pomnożyłam. Każdy, kto się choć trochę zajmował Lewinem, wie, że byliśmy małżeństwem zaledwie trzy lata, pobraliśmy się, kiedy był już ciężko chory i to małżeństwo nie było, i nie mogło być skonsumowane, ani też nigdy nie było założenia, że skonsumowane zostanie. Lewin zresztą niczego przede mną nie ukrywał…
Oniemiałam. Monolog Wdowy, obniżona i trochę monotonna intonacja (tak na moje ucho brzmi język angielski w wykonaniu Węgrów) w tym przepięknym parku, olśniewającym dniu, z niebieskim niebem i upajającym powietrzem, wydawał się nadrealnym. Jej słowa były mocne i sycące, działały hipnotycznie, tak jak przed chwilą płótna Beuckelaera.
– Co więcej, nasza opowieść nie jest ekskluzywna – kontynuowała Wdowa. – Zapewniam, że jeśli pani trochę pogrzebie w biografiach artystów, trafi pani na wiele podobnych. Wszyscy wielbiciele Lewina z uporem maniaka pomijają kluczowe detale i chętniej wierzą w obraz, który nie ma związku z faktami. Jestem dla nich wspaniałą kobietą, poświęciłam się dla literatury, z powodu literatury żyję w nieustającym wdowieństwie. I wszyscy są zadowoleni, widząc, w jakim jestem wieku, bo wszyscy uporczywie zapominają o tym, że w chwili gdy poznałam Lewina, byłam od niego niemal czterdzieści lat młodsza. Zatem im jestem starsza, tym bardziej „pasuję” do wyobrażenia, które o mnie mają. Gdyby zaakceptowali fakty, mogliby dojść do wniosku, że Lewin był starym zboczeńcem, który młodą emigrantkę zamienił w swoją opiekunkę i maszynistkę. Z tego samego powodu szanują mnie kobiety. Znam swoje miejsce. Łatwo mogą się ze mną utożsamić. Z panią nie mogą. Pani nie zna swojego miejsca, zdecydowała się pani przemówić własnym głosem, a to najlepszy powód, żeby panią gardzić albo pani zazdrościć. Wiem, że się pani ze mną nie zgadza, może tak było wcześniej, ale dzisiaj już nie. Dlatego zapomniała pani o swojej wczorajszej klęsce, odpędziła chwilowe poniżenie jak muchę, otworzyła się na nowy dzień, gotowa, by prowadzić swoje wojny. Pierwsza i najważniejsza to ta przeciw przeciętności. A to właśnie, w czym pani tak aktywnie uczestniczy, opiera się na przeciętności. Przeciętność to fundamentalna zasada każdej aktywności artystycznej. Nie ma przemysłu, który się utrzyma tylko na najlepszym sorcie, a przy tym odniesie sukces. Pani jest pracowitą mrówką w wielkim przemyśle i wciąż myśli, że zmieni okoliczności na swoją korzyść. A gdzie czujnik sygnalizujący klęskę?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
