so iets gewoond nie. In sy ouerhuis was die emosionele landskap afgebaken en bekend. Sy ouers het nooit voor hom baklei nie en sy sibbe was sy intellektuele en emosionele minderes. Maar die onvoorspelbaarheid van haar woede het hom ook geprikkel. Dit was soos oorgawe aan ’n chaotiese onbekende. En hy was heimlik seker dat as hy haar beter sou leer ken, hy die aanvalle beter sou leer hanteer, of selfs beheer. Buitendien, as hy dit nie regkry nie, kon hy altyd later sy opsies heroorweeg.
Die boom van die chaos en die opsies het een oggend uitgeval toe Ingrid by die badkamer uitkom en aankondig dat sy swanger is. Hy het gevoel hoe die bloed uit sy gesig dreineer, terwyl hy in sy gedagtes rondgryp na implikasies en uitkomkanse.
Van implikasies was daar heelwat, uitkomkanse geen. Want die waarheid was dat Dawid te veel van ’n jong, onseker Afrikaner was om ’n swanger meisie sommerso op die vlakte te laat, of selfs in ’n voorwaardelike verhouding met haar voort te gaan. Buitendien het Ingrid hom duidelik laat verstaan dat die hel los sou wees as hulle nie trou nie. Die resultaat het eenvoudig meer chaos beloof as wat Dawid sou kon hanteer.
Ingrid het die troue haastig gereël en hy moes die vrank vernedering daarvan smaak om sy ouers in die oë te gaan kyk met sy aanstaande aan die hand. Hulle was geskok, maar het saamgestem dat ’n huwelik die beste opsie is. Sy eerste kontak met sy skoonouers was ook ongemaklik, maar hulle het duidelik vooraf besluit om die beste van ’n slegte saak te maak en was nie onvriendelik nie.
In die week voor die troue het hy een oggend ’n skeermeslem in die badkamer se drommetjie gegooi en voordat die dekseltjie kon toeklap, ’n tampondosie daarin gesien. En die volgende oggend ’n tampon, toegedraai in toiletpapier.
Toe hy haar daarna vra, het haar oë effens gerek. Sy het hom lank roerloos aangekyk, asof sy ’n besluit neem. Toe het sy haar wysvinger ’n slag of wat onder haar neus gevryf en twee trane het uit haar oë geloop. Sy het meteens haar gesig teen sy bors gedruk met haar arms voor haar bors gevou, en hy het instinktief sy arms om haar gesit.
“Ek het dit verloor … verloor … verloor.” Oor en oor: “Ek het dit verloor. Ek het dit verloor. Ek het dit verloor.”
Terwyl hy staan met sy arms om haar, haar skrapse lyf teen syne, sy wang teen haar fyn, geurige hare. En die vrae wat in sy kop rondflerts soos vlermuise teen ’n skemerende lug.
Tog het hy aanvanklik gedink dat hulle gelukkig was. Hulle was albei besig, albei ambisieus, wat beteken het dat hulle mekaar in die week skaars te siene gekry het, en dikwels oor naweke ook nie. Maar hulle het lekker goed saam gedoen in die kort tydjies bymekaar, lekker vakansie gehou. En Dawid het gaandeweg geleer om onderwerpe te vermy wat as snellers sou dien vir haar woede en daaropvolgende afsydigheid. Want hy het nooit die woede leer hanteer nie. Elke uitbarsting was ’n apokalips.
Ingrid se pa was welaf, ’n randfiguur van wat deur kwaadwilliges die Stellenbosch-mafia genoem is. En Ingrid self was by ’n firma met ’n wye verskeidenheid kliënte, sodat sy huisdokterspraktyk en later sy psigiaterspraktyk gedy het as gevolg van hulle gedeelde kontakte. Hulle vriendskappe ook. Hulle is dikwels uitgenooi, het soms self onthaal, hoewel dit maar gewoonlik ’n braai was, want Ingrid was nie lief vir kook nie. Daar was laat aande, met lekker lag en goeie wyn. Dinge het goed gegaan, hoewel dit hom gepla het dat hulle gesamentlike vriende eerder as kennisse beskryf kon word: mense wat vrolik en vriendelik is, maar nie na aan hom of Ingrid nie. Sy eie vriende was kollegas en fietsrypêlle, en Ingrid was selde lus om saam met hulle te kuier.
