sodat ons alles kan finaliseer. Jou reisreëlings moet so gou as moontlik getref word.” Sy kyk af en gaan voort: “Dis seker net reg dat ek jou waarsku dat die werkgewer maar taamlik ... uhm, befoeterd klink. Blykbaar is daar boonop ’n rebelse seun, en die meeste van die werknemers is mans. Dis hoekom hy ’n ouer dame in gedagte gehad het.”
“Dit sal meer as ’n befoeterde baas en sy seun kos om my af te skrik. Ek het hierdie werk broodnodig, en my lewe tot dusver was ook nie met rose besaai nie. Ek sal my nie laat onderkry deur ’n spul mansmense nie. Hulle is in elk geval nie my geliefkoosde spesie nie.”
“Dan is dit goed so. Ek wou net hê dat jy sover as moontlik op alles voorbereid moet wees.”
Nina staan op. Haar oë blink met ’n glinstering van nuwe hoop. “Baie, baie dankie. Dis asof die gode uiteindelik na my kant toe glimlag.”
Tessa se oë is skielik tranerig. Sy maak asof daar iets in haar oog is, vryf liggies daaroor om die glinstering van aangedaanheid te verberg.
“Stadig nou! Onthou, dis nie ’n uitgemaakte saak dat jy wel aangestel gaan word nie. Dit sal ons eers môre weet. Kom ons kyk maar wat gebeur. Tot dan.”
Hierdie keer stap Nina in die helder sonlig uit en haar hart sing ’n lied. Sy was in ’n donker dal van moedeloosheid en skielik is dit helder lig rondom haar. Sy sien sommer kans vir die hele wêreld se sorge.
Maar terug by die huis oorval die twyfel haar. Wat as iets met haar ma gebeur en sy is so ver weg?
Gelukkig is Betsie darem daar. Sy vertrou haar ten volle; sy weet Betsie sal na haar ma omsien asof sy haar eie ma is. Haar ma leef in elk geval in haar eie wêreld en sal seker nie eens weet dat sy weg is nie. Sy doen dit juis om ’n beter toekoms vir hulle al twee te verseker.
Nina vertel opgewonde vir Betsie van die nuutste verwikkelinge, en die ouer vrou luister aandagtig sonder om haar te onderbreek.
“Ek weet hierdie moet vir jou soos ’n antwoord op jou gebede wees, Nina, maar jy moet goed dink alvorens jy jou daarin begewe. Jy was nog altyd soos ’n gevangene in jou huis; jy het nog skaars ’n voet buite hierdie stad gesit. Ons ken nie die werkgewer nie, en dis op ’n ver en godverlate plek, amper aan die ander kant van die land. Jy sal geheel en al aan hulle genade uitgelewer wees. En wat as hulle jou soos ’n slaaf laat werk? Besef jy hoekom ek bekommerd is oor jou?”
“Ek weet, Bets, maar as ek nie hierdie kans aangryp nie, gaan ek altyd ’n gevangene van my omstandighede bly. Ek is net so onseker oor baie dinge, maar het jy vergeet ek sit op straat, en ek weet nie waarheen nie?”
Betsie kyk skuldig weg. “Ek wens ek was in staat om jou te help, maar jy weet self ons het nog ’n huis vol kinders. Is daar geen ander familie tot wie jy jou kan wend nie?”
“Nee. Leon is onterf en die plaas belet ná alles wat hy destyds aangevang het, en ek sal my nooit so verneder om sy familie om hulp te vra nie.” Sy vryf oor die lelike litteken op haar voorkop en haar mooi blou oë is skielik kliphard. “Ek sal dit máák werk, Bets. Ek sal die uitdaging aanvaar en daardie mense gaan wys wat in my steek. En my bombastiese baas moenie dink hy gaan ’n tweede Leon Immelman wees nie!”
Betsie knik. “Ek sien jy het klaar besluit. Moenie oor jou ma bekommerd wees nie. Ek sal na haar omsien asof sy my eie is, dit weet jy.”
“Dankie, Betsie, vir alles wat jy deur die jare vir my gedoen en beteken het. Eendag as ek baie geld gespaar het, gaan ek jou wegneem vir ’n hele naweek. Dis ’n belofte.”
“Ja, toemaar, loop nou voor ek aan die tjank gaan.”
