күллі алабын,Серіңіз серпіп көкке əн шырқасын.
Бұлбұлдар көмейлерін бүлкілдетсін,
Көделер ақ үкісін үлпілдетсін.
Суырып көк жібектің суыртпағын,
Құлагер көк шалғынды күртілдетсін.
Суықта паналасын ну тоғайға,
Ыстықта көлеңкелеп сая жайға.
Жауында үңгір тасқа ықтап, ұйықтап,
Шомылып жүре берсін Бурабайға.
Бата қып батқан күнге, туған айға,
Бейшара жүре берсін Бурабайда.
Серіні «пері» деген қалың қауым
Нағылсын, бір мақсымды қудалай ма?
Басталды əңгіменің былай басы,
Болды оған жетпіс, сексен жыл шамасы.
Арқада Ерейменді мекен еткен
Керейде Сағынайдың болыпты асы.
Қаудырап аппақ қудай сақал, шашы,
Қалтырап жынданғандай қолы, басы.
Сағынай сапты аяққа сиіп өлді,
Тоқпақтай тоқсан төртке жетіп жасы.
Білмеймін кім екенін Сағынайдың,
Кім білсін, қай жыл өтті, өлді қай күн?
Малы мол, малайы көп, қатыны көп,
Əйтеуір болуы анық бірі байдың.
Жоқ болмас, бірі ғана құры байдың,
Өзі – нəн болса керек, руы – айдын.
Осы астың біз айтпай-ақ өзі айтады
Болғанын əлдеқандай сұмырайдың.
Іріңдеп, сығырайып екі көзі,
Болыпты Керейдің бір бұлдысы өзі.
Алдынан дау, аузынан сөз кетпепті,
Айтқанда Керейлерше «Дəудің өзі».
Оларша – жердің белі, таудың құзы,
Ата ұлы, арыстандай кер ауызды.
Біздерше – хат білмейтін бір қатты шал,
Жуан ит сүйек бермес, жалмауызы.
Қар кетті, көк жетілді, ағаш мүлги,
Жетіпті Сағынайдың жылы жылжи.
Қар жұқа, қысы жақсы, жер соны боп,
Сол жылы Арқа елінде болып ед күй.
Қатарлап қаладайын үйлерді ылғи.
Көше боп көк майсаға тігілген үй.
Айтылған қыстай сауын, ұлы дүбір,
Хат алған неше дуан, болыс пен би.
Əр елдер тұрғы-тұрғы, алыс, жақын
Жаратып келіп жатқан дəмелі атын.
Бас қосқан неше дуан ақтарылды ас,
Жалпақ, жұрт түгел естіп жатты даңқын.
Əйтеуір əудім жерге шаба алатын
Бұл астан қалдырған жоқ қазақ атын.
Қалмастан қаладағы биржевойлар,
Саудагер қалдырған жоқ тағалы атын.
Керейдің ас болған соң осы шалы
Ағылды алуан жүйрік қосылғалы.
Қаптасты кұмырсқадай қырға қазақ,
Ac емес, шегірткенің жосылғаны.
Қараөткел келіп жатыр, Қарқаралы,
Кереку, Баян, Семей, Торғай – бəрі.
Жетісу осында кеп құйып жатыр,
Арқаға аунап шөкті Қаратауы.
Əр жақтың қошқарлары, марқалары,
Əр жерде ауыр қотан, алқалады.
Жиылды Сағынайдың сорпасына,
Асын жеп, атын шауып тарқағалы.
Əр елдің бұқалары, өгіздері,
Қызыл көз, саба құрсақ – семіздері,
Жерлерден жарты ай жүріп келгендер бар,
Келіпті пəленше де дегізгелі.
Дейміз
