Λυσιστράτη. Аристофан

      Ω, μα τον Δία! αν κανείς, με χαστουκιές γερές,

              τους τσάκιζε δυό-τρεις φορές,

      --όπως κι αυτού του Βούπαλου25--τις δυό τους τις μασέλες,

      τώρα δεν θα ’χανε φωνή [να λένε τέτοιες τρέλλες!]

              Εδώ στεκόμαστε μπροστά,

              κι ας έρθη όποιος του βαστά·

      μα [θα σε κάμω εγώ να ειπής, πως] ούτε σκύλλα είδες

      να σ’ έχη αρπάξη πειό γερά από τις δυό σου αρχίδες.

              Αν ίσως δεν σωπάσης,

      το τελευταίο γήρας μου κακά θα δοκιμάσης.

              Σαν θέλης παρ’ τα μούτρα σου,

      την Στρατυλλίδα άγγιξε, [να ιδής πού πάει η κούτρα σου.]

      Τι θα μου κάνης, στις σβερκιές αν έλθω και σ’ αρχίσω;

      Τ ’άντερα και τα πλεμόνια σου με δαγκανιές θα χύσω.

      Κανείς δεν είνε πειό σοφός από τον Ευριπίδη,

      [που τις γυναίκες πάντοτε τις στρώνει στο βρισίδι]·

      γιατί ως σήμερα στη γη δεν είνε γεννημένα

      πλάσματα αναιδέστερα [και πειό ξετσιπωμένα].

      Εμπρός Ροδίππη, τα σταμνιά, [μη χάνουμε καιρό].

      Γιατί, θεοκατάρατες! εφέρατε νερό;

      Γιατί, μωρέ ψοφήμι συ, ήλθες φωτιά ν’ ανάψης;

              το σώμα σου θα κάψης;

      Ήλθα ν’ ανάψω τη φωτιά τις φίλες σου να ψήσω.

      Έ, ήλθα τη φωτιά κ’ εγώ με το νερό να σβύσω.

              Θα ρίψης στη φωτιά νερά;

              Θα στ’ αποδείξω μια χαρά.

      Σε ξεροψήνω στη στιγμή με το δαδί που φέρω.

      Αν ήσαι βρώμιος κι άπλυτος λουτρό θα σου προσφέρω.

      Θα κάμης συ λουτρό σ’ εμέ, μωρή βρωμοσουπιά;

      Θα ’ν’ και λουτρό του γάμου σου.

              Ακούς ξεδιαντροπιά!

      Μα είμ’ εγώ ελεύθερη.

              Κ’ εγώ θα στο βουλώσω

      το στόμα σου, που τ’ άφησες και τσαμπουνάει τόσο.

      Αλλά στο δικαστήριο δεν θα ’χης πειά δουλειά.

              Μώρ’ δεν της καίτε τα μαλλιά!