Dawid se ondersoek duidelik geblyk dat sy praktyk nie sou oorleef sonder Ingrid en Herman se ondersteuning nie.
En die uitbreidingsmoontlikhede was beperk. Somerset-Wes had reeds amper te veel psigiaters. Die Paarl en Franschhoek het albei reeds gevestigde praktyke gehad en die poel was te klein om ’n verdere een lewensvatbaar te maak. Geen satellietpraktyke nie, dus.
Dit sou beteken dat hy sy praktyk van voor af sou moes begin bou, iewers in Kaapstad. En dan sou hy wat alles verbeur? Die deeltydse pos by die universiteit en die intellektuele stimulasie wat dit bied; sy vriendekring; sy lewe op die dorp. Moes hy werklik van nuuts af elders begin? Op sy leeftyd? In die huidige ekonomiese klimaat?
Dawid het agter Ferdi aan teruggery Stellenbosch toe en besef dat hy sou moes gewoond raak aan die feit dat sy bestaan steriel was en so sou bly. Dat hy hom in sy hok moes vermaak. Dit was asof hy saam met Danté kon sê dat hy hom in die middel van sy lewe in ’n woud bevind, verdwaal en sonder uitkoms.
+ + +
Hy het dié oggend met die meisie van die koffierestaurant in sy gedagtes rondgeloop. Hy het agtuur ’n dubbelperiode met die sielkundestudente gehad. Tussen die periodes het hy onder ’n plataan gaan staan en die studente dopgehou wat verbyloop – en telkens het sy gedagtes weer hulle loop na die koffierestaurant geneem.
Ná sy lesing is hy haastig na ’n vergadering in verband met ’n artikel wat hy aan die skryf was, en daarna na die Mediclinic om ’n pasiënt wat hy toegelaat het te gaan sien. Hy was kwart oor twaalf se kant by sy praktyk in Piet Retiefstraat. Die sentrum waarin sy kantoor was, was oud en taamlik verlep, maar daar was parkering vir sy pasiënte en sy kantoor het ’n pragtige uitsig oor die Eersterivier en Simonsberg gehad.
Hy het geweet hy het ’n nuwe pasiënt en die besoek aan die Mediclinic het langer geduur as beplan. Hy het die trappe opgehardloop en haastig die deur na sy suite oopgemaak. En die tweede keer die dag byna vasgesteek. Want in die ontvangsarea het die jong vrou van die koffierestaurant gesit, rustig aan die blaai deur ’n tydskrif. Sy het nie opgekyk toe hy inkom nie.
Mevrou Wilsnach het hom met ’n vinnige blik betrag.
“Hier’s jou boodskappe, dokter. Die rep van Pfizer het nou al ’n tweede keer gebel. En jou nuwe pasiënt is hier,” het sy met haar oë na die meisie beduie terwyl sy vir hom die lêer aangee.
Hy is by sy spreekkamer in en het die deur agter hom toegemaak. Hy het by die venster gaan staan en in die lêer gekyk.
Haar naam was Eva Rodriguez. Sy was 21 jaar oud, ’n musiekstudent in haar derde jaar. Wat woon in Verreweide 4. Waarskynlik in een van die klomp studentewoonstelle wat in dié omgewing opgespring het. Pappa sou die rekening vereffen, met ’n duur mediese plan. Pappa het ’n ander van as sy gehad: Le Grange. Hy was woonagtig in ’n duur buurt in Pretoria. Onderaan die vorm was ’n groot, sterk handtekening.
Die verwysing was van ’n vooraanstaande huisarts op die dorp, maar daar was geen verwysingsbrief nie.
Dawid het sy asem diep ingetrek en die deur oopgemaak.
“Juffrou Rodriguez?”
