kyk. Dan kyk sy op haar goue polshorlosie.
“Goed, Emma, ek kan haar nog gou te woord staan, maar my ander afspraak is oor ’n halfuur. Hou asseblief my oproepe terug, anders gaan ek dit nie ingepas kry nie.” Haar stem is beheers, maar dwing respek af.
Sy draai na Nina, wat soos ’n steeks donkie vasgesteek het. ’n Beleefde glimlaggie raak skaars aan haar mondhoeke.
“Kom gerus binne.” Tessa beduie na ’n stoel voor die lessenaar.
Nina sou veel eerder vinnig by die deur wou uitglip, maar daarvoor is dit nou te laat. Sy gaan sit so stil soos ’n muis op die punt van die gemaklike stoel, haar hande inmekaargevleg.
Tessa blaai vinnig deur die papiere in die lêer. Uiteindelik kyk sy met ’n effense suggie op.
“Kan ek asseblief jou CV kry sodat Emma fotostate daarvan kan maak?” Sy hou haar hand afwagtend uit.
Nina oorhandig ’n paar dokumente. “Ek is jammer, dis al wat ek het. Ek het geen ander dokumentasie nie,” stamel sy verbouereerd.
Tessa maak die lêer sorgvuldig toe en vou haar hande. Haar lyftaal spreek boekdele en Nina se moed sink in haar skoene.
“Wat is jou kwalifikasies, Nina? En wat bedoel jy jy het nie ’n CV nie?”
Nina se oë sak voor die deurdringende blik. “Ek het slegs ’n diploma in binnehuisversiering, maar ek is getroud voordat ek enige praktiese ondervinding kon opdoen.”
Sy probeer nie verder verduidelik nie en staan op. “Ek besef nou hierdie is nie ’n plek vir iemand soos ek nie. Dankie vir u tyd, mevrou.”
Tessa antwoord nie. Sy tel die telefoon met haar goed versorgde hand op en sê met dieselfde beheerste stem: “Emma, herskeduleer my volgende afspraak, asseblief. Hierdie onderhoud gaan ’n bietjie langer duur. Dankie.”
Sy draai terug na Nina en ’n professionele glimlaggie raak die perfek gegrimeerde mond. “Sit asseblief, Nina, ons is nog nie klaar nie. En noem my sommer Tessa.”
Nina sak terug in die stoel. Sy is skielik lewensmoeg, asof die gebeure van die afgelope tyd en die futiliteit van die onderhoud haar finaal gedreineer het.
Tessa tik met haar lang, geverfde nael op die vel papier, ’n ligte fronsie tussen haar wenkbroue. Hier is absoluut niks waarmee sy kan werk nie. Sy loer onderlangs na Nina se bloes en romp waarvan die fleur lankal verby is, hoewel die klere skoon en netjies is.
Haar gedagtes flits onwillekeurig terug na jare gelede toe sy ook, tas in die hand en met niks anders as haar drome nie, hier in die stad beland het. Haar deursettingsvermoë en vasberadenheid om bo haar omstandighede uit te styg het haar gedryf om een van die prestige-agentskappe vir werkverskaffing in die korporatiewe wêreld tot stand te bring en op te bou tot wat dit vandag is.
“Nou goed, kom ons begin weer by die begin. Gee my asseblief ’n bietjie meer agtergrond sodat ek ’n beter prentjie kan vorm waarvoor ek op die uitkyk moet wees. Jy besef natuurlik sonder die nodige ondervinding is dit vandag haas onmoontlik om in enige beroep geholpe te raak?” Tessa se netjiese wenkbroue vorm ’n vraagteken.
Nina knik. “Ek besef dit nou. ’n Paar jaar gelede moes my ma in ’n tehuis opgeneem word. Om te help met die uitgawes het ek somtyds as kok in die kombuis gewerk.”
Sy byt hard op haar lip om die hartseer te keer. Watter vernedering is dit nie om jou haglike lewensomstandighede hier voor ’n ander oop te vlek nie.
“My man is ’n paar dae gelede in ’n motorongeluk dood, en ek moet dringend ’n werk kry. Ek is verantwoordelik vir my ma, en ek gaan boonop my huis verloor.” Sy staan op. “Ek is jammer ek het jou tyd gemors en dat jy jou afspraak moes kanselleer.”
