spędzonym na wędrówkach w zaświatach, rozpoczyna nowe, fizyczne istnienie.
Z faktu, że Duch musi przejść przez wiele wcieleń, wynika, że i my mamy na koncie już wiele istnień, a także że będziemy mieć ich jeszcze dużo, lepszych lub gorszych, na Ziemi albo w innych światach.
Duchy wcielają się wyłącznie w ciała ludzi. Błędem byłoby wierzyć, że dusza lub Duch mogą wcielać się w ciało zwierzęcia7.
Różne istnienia cielesne Ducha są zawsze progresywne, Duch nigdy się nie uwstecznia. Prędkość, z jaką dokonuje się postęp, zależy od wysiłków, które czynimy, by osiągnąć doskonałość.
Zalety duszy są tymi, które charakteryzują Ducha w nas wcielonego. A zatem dobry człowiek jest wcieleniem dobrego Ducha, a człowiek zły – Ducha nieczystego.
Dusza miała swoją indywidualność przed wcieleniem. Zachowa ją również, gdy oddzieli się od ciała.
Powracając do świata Duchów, dusza odnajduje w nim wszystkich tych, których znała na Ziemi, a wszystkie jej wcześniejsze życia przywoływane są w jej pamięci, by mogła przypomnieć sobie swoje dobre i złe uczynki.
Wcielony Duch pozostaje pod wpływem materii. Człowiek, który pokonuje ten wpływ dzięki wzniosłości i oczyszczeniu swojej duszy, zbliża się do dobrych Duchów, z którymi kiedyś będzie przebywał. Ten, który ulega żądzom i szuka radości w zaspokajaniu prymitywnych potrzeb, zbliża się do Duchów nieczystych, gdyż pozwala, by dominowała w nim zwierzęca natura.
Wcielone Duchy zamieszkują różne planety we wszechświecie.
Duchy odcieleśnione lub wędrujące nie zajmują jakiegoś określonego i ograniczonego miejsca. Znajdują się wszędzie w przestrzeni i koło nas, widzą nas i mijają bez przerwy. Są niewidzialną populacją, która żyje wokół nas.
Duchy wywierają nieustanny wpływ na świat moralny, a nawet i na świat fizyczny. Oddziałują na materię i na myśl, stanowiąc tym samym jedną z sił natury, rzeczywistą przyczynę wielu zjawisk do dziś niewyjaśnionych lub niewłaściwie tłumaczonych, a które znajdują racjonalne rozwiązanie w spirytyzmie.
Powiązania między Duchami i ludźmi są stałe. Dobre Duchy zachęcają nas do czynienia dobra, wspierają nas w trudach życia i pomagają znosić je z odwagą i godzić się z losem. Złe zachęcają do niewłaściwego postępowania: cieszą się, gdy im ulegamy i stajemy się im podobni.
Komunikacja Duchów z ludźmi jest ukryta albo widoczna. Ukryta ma miejsce poprzez dobry lub zły wpływ, który bez naszej wiedzy Duchy na nas wywołują. Do nas należy odróżnienie dobrych i złych inspiracji. Widoczna ma miejsce za pomocą pisma, mowy albo innych materialnych manifestacji, najczęściej za pośrednictwem mediów, które służą Duchom za narzędzia.
Duchy manifestują się spontanicznie lub gdy je wywołamy. Można wywołać wszystkie Duchy: te, które były wcielone w zupełnie anonimowych ludzi, jak i dusze najbardziej znanych postaci, niezależnie od epoki, w której żyły; dusze naszych krewnych, przyjaciół, wrogów, od których za pośrednictwem pisanych lub mówionych przekazów otrzymujemy rady, wskazówki na temat ich sytuacji w zaświatach, ich przemyślenia na nasz temat, a także wszelkie informacje, na których udzielenie mają pozwolenie.
Duchy zachęca do przybycia sympatia, jaką odczuwają wobec moralnych cech środowiska, w którym są wywoływane. Duchy wyższe lubują się w poważnych spotkaniach, na których dominuje miłość do czynienia dobra, a także szczere pragnienie zdobywania wiedzy i stawania się lepszym. Ich obecność oddala Duchy niższe, które z kolei mają wolny wstęp i mogą działać z pełną swobodą pośród osób frywolnych albo kierowanych zwykłą ciekawością i wszędzie tam, gdzie odnaleźć można złe instynkty. Nie ma co oczekiwać na ich dobre rady i użyteczne wskazówki, powinniśmy spodziewać się od nich raczej głupstw, kłamstw, złośliwych dowcipów czy mistyfikacji, gdyż przybierają one nazwiska szanowanych osób, by lepiej wprowadzić nas w błąd.