Die ongemaklikhede is op ’n spits gedryf toe hy die onderwerp van kinders begin aanroer. Hulle was al goed in hulle dertigs, sy praktyk was stewig gevestig en hy wou begin met ’n gesin. Ingrid wou niks weet nie. “Later,” was telkens haar antwoord. As hy breedvoeriger daaroor wou praat, het sy haar loopbaan as verskoning aangevoer. Verder as dit kon hy nie die gesprek kry sonder om die voortekens van ’n dreigende uitbarsting te ontlok nie. Dit, het hy geweet, sou net die deur toeklap op die moontlikheid van verdere gesprekke. En tog het hy probeer, toenemend roekeloos probeer, ten spyte van haar dreigende woede. Om te sien wat die diepte van haar verset is; om te bepaal of sy bereid sou wees om hulle verhouding te breek om haar sin te kry.
Hulle het een aand by mense in die Kaap gekuier en by die huis ’n slaapdop gedrink. Hy kon ná die tyd nie eens onthou hoe hulle weer op die onderwerp gekom het nie. Die feit dat hy ’n dop of drie sterk was, het daartoe bygedra, maar die eintlike dryfveer was sy onderliggende gevoel dat dit die een kwessie was waaroor hy nié sou bes gee nie.
“Dit voel vir my jy gee my antwoorde, maar ek hoor nie die eintlike antwoord nie.” Dit was ’n paaiende stelling, maar ook een waarmee hy by nabetragting wou wys dat hy nie sou tou opgooi nie, dat hy sou bly aandring tot hy ’n bevredigende antwoord kry.
Sy het aan die bewe gegaan. Die glas whisky het uit haar hand geval en die stukke het oor die kombuisvloer gespat. Sy het gebuk, ’n groot skerf opgetel en haar linkerpols met kaphoue begin sny, herhaaldelik; en toe die glasskerf versit en haar regterpols gesny met dieselfde driftige kaphoue, asof sy déúr die arm wil sny. Terwyl sy skree: onaards, lank en uitgerek, en eindig in ’n geluid soos iemand wat gewurg word. Toe het sy in ’n hopie op die vloer ineengestort, oë wydgesper, haar hande in vuiste langs haar kop, geluidloos aan die huil met ’n wye, oop mond.
Hy het haar probeer vashou. Sy het hoegenaamd nie gereageer nie. Dit was asof sy katatonies geword het. Hy het ’n rukkie so by haar gesit, terwyl die bloed by haar arms afstroom.
Toe het hy tot sy sinne gekom, na sy medisynetas gehardloop en ’n spuitnaald en ’n ampule met ’n sterk kalmeermiddel uitgehaal. Hy het haar in haar skouerspier ingespuit, want dit was duidelik dat hy dit nie binneaars sou kon doen nie. Toe het hy sy selfoon gekry en Zakira, een van sy kollegas wat ’n traumachirurg was, gebel. Sy was binne ’n paar minute daar. Hulle het by Ingrid gesit en deppers op die snywonde gedruk terwyl sy algaande rustiger word en later aan die slaap raak. Die ambulans was ’n kort wyle later daar.
Ingrid het lê en slaap toe hy die volgende oggend weer by die hospitaal kom. Hy het Zakira by haar bed ontmoet, soos hulle die vorige aand afgespreek het.
“Dit lyk asof sy nie groot senuwees raakgesny het nie, maar haar handtendons is aan albei kante op ’n paar plekke morsaf. En ek het Alwyn van Zyl moes kry om haar venes te kom las. Sy het dit aan flarde gesny. Sy’t natuurlik heelwat bloed verloor. Ons sal maar moet kyk na haar senuweetoevoer as sy eers by is … Alles in ag genome, het sy waarskynlik redelik lig daarvan afgekom. Maar hier is duidelik kak wat uitgesorteer moet word, Dawid.”
Dit was Zakira se manier: woorde soos ’n skalpel.
“Jy moet laat weet as ek kan help.” Sy het aan sy voorarm geraak en haar hand ’n oomblik daar laat rus. Toe is sy by die deur uit sonder om te groet, haar gedagtes seker reeds by die volgende pasiënt.
Ingrid se pa was duidelik geskok toe Dawid hom bel en het hom hospitaal toe gehaas. Hy was ’n groot, bonkige man met grys hare en ’n Smutsbaardjie. Hard as dit by geld kom, maar gesofistikeerd en oopkop.
Dawid het hom in breë trekke vertel wat gebeur het, maar nie die oorsaak van die argument genoem nie. Herman het hom aangehoor en toe gevra wat Ingrid se toestand en prognose was. Dawid het hom vertel wat Zakira gesê het.
“Jy is my ten minste verskuldig om te sê hoekom dit gebeur het.”
Dawid wou hom eers opruk oor die half aggressiewe toon, maar het op ’n ingewing besluit om hom in sy vertroue te neem. Dalk kon hy help.
“Kom ons gaan ry ’n ent.”
Hulle het na Die Laan toe gery en langs die Eersterivier op ’n bankie onder die bome gaan sit. Dit was warm en die sonbesies het geraas.
Dawid