Die volgende oggend toe die deure van die agentskap oopmaak, is Nina die eerste wat binnegaan. Emma neem haar dadelik na mevrou Barnard se kantoor.
“Kom sit, Nina. Ek kan nie wag om te hoor wat jy besluit het nie.”
Tessa kyk afwagtend na Nina.
“Dit was nie veel van ’n besluit nie. Ek het nie ’n keuse nie, ek moet dit aanvaar. As ek die werk kry, kan ek jou verseker dat ek alles in my vermoë sal doen om ’n sukses daarvan te maak.”
“Dis wonderlike nuus. Ek gaan sommer nou die werkgewer skakel sodat ons dit kan finaliseer. Gaan wag solank binne. Ek het nog ’n paar dingetjies waaraan ek eers moet aandag gee.”
Tessa laat nie blyk dat sy eers privaat met die werkgewer wil praat nie. “Kry solank vir jou ’n koppie tee. Terloops, jy het mos gesê dat jy onmiddellik kan begin?”
“Dis reg, daar is niks wat my langer hier hou nie.”
Dit voel vir Nina soos ’n ewigheid totdat Emma haar roep. Tessa is steeds besig op die telefoon en beduie vir haar om te sit. Nina is amper te bang om die finale antwoord te hoor. Sy dink aan al die dinge wat sy vinnig sal moet afhandel indien sy die werk kry.
Tessa sit die gehoorbuis neer en draai na haar. “Baie geluk, Nina, jy is aanvaar vir die pos. Diensaanvaarding moet so gou as moontlik geskied.”
Nina sit vorentoe. Het sy reg hoor? Skielik raak sy paniekbevange. Dis nog nie te laat vir omdraai nie. Wat as ...?
Tessa glimlag gerusstellend. “Ek kan sommer sien jy is nie meer so seker van alles nie, maar moenie nou begin twyfel nie. Ek moes baie hard hiervoor baklei. My onderhandelingsvermoë is tot die uiterste beproef.”
Nina knik bewerig. “Baie dankie, maar ek het nooit daaroor getwyfel nie. Vertel my meer, asseblief.”
“Goed. Jou werkgewer se naam is Charl Beaumont. Hy is die eienaar van een van die bekendste perdestoeterye in die land, en hy is ook baie betrokke by die perdetelersvereniging. Hier is jou kontrak. Lees dit asseblief sorgvuldig deur voordat jy dit onderteken, en vra as daar onsekerhede is. Jou vliegtuigkaartjie is bespreek vir oormôre, so dit gee jou darem ’n dag kans om alles gereed te kry. Hy sal jou op die lughawe ontmoet. Soos ek kan aflei, is dit meer van ’n landgoed as ’n plaas, en hy beoog baie nuwe dinge in die toekoms.”
Tessa bly verbaas stil. “En nou? Hoekom die trane?”
Nina vee dit met die agterkant van haar hand weg. “Aag, sommer van verligting, en omdat ek nie weet hoe om dankie te sê nie. Ek wil hê jy moet weet: sover dit my lojaliteit teenoor my werkgewer aangaan, sal ek jou nie in die steek laat nie.”
“Dankie, Nina, dit beteken ontsettend baie vir my. My maatskappy is nie verniet so hoog aangeskrewe nie. Ek hoop dat jy gelukkig sal wees, en dat ’n hele nuwe toekoms op jou wag. Miskien kan jy eendag vir my ’n e-pos stuur om te sê hoe dit gaan?”
Sy hou ’n koevert na Nina uit. “Hierin is al die tersaaklike inligting, asook my besonderhede. Kontak my gerus as jy enigiets anders benodig, of sommer net wil gesels.”
Nina staan op. “Ek is seker ek sal van die uitnodiging gebruik maak, veral as ek raad soek. Ek is soveel aan jou verskuldig.”
Die telefoon se gelui beëindig die gesprek. Tessa beantwoord dit met haar goed gemoduleerde stem. Die onderhoud is verby.
Terug by die huis kyk Nina oor en oor na die vel papier met haar werkbesonderhede daarop. Haar hande streel en vat daaraan asof sy nie genoeg van die inligting kan kry nie.
Sy kan nie glo dat sy vir die heel eerste keer in haar lewe gaan vlieg nie. Maar wat wag vir haar aan die ander kant? ’n Nuwe lewe, of ’n wrede ontnugtering?
