Triumf ciemności. Eric Giacometti

      Kiedy wyszedł z podziemnego bunkra, wyziewy zimnego popiołu chwyciły go za gardło. Paskudne, duszące jak gazy bojowe. Kasłał, zasłaniając usta jedwabną chusteczką z wyhaftowanym dużym C, i wtedy ujrzał wznoszące się przed nim kamienne szkielety. Z aroganckich i majestatycznych wiktoriańskich rezydencji dziś pozostały tylko osmolone fasady bez okien. Za nimi olbrzymie cienie tańczyły w promieniach zachodzącego słońca. Tańczyły i pożerały.

      – Mój Boże… a więc tak wygląda Apokalipsa – szepnął rwącym się głosem.

      Wokół niego wszędzie słychać było eksplozje i wycie syren. Uniósł głowę i zobaczył drobne metalowe meteoryty, które spadały z nieba, ciągnąc za sobą smugę ognia. To nie były niemieckie samoloty. Chciało mu się wyć ze złości, ale z jego wyschniętych ust nie wydobył się żaden dźwięk. Na jego oczach Londyn zamienił się w stos ruin. Płomieni. I zabitych.

      Za betonowym schronem rozległ się głuchy odgłos. Kolejna eksplozja. Kamienie wypadły nie wiedzieć skąd i wylądowały na czubkach jego zabłoconych pantofli.

      – Trzeba wrócić do środka, panie premierze! – krzyknął stojący obok niego człowiek, pułkownik w brudnym, podartym mundurze.

      Winston Churchill zwrócił oczy na wojskowego, ale nie miał siły mu odpowiedzieć. Zanim zdążył zaprotestować, dwóch wartowników odciągnęło go do tyłu, by wrócił do swej nory.

      Mózg prawie go już nie słuchał, stał się wyłącznie ciężarem dla jego ciała. Lekarstwa, do których przyjmowania dniem i nocą zmuszał go osobisty lekarz, kilka tygodni temu unicestwiły jego wolę.

      Po kilku minutach wędrówki przez cuchnący wilgocią tunel znalazł się w sali konferencyjnej przed grupą oficerów o zmęczonych twarzach.

      – Wszystko przepadło, panie premierze – rzucił jeden z nich, generał o sumiastych wąsach. – Niemcy mają City, a na północy wkraczają na Piccadilly Circus.

      Churchill z niedowierzaniem pokręcił głową.