздерін, əнін жаттап, тергенім жоқ.
Ақанның өзін көрген, сөзін терген
Адамдар айтпас мұны өтірік деп.
Серінің сүйген жары – Ақмарқасы,
Көліндей Көкшетаудың жан қалқасы,
Сол ма екен елден айдап əн салдырған,
Жүрегін күнде шауып қыз балтасы.
Асыққа азап болып қызға айқасы,
Қайғымен өртеді ме қыз-қалқасы?
Жұрттан ба, жарынан ба жанын қинап,
Серіні сыйғызбаған ел ортасы?
Əйтеуір Құлагерді мініп баптап,
Жалғыз жан жапан-түзге кеткен ақтап.
Ақ көңіл, асқар жанын алып қашқан
Арамнан, айналадан, кірден сақтап.
Сондықтан əн шырқаған жырды мақтап,
«Асылым, Ақмарқам» деп атын жаттап.
«Сендерге сүйгеніммен келмедім» деп,
Орманға,
