Nieco później stwierdzono, że koszyk i tabliczka stanowiły w rzeczywistości jedynie przedłużenie dłoni, a medium, wziąwszy do ręki ołówek, zaczęło pisać pod wpływem niezależnego odeń impulsu, w niemal gorączkowy sposób. Dzięki temu przekazy otrzymywano szybciej i łatwiej – stały się też pełniejsze. Dziś jest to sposób najbardziej rozpowszechniony, tym bardziej, że liczba osób obdarzonych tą zdolnością jest znaczna i zwiększa się każdego dnia. Doświadczenie pokazało w końcu, że istnieją jeszcze inne typy zdolności medialnych i dowiedzieliśmy się, że przekazy mogą być otrzymywane za pośrednictwem mowy, słuchu, wzroku, dotyku itd., a nawet poprzez bezpośrednie pismo Duchów, czyli takie, które ma miejsce bez udziału ręki medium czy ołówka.
Gdy uzyskano wszystkie te zjawiska, pozostał jeden ważny punkt do wyjaśnienia – rola medium w odpowiedziach i udział, który może w nich brać z mechanicznego i moralnego punktu widzenia. Dwie istotne okoliczności, które nie mogłyby umknąć uważnemu obserwatorowi, mogą rozwiązać tę kwestię. Pierwsza dotyczy sposobu, w jaki koszyk porusza się pod wpływem medium, gdy to zaledwie dotyka jego brzegów. Kiedy uważnie się przyjrzymy, stwierdzimy, że nie może ono nim w jakikolwiek sposób kierować. Staje się to widoczne zwłaszcza wtedy, gdy dwie lub trzy osoby siadają w tym samym momencie przy jednym koszyku. Ich ruchy musiałyby być skoordynowane w naprawdę fenomenalny sposób. Ponadto ich myśli musiałyby być w pełni zgodne, by mogły udzielić tej samej odpowiedzi na zadane pytanie. Kolejny fakt, nie mniej wyjątkowy, czyni zjawisko jeszcze bardziej skomplikowanym – pismo radykalnie się zmienia w zależności od manifestującego się Ducha, a za każdym razem, gdy ten sam Duch powraca, charakter jego pisma jest identyczny jak wcześniej. Medium musiałoby więc umieć zmieniać swoje własne pismo na dwadzieścia różnych sposobów, a zwłaszcza pamiętać, jak pisze ten czy inny Duch.
Druga okoliczność wynika z samej natury odpowiedzi, które w większości przypadków, zwłaszcza gdy chodzi o abstrakcyjne i naukowe kwestie, ewidentnie wykraczają poza wiedzę, a czasem i zdolności intelektualne medium, które zresztą najczęściej nie ma świadomości tego, co pisze pod wpływem Ducha. Często również nie słyszy albo nie rozumie zadanego pytania, gdyż to może być postawione w nieznanym mu języku albo w myślach, a sama odpowiedź może być również przekazana w tejże mowie. Zdarza się w końcu często, że koszyk sam zaczyna spontanicznie pisać na jakiś zupełnie nieoczekiwany temat, nawet jeśli żadne pytanie nie zostało zadane.
Odpowiedzi te w niektórych przypadkach są tak naznaczone mądrością, tak głębokie i powiązane z tematem, świadczą o tak wysokich i wspaniałych myślach, że mogą pochodzić jedynie od jakiejś wyższej inteligencji, przesiąkniętej najczystszą moralnością. Innym razem są tak lekkie, frywolne i trywialne, że nasz rozum odrzuca myśl, że mogłyby pochodzić z tego samego źródła. Ta różnorodność wypowiedzi znajduje swoje wyjaśnienie, jeśli uznamy, że manifestujących się inteligencji jest wiele. Czy są one jednak częścią ludzkości, czy znajdują się poza nią? Ten punkt wymaga wyjaśnienia, które w pełni odnajdziemy w tym dziele w takiej formie, w jakiej przekazały je nam same Duchy.
Oto do jakich widocznych zjawisk dochodzi poza naszym zwyczajowym kręgiem obserwacji. Nie są one już otoczone tajemnicą, dzieją się na oczach wszystkich, każdy może je zobaczyć i stwierdzić ich rzeczywistość, nie są przywilejem pojedynczych osób, tysiące ludzi powtarza je do woli każdego dnia. Zjawiska te muszą mieć swoją przyczynę, ale od momentu, gdy są odbiciem działania jakiejś inteligencji i czyjejś woli, wykraczają poza domenę czysto fizyczną.