Sy het haar tydskrif neergesit, van die heup af opgestaan en na hom toe aangestap gekom terwyl sy hom in die oë kyk. Sy het verby hom geloop tot in sy kantoor, gaan staan en rondgekyk: die kuns teen die mure, die uitsig, die meubels. Toe met dieselfde ek-en-my-lyf-is-een-beweging haar sak van haar skouer afgeswaai en gaan sit op een van die besoekerstoele.
Hy het die deur toegemaak, aan sy kant van die lessenaar gaan sit, die stoel om hom voel vou. Hy het sy bene gekruis en haar aangekyk.
“My naam is Dawid Neethling en ek is ’n psigiater, soos ek aanneem jy weet. Ek sien dokter Brink het jou verwys. Het hy vir jou ’n verwysingsbrief gegee?”
“Nee. Hy’t net gesê ek moet ’n afspraak maak.”
’n Sagte, diep stem wat moegheid verraai.
“Goed. Gee jy om as ek jou ’n paar vrae vra om agtergrond te kry?”
“Nee. Nee, natuurlik nie.”
“Kom ons begin by jou mediese geskiedenis. Ek sien jy is een en twintig jaar oud. Het jy broers of susters?”
“Nee.”
“Waar is jy gebore?”
“Madrid.”
“Madrid? In Spanje?”
Amperse glimlag, asof sy al dikwels die reaksie gekry het.
Sy het verduidelik dat haar pa een van die eerste bruin diplomate was wat oorsee gestuur is. Waar hy haar ma, ’n Madrileen, ontmoet het en met haar getrou het.
Dawid het met haar deur die res van haar mediese geskiedenis gegaan: kindersiektes (die gewone), operasies (geen), ongelukke of ander redes om ’n breinbesering te vermoed (geen), allergieë (geen) en so aan. Haar ontwikkelingsgeskiedenis was nie merkwaardig nie, behalwe dat sy op ’n paar plekke op skool was omdat haar pa in die diplomatieke diens was. Haar ma is oorlede toe sy twaalf was. Sy het haar eie lewe geneem.
“Het sy lank depressie gehad?”
“Ek weet nie. Ek onthou net daar was baie spanning in die huis. Maar ek was te klein om te weet hoekom.”
“Het jy nooit met jou pa daaroor gepraat nie?”
“Ek het al probeer, maar hy sê net dat my ma nie ’n gelukkige vrou was nie. My pa praat nie baie nie. Veral nie oor homself nie.”
“Weet jy hoekom dit is?”
“Want my pa … my pa is een vir wie idees belangriker is as mense. Dit was eers die struggle en toe was dit die politiek. Hy’s gedurig aan die beweeg. Daar’s gedurig nóg ’n konferensie, nóg ’n onthaal, nóg ’n besoek van mense wat ek nie ken nie. En vandat hy DG van buitelandse sake is, gaan dinge net vinniger. Nou’s daar nog oorsese reise ook.”
Eva het self in haar tienderjare gesukkel met depressie en angstigheid. Maar sy het ses maande lank medikasie daarvoor gebruik en dit het redelik vinnig opgeklaar. Sy kon nie meer onthou watter medikasie dit was nie.
Sy het matriek geskryf by ’n privaatskool in Pretoria en toe, ná twee jaar in Spanje, Stellenbosch toe gekom om musiek te studeer – omdat dit die enigste universiteit is wat klassieke kitaar aanbied en omdat daar in Kaapstad ’n groep is wat flamencodanse doen.
“Terug na jou wortels toe?”
“Jy sou seker so kon sê.”
“Maar natuurlik heelwat meer as dit.”
“Natuurlik.”
“En doen jou studies wat dit op die blikkie gesê het?”
“Ek weet nie. Dis moeilik om te sê. Ek skat dis nog te vroeg om te weet.”
Rigtingbedonnerd. Twyfel oor die studies. Afwesige pa. Ma wat haar eie lewe geneem het. Waarskynlik depressie.
“Vertel my van die res van jou familie.”
Sy het met haar duim en wysvinger aan haar onderlip geraak, ’n rukkie gehuiwer.
