jou pa weer getroud?”
“Ja, so ’n jaar of drie gelede.”
“En …?”
“Ek is nie mal oor sy nuwe vrou nie, maar ons kom oor die weg. Sy was geskei, maar het nie … kon nie kinders hê nie.”
“En het jy vriende?”
“Eben.” Sy’t geglimlag, ’n binnebeeld gesien. “Eben Benade.”
“Vertel my van hom.”
“Hy swot saam met my. Klavier. Hy’s is sag en snaaks en dierbaar.”
“Is daar iets meer as vriendskap?”
“Genade, nee.” ’n Oomblik se twyfel, ’n ligte frons. “Ek hoop nie so nie. Ek dink nie so nie. Ek wonder soms of hy gay is.”
“Vriendinne?”
“Nee. Ek verkies eintlik maar my eie geselskap.”
Iets het gepla.
“En liefdes?”
Sy het weggekyk. Weer ’n binnebeeld gesien.
Toe kyk sy reguit na hom met oë wat blink. “Dis deels hoekom ek hier is.”
Sy het hom vertel van Jacques Cilliers. Seun van ’n wynlegende, dosent in publiekreg. Vleispaleis. “Hy’s ’n mooi man. ’n Baie mooi man.” Wat sorgeloos wei onder studente, sy modelvrou en twee kindertjies ten spyt.
Jacques Cilliers het haar by ’n studentekonsert gesien en haar ná die tyd opgesoek. Haar vir koffie genooi, toe vir ete en toe na sy woonstel in Kerkstraat. Hulle het vir twee weke ’n verhouding gehad voordat sy uitgevind het dat hy getroud is.
“Toe eers?”
Sy het stilgebly, na woorde gesoek.
Toe: “Ken jy die idee van die duende?”
“Nee. Wat is dit?”
“Dis moeilik om te verduidelik. Mens kan dit eintlik nie verduidelik nie. Dis Spaans vir die donker, ondergrondse dinge wat uit die kunstenaar se binneste voortkom met ’n krag wat die gehoor aangryp en roer. Dis om te probeer om met die chaotiese goddelike in jou kontak te maak, en dit oor te dra.” Fyn hande wat saam beduie. Oë soekend na syne. “Mens sien duende in die beste flamenco en Goya se skilderye. Om duende na te jaag is om met jouself te veg tot die dood, soos ’n matador en ’n bul. Dis om die dood met ’n rooi mantel uit te daag en te kyk of jy iets moois kan maak uit sy poging om jou onderstebo te storm. Dis om jou aan die liefde oor te gee sonder om te wonder, te reageer op jou bloed. En dan kuns daaruit te maak.”
Sy het gehuiwer. “Ek verduidelik nie baie goed nie, nè?”
“Probeer jy die … duende uitleef?”
“Ek dink nie mens kan dit sommer net doen nie. Ek probeer. Kry dit vir seker nie altyd reg nie. Want die duende is nie iets wat jy met ’n metode vind nie. Dis iets wat jy soek. Iets wat jy … jy sit jouself in situasies waar die duende jóú sal vind en dan hoop jy.”
“Is dit deel van die rede hoekom jy musiek kom swot het?”
“Ja. Ek voel iets in my bloed wat anders is, iets wat ek moet gehoorsaam.”
“En dis ook hoekom jy nie gewonder het of Jacques Cilliers getroud is nie?”
“Ja. Eers leef, dan dink. Die duende duld nie die rede nie.”
“Wat het jy gedoen toe jy uitvind hy’s getroud?”
Aanvanklik niks, het sy vertel. Maar ná drie maande het hy eendag van haar afgerol en gesê: “My lyf is moeg vir joune.”
Sy voël gaan afwas, aangetrek sonder om na haar te kyk en uit haar woonstel geloop. Uit haar lewe. Sy was te geskok om dadelik te reageer.
Sy het hom herhaaldelik gebel, maar geen reaksie gekry nie. Sy het verskeie kere op haar fiets verby sy huis gery, maar hom nooit gesien nie. Sy het hom selfs een keer buite sy klas ingewag, maar hy het haar geïgnoreer asof sy geld aan die bedel was. Uit woede het sy toe sy vrou gebel. Sy was nog kort in haar storie in toe die vrou haar onderbreek met: “Hoe oud is jy?” En toe: “Welkom in my wêreld, skattebol. Tyd vir grootword.” En aflui.
Eva het gereik na die sneesdoekies op Dawid se lessenaar. ’n Ruk net so gesit, ingedoke soos ’n duif in die reën.
Hy het haar gelaat vir ’n wyle.
“En nou het jou duende jou op die vlakte gelaat.”
Sy het haar kop opgelig en hom met rooi oë aangekyk. Geknik.
Hy het haar verder uitgevra en vasgestel dat sy ook effe angstig is en sleg slaap.
“Psigiaters is nie sielkundiges nie. Ons doen normaalweg nie terapie nie. Maar ek wil jou tog ’n slag of wat sien sodat ons die ding kan deurpraat.”
Hy het sy Mac nader gesleep, ’n voorskriftemplaat opgeroep en begin tik. “Ek skryf vir jou Cipralex voor. Jy behoort oor so twee weke ’n verskil te begin voel. Kyk na die papiertjie vir die moontlike newe-effekte en bel my as jy een daarvan ervaar, of eintlik enigiets buitengewoons, maar een van die lekkertes van Cipralex is dat dit nie ernstige newe-effekte het nie. Jy mag oor die maande wat kom dalk ’n bietjie gewig optel, en jy mag vind dat jou libido afneem.
“Ek skryf ook vir jou Imovane voor. Dis ’n ligte slaapmiddel. As jy enige asemhalingsprobleme ervaar of ’n uitslag van enige aard kry, bel jy my ook. Hier’s my nommer. En dan kom sien jy my oor ’n week.”
Hy het vir haar sy kaartjie gegee. Sy het dit vlugtig bekyk en in haar handsak gesit.
“Nou toe. Maak ’n afspraak by mevrou Wilsnach. Ek sien jou volgende week.”
Hy het opgestaan. Sy ook, maar half traag, asof die gesprek onaf geëindig het. Sy het haar sak opgetel en oor haar skouer gehang.
By die deur het sy haar hand uitgesteek. “Totsiens. Dankie.” Haar hand was sag en warm en effens klam.
Met die uitloop was dit of sy haar liggaamshouding herwin, met die meer doelgerigte manier van stap. Maar meer as dit. Sy het weer die magiese kleed aangetrek wat sy vroegoggend aangehad het, van verwondering en verlokking en van ’n soeterige roosgeur met die suggestie van speserye. Eva Rodriguez. Hy het die naam in sy gedagtes geproe en later weer daaraan geknibbel. En weer.
+ + +
Hoe maklik het hy my nie baasgeraak nie. Hy het my beluister en bevoel met sy vrae, soos ’n dokter. Hy het my lewe geskandeer en toe sy vinger op die seer gesit. Presies, met selfvertroue. En jou en die seer een gemaak. “En nou het jou duende jou op die vlakte gelaat.” Nee! wou ek skree, nee! Maar ek kon nie, want ek het nie geweet nie. Weet steeds nie. In plaas van skree het die trane gekom. En daar sit ek toe en grens terwyl hy my bekyk en bedink. Maar nie sonder simpatie nie. Nie sonder deernis nie. Soos een wat regtig wil help.
Nie soos Pablo nie. Pablo het my ook bedink terwyl hy my bekyk. En noudat ek daaraan dink,
