Λυσιστράτη. Аристофан

      Λοιπόν ν’ αποκηρύξουμε τις ανδρικές ψωλές.

      (Αι γυναίκες δεικνύουν δυσαρέσκειαν, άλλαι κλαίουν και άλλαι διατίθενται να φύγουν.)

      -Έ! σεις για πού το βάλατε; – Και σεις για πού το στρίψατε;

      τι στραβομουτσουνιάσατε; τα μούτρα τι τα κρύψατε;

      Τι άλλαξε το χρώμα σας κι αρχίσατε να κλαίτε;

      αρνείσθε; ή το κάνετε; τι σκέπτεσθε; δεν λέτε;

              Αρνούμαι· δεν με μέλει.

      Ά μπα, μπορεί ο πόλεμος να γίνετ’ όσο θέλει.

      Αυτά λοιπόν περίμενα, βρε σφήκα, να μας πης;

      Δεν ήσουν συ που έλεγες στα δυο να κοπής;

      Άλλαξε λόγια, άλλαξε! και στη φωτιάν απάνω

      να περπατήσω αν αγαπάς,–για χάρη σου το κάνω·

              κι αυτό, που λες, το προτιμώ,

              παρά της πούτσας τον καϋμό,

      γιατί δεν ξεύρω σαν κι αυτή τι άλλο θ’ αποκτήσω.

      Και συ τι λες;

              Μα… τη φωτιά κ’ εγώ θα προτιμήσω.

      Ώ γένος ξεκωλιάρικο! Δικαίως, μα τον Δία,

      λένε πως βγαίνει από μας η κάθε τραγωδία.

      Δεν ξέρουμ’ άλλο τίποτα κ’ εμείς [μικραί, μεγάλαι],

      παρά ξεροκουνήματα και δος του μπάσε-βγάλε!

      Μα κι αν η Σπαρτιάτισσα στο κόμμα μου θα μείνει,

      μπορεί να κατορθώσουμε οι δυό μας την ειρήνη.

      Δος μου λοιπόν την ψήφο σου.

              Είνε κακό πολύ

      απ’ της γυναίκας το πλευρό να λείπη κ’ η ψωλή

              και μόνη να κοιμάται.

      Μα η ειρήνη μ’ όλ’ αυτά θαρρώ πως προτιμάται.

              Εύγε σου, φιλενάδα!

      είσαι γυναίκα πειό σωστή απ’ όλες [στην Ελλάδα].

      Θαρρείς πως αν απέχουμε κι απ’ τη δουλειάν εκείνη,

      για τούτο–ό μη γένοιτο!–θα κάμουν την ειρήνη;

      Μα τις θεές, είν’ αρκετό. Αν κάτσουμε κλεισμένες

      μέσα στα σπίτια μας ημείς, καλοφτιασιδωμένες,

      και στα ποκαμισάκια μας αυτά τ’ αμοργινά7--

      αφήσουμε τα σώματα να φαίνωνται γυμνά

      και το κουρέψουμε κι αυτό,–οι άνδρες θα λυσσάξουν

      απ’ την επιθυμία τους να ρθούν να μας τη σάξουν·

      κι όταν θα ιδούν η κάθε μιά ότι γι’ αυτούς δεν τώχει,

      τότε να ιδής τον πόλεμο τον παύουνε, ή όχι;

      Το ίδιο κι ο Μενέλαος, σαν είδε την Ελένη

              [στα στήθη γυμνωμένη]

              και είδε το βυζί της,

      επέταξε το ξίφος του [κ’ εκόλλησε μαζύ της.]

              [Για στάσου τώρα, βρε κουτή:]

              κι αν μας αφήσουνε κι αυτοί;

      έ, τότε τι γινόμαστε;8

      κι αν η γυναίκα δεν δεχθή τα δόντια της να δείξη,

              ο άνδρας δεν ευφραίνεται.