Tessa skuif die papiere voor haar reg en maak asof sy die laaste sin nie gehoor het nie.
“Nie so haastig nie.” Haar stem is gelykmatig terwyl sy ongesteurd voortgaan: “Ek sal begin rondkyk vir iets in die restaurant- of hotelwese, desnoods ook as ontvangsdame. Net die ander dag het ’n firma so iemand gesoek. Miskien kan jy intussen daar geholpe raak, totdat iets beters opduik. Ek sal dit opvolg en jou laat weet.”
“Ek sal dit waardeer. Ek’s bereid om enigiets te doen.”
“Goed.” Tessa staan op en steek haar hand uit. “Dis vir eers genoeg. As jou kontakbesonderhede intussen verander, moet jy ons asseblief laat weet. Laat dit sommer by Emma, sy sal vir die res sorg. Tot siens, Nina.”
Nina neem die hand wat na haar uitgehou word en druk dit vlugtig. Sy verlaat die kantoor sonder om weer om te kyk.
Tessa kyk haar ingedagte agterna. Sy het veel meer tussen die lyne gelees as wat Nina laat deurskemer het. Hoe kan sy hierdie vrou help? Sy weet uit ondervinding dat werkgewers vandag kan kies en keur tussen applikante, en as hulle nie tevrede is met een nie, wag daar ’n honderd ander. Maar iets in hierdie vrou se pragtige oë bly haar by, en sy neem haar voor om haar oë en ore oop te hou.
Nina stap uit in die helder sonlig. Oral beweeg mense om haar, maar sy sien niks raak nie. Wat gaan sy doen? Hoe begin ’n mens ’n nuwe lewe met niks? Dis amper so erg as om sonder ’n identiteit te wees. Sy weet so seker as wat die son skyn dat hierdie onderhoud vandag ’n mors van tyd was.
Sy glimlag meewarig. Ten minste weet sy nou hoe skromelik sy tekort skiet. Sy voel nog die simpatieke blik van die smaakvol geklede vrou op haar skamele kleredrag en sy krimp ineen oor haar minderwaardige voorkoms. Sy moes nog altyd elke sent tien maal omdraai, en daar was nooit iets oor om op haarself te spandeer nie.
Leon Immelman, jy het nie net jou eie lewe verwoes nie, maar baie seker gemaak dat jy dit met myne ook doen, dink sy bitter. Al verskil is dat joune aan ’n einde gekom het, maar ek moet nou aangaan met nog minder as wat ek gehad het toe jy nog geleef het. Jy het seker gemaak dat ek alles verloor.
Sy vee driftig die trane af.
Sy is moeg toe sy by die huis kom. Sy gaan lê in ’n klein bondeltjie op haar bed en gee haar oor aan baie jare se opgekropte hartseer.
Dis met ’n loodsware hart dat Nina ’n paar dae later voor Betsie sit.
“Gee my raad, asseblief, Bets. Ek weet nie meer wat om te doen nie. Niemand stel belang om my in diens te neem nie, en ek moet die huis begin ontruim.”
“Daar sal wel iets opduik, Nina. Moenie so gou moed opgee nie,” probeer Bets teen haar beterwete troos.
“Ja, maar waar begin ek? Daar by die agentskap het my oë gou oopgegaan.”
Die telefoon lui en Bets antwoord. ’n Frons verskyn tussen haar oë en sy oorhandig die foon aan Nina. “Hier, dis vir jou.”
Nina kyk skuldig op. “Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het hierdie telefoonnommer as alternatief gegee as iemand my dringend soek. Dis seker die bank wat bel oor die ontruiming van die huis.”
“Dis als reg. Hoor maar wat hulle te sê het.”
Nina luister met ’n beklemming om haar hart na die onbekende stem aan die ander kant.
“Goeiedag, Nina, dis Emma van die personeelagentskap. Mevrou Barnard het gevra ek moet jou laat weet dat die pos van ontvangsdame waarvan sy gepraat het, ongelukkig reeds gevul is.
