gaan nog ’n moontlikheid, Betsie. Jy sien, dís wat ek bedoel het. Ten minste laat hulle my darem nog weet.”
“Ons moet glo en aanhou soek, iewers sal iets wel opduik. Ek sal met dominee Theron ook praat.”
Elke dag wat verbygaan, voel asof dit Nina ’n dag nader bring aan die einde van die lewe soos sy dit geken het. Alhoewel sy baie male opstandig was oor haar miserabele bestaan, was daar darem ’n mate van sekerheid. Maar nou is haar moed besig om haar te begewe.
“Ruk jou reg, Nina, jy kan nie bekostig om ineen te stort nie. Kry die koerant en begin soek werk. Enigiets is beter as om hier met jou gedagtes te sit en jouself te bejammer,” praat sy hardop met haarself.
Sy gryp die plaaslike koerant en begin daarin rondblaai. Daar word ’n pos vir ’n sjef by een van die tophotelle geadverteer en sy bel dadelik vir ’n afspraak. Opgewondenheid pak haar beet. As sy die pos kry en versigtig met haar geld werk, sal sy goed vir haarself kan sorg. Sy sal ook kan bekostig om haar ma in die tehuis te laat aanbly, waar dinge darem vir haar bekend is. Sy sien eintlik uit na die onderhoud.
Ná ’n week kom die brief. Sy skeur dit met bewende hande oop en haar oë vlieg oor die paar reëls. Alhoewel sy goed gevaar het in die onderhoud, vereis die pos ’n gekwalifiseerde sjef en daarom voldoen sy nie aan die vereistes nie.
Nina is heeltemal ontnugter. Die benardheid van haar posisie word ’n klinkklare feit. Boonop is daar slegs ’n week oor, dan moet sy uit die huis wees. Sy was so vol hoop, maar dit voel asof elke deur in haar gesig toegemaak word, asof elkeen sy rug op haar draai. Was haar offers deur die jare dan tevergeefs? Wat het sy gesondig dat haar lot so galbitter moet wees?
Die telefoon se skril gelui ruk haar terug na die werklikheid. Sy haas haar om te antwoord, bevrees dat iets met haar ma gebeur het. Sy antwoord met opgehoue asem. Dis ’n gemoduleerde, vaagweg bekende stem aan die ander kant.
“Nina? Goeiedag, dis Tessa Barnard. Ek hoop dit gaan goed?” gaan die gesofistikeerde stem voort. “Ek weet nie of jy nog belangstel in ’n betrekking nie, maar indien wel, moet jy my so gou as moontlik kom sien. Iets het opgeduik, en miskien is dit nie heeltemal wat jy in gedagte het nie, maar ek wil dit graag met jou bespreek.”
“Ja, natuurlik. Wanneer het jy gedink is ’n gepaste tyd?”
“Net nie vandag nie. Ek is vol bespreek. Wat van môreoggend negeuur?”
“Goed. Watter soort werk is dit?”
Daar is ’n kort stilte aan die ander kant. “Kom ons bespreek dit wanneer jy hier is. Dis nie ’n uitgemaakte saak dat daar iets van sal kom nie, maar ek het gedink dis dalk ’n moontlikheid.”
“Goed, dan sien ek jou môre.”
Nina plaas die foon ingedagte terug op die mikkie. ’n Sprankie hoop wil opvlam, maar sy onderdruk dit. Tessa het glad nie entoesiasties geklink nie.
Die volgende oggend is Nina vroeg reeds by die agentskap vir haar afspraak. Sy raak verdiep in ’n tydskrif, en veels te gou roep Emma haar.
“Mevrou Barnard wag vir u.”
Tessa staan op toe Nina binnekom. “Dag, Nina. Ek is bly jy het gekom. Sit, asseblief.”
Nina neem plaas, haar blik afwagtend op Tessa, wat ietwat onseker lyk.
“Ek weet nie eintlik waar om te begin nie. Hierdie pos is propvol kompleksiteite, en miskien is dit glad nie wat jy in gedagte het nie.”
“Wat behels die werk?” vra Nina effens ongeduldig.
