do oczu. Ben budził ją dziesiątki razy z najstraszniejszego koszmaru sennego: zwyczajny dzień życia, ona i Rusty krzątają się po starej farmie, przygotowują posiłki, robią pranie, zmywają naczynia, podczas gdy ciało Gammy gnije pod ścianą, ponieważ policja o nim zapomniała.
Chodziło pewnie o kawałek zęba, który znalazła w szafce, bo cóż innego przeoczyli?
– Twój samochód stoi zaparkowany za twoim biurem. Zamknęli szkołę, prawdopodobnie otworzą ją dopiero w przyszłym tygodniu. Zjawił się już wóz transmisyjny telewizji z Atlanty – powiedział Ben.
– Czy tam jest tata i przygładza włosy?
Uśmiechnęli się blado, ponieważ oboje wiedzieli, że jej ojciec uwielbiał oglądać się w telewizji.
– Kiedy do niego zadzwoniłem, powiedział, że masz się trzymać. Dokładnie tak powiedział. „Przekaż jej, że ma się trzymać”.
To oznaczało, że Rusty nie zamierza przybyć jej z odsieczą. Widocznie zakładał, że twarda córka poradzi sobie w pomieszczeniu pełnym nieudolnych gliniarzy rodem z Keystone Kops, podczas gdy on popędził do domu Kelly Wilson po podpis jej rodziców na umowie dotyczącej jego honorarium.
Kiedy ludzie mówili o tym, jak bardzo nienawidzą prawników, właśnie Rusty przychodził im do głowy.
– Mogę nakazać, żeby zawieźli cię radiowozem do biura.
– Nie wsiądę do wozu z żadnym z tych dupków.
Ben przeczesał włosy palcami. Potrzebował fryzjera, miał wygniecioną koszulę, przy marynarce brakowało guzika. Charlie chciała myśleć, że zapuścił się tak z powodu rozstania, ale prawda była taka, że zawsze był nieco niechlujny. Charlie prędzej porównałaby go w żartach do menelowatego hipstera, niż sięgnęła po igłę i nitkę.
– Kelly Wilson wylądowała w areszcie. W chwili, gdy ją skuli, wzięli odpowiedzialność za jej bezpieczeństwo.
– Córka Grega chodzi do tej szkoły.
– Kelly też. – Charlie przysunęła się do Bena. – Nie jesteśmy w Abu Ghraib, prawda? Kelly Wilson ma konstytucyjne prawo do uczciwego procesu. Wyrok zależy do sędziego i ławy przysięgłych, nie od zgrai policjantów, których kręci bicie nastolatki.
– Wiem. Wszyscy o tym wiemy. – Ben uznał, że Charlie gra dla widzów zgromadzonych po drugiej stronie lustra. – Sprawiedliwe społeczeństwo kieruje się zasadami praworządności. Nie możesz być porządnym gościem, jeśli zachowujesz się jak bandzior – zacytował Rusty’ego.
– Chcieli jej wpierdolić. Albo jeszcze gorzej.
– I zgłosiłaś się na ochotnika zamiast niej?
Charlie poczuła nieznośne pieczenie. Odruchowo zaczęła zdrapywać z rąk zaschłą krew, z której powstawały cieniutkie wałeczki. Pod paznokciami miała czarne obwódki. Spojrzała na męża.
– Mówiłeś, że masz zeznania dziewięciu świadków?
Ben niechętnie skinął głową. Wiedział, skąd to pytanie.
Ośmiu gliniarzy. Pani Pinkman nie było, kiedy Charlie oberwała w nos. Dziewiąte zeznanie musiało zatem pochodzić od Hucka, co oznaczało, że Ben już z nim rozmawiał.