Stworzono wiele teorii na ten temat: przeanalizujemy je za chwilę i zobaczymy, czy wyjaśniają wszystkie zjawiska, do których dochodzi. Na razie uznajmy jednak istnienie tych odrębnych od ludzi istot, gdyż takie wyjaśnienie przekazały nam manifestujące się inteligencje i przyjrzyjmy się temu, co nam mówią.
VI
Istoty, które się z nami komunikują, nazywają siebie same, jak już wcześniej powiedzieliśmy, Duchami i twierdzą, że przynajmniej w części żyły jako ludzie na Ziemi. Tworzą świat duchowy, podobnie jak my tworzymy w czasie naszego życia świat cielesny.
Podsumujmy tutaj w kilku słowach najważniejsze punkty filozoficzne, które zostały nam przekazane, by łatwiej nam było odnieść się do pewnych zarzutów.
„Bóg jest wieczny, niezmienny, niematerialny, jedyny, wszechmogący, w najwyższym stopniu sprawiedliwy i dobry.
Stworzył wszechświat, który składa się z istot ożywionych i nieożywionych, materialnych i niematerialnych.
Istoty materialne składają się na świat widzialny, czy też cielesny, a istoty niematerialne na świat niewidzialny albo duchowy, czyli na świat Duchów.
Świat duchowy jest normalnym światem – pierwotnym, wiecznym, istniejącym wcześniej i który przetrwa wszystko.
Świat cielesny jest jedynie drugorzędny; mógłby przestać istnieć albo w ogóle nigdy nie istnieć, nie zmieniając jednocześnie struktury świata duchowego.
Duchy przywdziewają na pewien czas przemijającą, materialną powłokę, której zniszczenie poprzez śmierć przywraca im wolność.
Spośród różnych gatunków istot cielesnych Bóg wybrał rodzaj ludzki, by w nim wcielały się Duchy, które osiągnęły pewien stopień rozwoju, dający im wyższość moralną i intelektualną nad pozostałymi.
Dusza jest wcielonym Duchem, którego fizyczne ciało stanowi jedynie powłokę.
Człowiek składa się z trzech części, którymi są: 1° ciało lub byt materialny analogiczne do tego, które mają zwierzęta, ożywione tym samym źródłem życia; 2° dusza lub byt niematerialny, Duch wcielony w ciele; 3° łącznik między duszą i ciałem, pośrednik między materią i Duchem.
Człowiek ma więc podwójną naturę: dzięki swojemu ciału podziela naturę zwierząt, których instynkty odczuwa; dzięki duszy podziela naturę Duchów.
Łącznik lub ciało duchowe, który zespala ciało z duchem jest rodzajem półmaterialnej powłoki. Śmierć niszczy tę bardziej materialną powłokę; Duch zachowuje natomiast tę drugą, która jest dla niego eterycznym ciałem, niewidzialnym dla nas w swoim normalnym stanie, ale które w pewnych wypadkach można zobaczyć, a nawet je dotknąć, jak dzieje się to w przypadku ukazywania się Duchów.
Duch nie jest więc w żadnym stopniu nieokreśloną i abstrakcyjną istotą, którą pojąć może jedynie myśl; to rzeczywisty i ograniczony byt, który w pewnych sytuacjach może być postrzegany poprzez zmysł wzroku, słuchu i dotyku.
Duchy należą do różnych klas i nie są równe pod względem siły, inteligencji, wiedzy ani moralności. Te należące do pierwszej grupy, to Duchy wyższe, które odróżniają się od innych doskonałością, wiedzą, zbliżeniem do Boga, czystością uczuć i umiłowaniem dobra: są to anioły lub Duchy czyste. Pozostałe klasy oddalają się coraz bardziej od doskonałości. Duchy należące do niższych rzędów podzielają większość naszych żądz; charakteryzuje je nienawiść, pożądanie, zazdrość, pycha itd. Lubują się w czynieniu zła. Pośród Duchów są jednak i takie, które nie są ani dobre, ani złe, kłócą się i dokuczają, ale nie są złośliwe – zdają się być za pan brat z uszczypliwością i brakiem konsekwencji: są to Duchy swawolne lub lekkomyślne.
Duchy nie należą na wieczność do jednego rzędu. Wszystkie