“Die advertensie praat van ’n gasvryheidsbestuurder,” sê Tessa taktvol. “Soos ek kan aflei, moet die persoon ’n huishouding kan bestuur, toesig hou oor die personeel en voorraad en –”
“ ’n Soort huishoudster? Is dít wat dit is?” val Nina haar in die rede.
“Dis glad nie so ’n eenvoudige werk soos dit klink nie. Natuurlik is daar ’n paar kinkels, daarom is die pos vakant. Maar laat ek liewer voor begin.”
Nina strengel haar hande ineen. Sy moes dit verwag het, seker ’n huishoudsterpos vir een of ander bedlêende ou tannie.
“Die pos is op ’n afgeleë landgoed, net voor die Mosambiekse grens. Blykbaar is dit ’n klein paradys in die subtropiese klimaat. Dit grens aan die see, maar is baie ver van enige dorp af. Dis waarom die vorige dame dit nie lank daar kon uithou nie – die afsondering het vir haar te veel geword. Die geskikte kandidaat sal in beheer wees van al die personeel in die huis, en vir die saamstel van spyskaarte en beheer van voorrade. Sy moet ’n begroting kan opstel, en sy sal direk aan die werkgewer rapporteer.”
Nina begin met al meer belangstelling luister.
Tessa glimlag bemoedigend. “Jy sê mos jy kan kos maak, so dit tel darem in jou guns. Is daar enige vrae sover?”
“Baie, maar gaan maar eers voort.”
“Wel, al die detail sal volledig in die pligstaat genoem word, maar hoofsaaklik is dit wat die werk behels.”
Tessa aarsel ’n oomblik. “Die salaris is nie te waffers nie, maar vir iemand sonder enige werklike ondervinding is vyfduisend rand ...”
Nina slaan haar hand voor haar mond en Tessa frons.
“Ek weet dis miskien nie wat jy in gedagte gehad het nie, maar hierdie is die aanvangsalaris, en jy moet onthou dit sluit jou verblyf in.”
Nina probeer haar asemhaling onder beheer kry, sy is skoon kortasem. “Dis nie wat ek bedoel het nie, Tessa, dis wonderlik! Niemand verdien soveel geld net om toesig te hou nie.”
Tessa skud haar kop. “Luister eers klaar. Omdat jy nie oor die kwalifikasies beskik wat die werkgewer as vereiste stel nie, is hy bereid om jou vir ’n proeftydperk van drie maande aan te stel. As julle daarna nog tevrede is met mekaar en jy nie intussen tou opgegooi het nie, word die pos permanent. Dan sal jou salaris en byvoordele dienooreenkomstig hersien en aangepas word. Daar tree ook ’n persoonlike toelae in werking, maar presies waarvoor en hoeveel dit is, weet ek nie. Indien jy binne die proeftydperk sy diens verlaat, sal alle onkoste soos jou vliegtuigkaartjie en ander uitgawes wat aangegaan is van jou verhaal word. Daar sal ook losies geëis word, teen ’n vasgestelde bedrag soos in jou kontrak uiteengesit. Ons het tot môremiddag tyd vir ’n finale antwoord.”
Tessa aarsel. “Die werkgewer voel net dat jy te jonk is. Hy het eintlik ’n ouer dame in gedagte gehad, maar omdat jy dadelik diens kan aanvaar, is hy bereid om jou ’n kans te gee.”
“Wat het my ouderdom daarmee te doen?” bars Nina los. “Twee-en-dertig is darem ook glad nie meer ’n uilskuiken nie.”
“Dis sy reg om voorwaardes te stel, Nina. Onthou net dat jy in beheer van ’n hele span werkers sal wees, en jy moet oor die nodige outoriteit beskik om dit te kan hanteer. Die vraag is: sien jy kans vir die verantwoordelikhede en die afsondering?”
“Natuurlik. Vir daardie salaris sal ek self die huis skoonmaak en vloere skrop,” verseker Nina haar.
“Gaan dink eers goed daaroor. Onthou, dis ver van alles wat vir jou bekend is, en eensaamheid is ’n wrede metgesel. Dis harde werk, met lang ure, en ek weet nie hoeveel vrye tyd jy gaan