– Już wiesz? – zapytała. W tej chwili między nimi liczyła się tylko ta jedna jedyna rzecz: czy Ben zna powód, dla którego Charlie znalazła się rano w szkole. Jeśli on wiedział, to wiedzieli też wszyscy inni. A co za tym idzie, Charlie znalazła kolejny wyjątkowo okrutny sposób na upokorzenie męża. – Ben? – ponagliła, a on znowu przeczesał włosy palcami i wygładził krawat. Zdradzało go tyle gestów, że nigdy nie mogła grać z nim w karty. – Przepraszam, skarbie – wyszeptała. – Bardzo przepraszam.
Rozległo się krótkie pukanie do drzwi. Przez ułamek sekundy Charlie miała nadzieję, że to jej ojciec, ale do pokoju weszła starsza ciemnoskóra kobieta w granatowym kostiumie ze spodniami i białej bluzce. W jej krótkich czarnych włosach lśniły srebrne nitki. Miała na ramieniu dużą wypchaną torbę, niemal tak wielką jak ta, którą Charlie targała do pracy. Z szyi zwisał jej laminowany identyfikator, ale Charlie nie była w stanie przeczytać widniejącego na nim napisu.
– Jestem agentka specjalna Delia Wofford z Biura Śledczego Stanu Georgia. Pani Charlotte Quinn? – Agentka GBI wyciągnęła rękę na powitanie, ale zmieniła zdanie na widok zaschniętej krwi na rękach Charlie. – Zrobili pani zdjęcia? – Gdy Charlie skinęła głową, niemal zawołała: – Na litość boską! – Otworzyła torbę i wyjęła paczkę chusteczek odświeżających. – Proszę wziąć, ile pani potrzebuje. Mogę przynieść więcej.
Jonah przyniósł dla niej krzesło. Delia wskazała szczyt stołu, dając mu do zrozumienia, gdzie chce usiąść.
– To ty jesteś kretynem, który nie pozwolił tej kobiecie się umyć? – zapytała.
Jonah nie wiedział, jak zareagować. Być może nigdy przedtem nie musiał odpowiadać na pytania żadnej kobiety prócz matki, a i to dawno temu.
– Zamknij za sobą drzwi. – Delia odesłała go machnięciem ręki i usiadła. – Pani Quinn, postaram się, żeby to trwało możliwie jak najkrócej. Nie przeszkadza pani, że będę nagrywać naszą rozmowę?
– Niech pani robi, co konieczne.
Delia Wofford wcisnęła w telefonie kilka przycisków, by uruchomić funkcję nagrywania, i rzuciła na stół wyjęte z torby notatniki, książki i papiery.
Przez wstrząśnienie mózgu Charlie nie była w stanie niczego przeczytać, otworzyła więc paczkę chusteczek i zaczęła doprowadzać się do porządku. Najpierw oczyściła przestrzenie między palcami, usuwając czarne drobinki przypominające cząstki sadzy. Krew wżarła się w pory skóry. Ręce Charlie wyglądały jak dłonie staruszki. Nagle poczuła się śmiertelnie wyczerpana. Zapragnęła wrócić do domu i wziąć gorącą kąpiel. Chciała spokojnie wszystko przemyśleć, przeanalizować szczegóły zdarzenia, ułożyć je w całość, po czym wsadzić do pudełka i odstawić na najwyższą półkę, i nigdy więcej już do tego nie wracać.
– Pani Quinn? – Delia Wofford podała wodę mineralną.
Charlie omal nie wyrwała jej butelki z ręki. Dopiero teraz poczuła dokuczliwe pragnienie. Połowę zawartości wypiła jednym haustem, zanim racjonalna część mózgu przebiła się do świadomości z argumentem, że tak szybkie picie przy podrażnionym żołądku to zły pomysł.
– Przepraszam. – Zakryła dłonią usta, by stłumić donośne beknięcie.
Agentka z pewnością miała do czynienia z gorszymi przypadkami.
– Jest pani gotowa? – zapytała.
– Tak. – Charlie wyjęła z paczki kolejną chusteczkę. – Po pierwsze, potrzebuję nieco informacji o Kelly Wilson.
Delia Wofford była wystarczająco doświadczona, by stłumić irytację, którą niewątpliwie odczuwała.