Rozróżnienie Duchów dobrych od złych jest niezmiernie łatwe. Język Duchów wyższych jest przez cały czas godny, szlachetny, naznaczony najwyższą moralnością, pozbawiony jakichkolwiek niższych uczuć. Z ich rad bije najczystsza mądrość, a ich celem jest zawsze nasz rozwój i dobro ludzkości. Z kolei język Duchów niższych charakteryzuje niekonsekwencja, często trywialność, a nawet grubiańskość; jeśli przekazują czasem rzeczy dobre i prawdziwe, częściej zdarza im się mówić niedorzeczności przez swoją złośliwość lub niewiedzę. Grają na łatwowierności innych i bawią się kosztem tych, którzy przepytują je, schlebiając ich próżności i wypełniając swe pragnienia fałszywymi nadziejami. Podsumowując, przekazy poważne w pełnym tego słowa znaczeniu otrzymywane są jedynie w poważnych ośrodkach spirytystycznych, gdzie członków łączy wewnętrzna wspólnota myśli ukierunkowana na czynienie dobra.
Zasady moralne Duchów wyższych podsumować można, podobnie jak te, których uczył Chrystus, następującymi słowami zaczerpniętymi z Ewangelii: należy postępować wobec innych tak, jak chcielibyśmy, by inni postępowali wobec nas; to znaczy czynić dobro i nie wyrządzać zła. Człowiek odnajdzie w tej zasadzie uniwersalną regułę postępowania, którą może zastosować nawet w najmniejszych działaniach.
Duchy te uczą nas, że egoizm, pycha, szukanie zmysłowych przyjemności są żądzami, które zbliżają nas do natury zwierzęcej, gdyż przywiązują nas do materii; że człowiek, który już na ziemi odcina się od materii, gardząc błahymi rozrywkami i miłując bliźnich, zbliża się do natury duchowej; że każdy z nas powinien działać na rzecz innych, wykorzystując zdolności i środki, które Bóg dał mu do rąk, by poddać go próbie; że ludzie silni i potężni powinni wspierać i chronić słabszych, gdyż każdy, kto nadużywa siły i władzy, by gnębić innych ludzi, łamie prawo Boże. Uczą w końcu, że skoro w świecie Duchów niczego nie można ukryć, hipokryta zostanie zdemaskowany, a wszystkie jego niegodziwości wyjdą na jaw; że nieunikniona i nieprzerwana obecność osób, wobec których źle postępowaliśmy, jest jedną z kar, które na nas czekają; że stany niższości i wyższości Duchów powiązane są z cierpieniami i radościami, które nie są nam znane na Ziemi.
Nauczają nas także, że nie ma nieprzebaczalnych błędów, które nie mogłyby zostać wymazane poprzez odkupienie win. Człowiek znajduje ku temu środki w swoich różnych wcieleniach, pozwalających mu się rozwijać zależnie od jego pragnień i wysiłków na drodze ku postępowi i doskonałości, które są jego ostatecznym celem”.
Oto zarys teorii spirytystycznej, takiej, jaka wynika z nauk przekazanych przez Duchy wyższe. Przejdźmy teraz do zarzutów, które są jej stawiane.
VII
Dla wielu ludzi opozycja naukowców jest nie tyle może dowodem, co silnym argumentem przeciw. Nie należymy do tych, którzy obwiniają naukowców, gdyż nie chcemy, by mówiono o nas, że kopiemy leżącego. Wręcz przeciwnie, darzymy ich wielkim szacunkiem i byłoby honorem, gdybyśmy mogli się między nimi znaleźć. W żadnym wypadku ich opinia nie powinna jednak stanowić nieodwołalnej decyzji.
Od chwili gdy nauka wychodzi poza materialne obserwacje zjawisk, gdy mamy za zadanie oceniać i wyjaśniać fakty, otwiera się pole dla różnych hipotez. Każdy przynosi swój mały system, który chce przeforsować i którego gorliwie broni. Czyż nie widzimy każdego dnia, jak rozmaite opinie są po kolei przyjmowane i odrzucane, a czasem odpychane, gdyż uznaje się je za absurdalne błędy, a następnie są ogłaszane jako niepodważalne
