val Amalia haar vinnig in die rede. “Jy het tog jou vakansies daar geniet?”
“Ja, behalwe die keer toe my broers saamgekom het.”
Amalia lag onwillekeurig. “Dit was ’n fiasko wat ek nooit sal herhaal nie.”
“Tannie het nog nie vir my gesê waarom tannie nooit weer teruggegaan het Donkerbaai toe nie,” hou Gretha vol.
“Daar was nie vir my ’n rede om terug te gaan nie. Ek het jou vertel my pa was ’n man van in die vyftig toe ek gebore is. Hy is dood terwyl ek nog ’n student was. Daar was niks om na terug te gaan nie,” antwoord sy, maar sy vermy Gretha se oë.
“Maar nou het tannie rede om terug te gaan …”
Amalia huiwer, ’n ligte frons tussen haar wenkbroue. “Hoekom nie? Ek is klaar met my loopbaan en toe dokter Falkenstein –”
“Dokter Falkenstein?” val Gretha haar verras in die rede. “Dan ken tannie die mense van Kaiserburg?”
“Kind, gee my kans om klaar te praat,” sê Amalia kwaai. “Vanselfsprekend het ek die mense van Kaiserburg geken, maar ek praat nou van minstens vyf en dertig jaar gelede. Destyds het ou Sigmund se seun, Heinrich, nog oor ons dorpie koning gekraai, maar intussen is hy en sy vrou oorlede.”
“En is dokter Falkenstein nou die eienaar van Kaiserburg?”
“Nee. Heinrich het twee seuns gehad, Kurt en Otto. Dokter Falkenstein het my vertel dat Kurt jare gelede al dood is en dat Otto nou die eienaar van die landgoed is.”
“En dokter Falkenstein dan?”
“Hy is nie werklik ’n Falkenstein nie. Dokter Falkenstein is my ginekoloog en omdat hy ’n rare van het, het ek hom gevra of hy familie is van die Falkensteins van Kaiserburg. Hy het my vertel Otto en sy vrou, Henriëtte, het hom aangeneem, maar hulle het later ’n eie seun, Dieter, gehad,” vertel Amalia, haar stemtoon vreemd stroef.
“Is Dieter dan die kroonprins van Kaiserburg?” vra Gretha belangstellend.
Amalia swyg, ’n sluier van herinneringe in haar oë. Sy sug ongeduldig. “Ek neem so aan, ja, maar ons het niks met die Falkensteins te doen nie. Ek het jou gesê ons gaan by tant Hanna Pieterse by Blumenstrauss kuier.”
“Blumenstrauss – ’n bossie blomme. Dis ’n mooi naam, maar waar op aarde is Blumenstrauss?”
“Dis deel van die landgoed van die Falkensteins. Ek onthou die plek: Heinrich het die huis vir sy vrou laat bou toe daar sprake was dat Kurt sou trou. Heinrich se vrou, Helga, het nie kans gesien om onder dieselfde dak as haar toekomstige skoondogter te woon nie. Destyds was Heinrich al sieklik en die moontlikheid was groot dat Helga hom sou oorleef. Blumenstrauss is gebou en ná Heinrich se dood het Helga daar gaan woon. Hanna Pieterse het haar tot haar dood toe versorg en lewenslange reg op die huis gekry.”
“Lekker! Ek wed tant Hanna sal ons alles oor die Falkensteins kan vertel,” sê Gretha ingenome.
Amalia kyk haar met ongewone strengheid aan.”Jy gaan tant Hanna onder geen omstandighede in kruisverhoor neem nie, meisiekind. Sy is ’n vrou van sewe en sewentig – ’n oumens wat rus en vrede nodig het. Dit was uiters vriendelik van dokter Falkenstein om ons toe te laat om by Blumenstrauss te gaan kuier, maar ek wil nie hê ons moet vir tant Hanna ’n oorlas wees nie.”
“Wat het Blumenstrauss met dokter Falkenstein te doen? As hy net ’n aangenome seun is, het hy …”
“Hy het Blumenstrauss by Helga geërf. En dis nou oorgenoeg vrae, Gretha. As ons nog van plan is om vandag te vertrek, moet ons ons tasse in my motor kry,” sê Amalia, ineens haastig, en sy staan op.
“Tannie se motor?” Gretha spring onthuts op. “Ek ry met my eie motor, tant Amalia. Ek het spesiaal nuwe buitebande gekoop en my motor laat versien. Ek ken tannie mos: tannie wil net tot vervelens langs die strand gaan stap, terwyl ek ’n taxi moet bel as ek êrens heen wil gaan.”
“Maar Grietjie-kind, jy weet my motor is altyd tot jou beskikking,” sê Amalia paaiend.
“En tannie weet ek is doodbang om ’n groot motor te bestuur.” Gretha lê haar hand pleitend op Amalia se arm. “Kom nou, tannie, ek is darem nou mondig en selfonderhoudend. En ek bestuur al meer as drie jaar lank my eie motor. Ek beloof ek sal nie jaag nie.”
“As dit ’n belofte is … Ek ry voor en steek jy my verby, draai ek om huis toe. Ek het ongelukkig ondervinding van jou roekelose bestuurdery.”
“Dit was nog toe ek geleer het om te bestuur,” sê Gretha geraak.
“Ons sal vannag êrens in ’n hotel oornag. Ek ry nie in die donker nie,” stel Amalia nog ’n eis.
“Ja, tannie. Goed, tannie. Solank ons voor Kersfees op Donkerbaai arriveer,” antwoord Gretha en stap uit om haar bagasie te gaan haal.
“Snip!” roep Amalia haar agterna, maar dan versomber haar uitdrukking weer. Waarom wil sy teruggaan Kaiserburg toe? Hulle wat saak gemaak het, is nie meer daar nie – behalwe Hanna Pieterse. En herinneringe. Sulke hartseer herinneringe, wat haar ’n leeftyd lank laat vlug het. Miskien is dit waarom sy moet teruggaan: om ’n graf te vind vir haar herinneringe; om haar verlore drome vir goed te begrawe. En tog: sy kan ’n graf grawe, maar sy sal met leë hande langs die graf staan, want herinneringe leef in jou hart.
Gretha bring haar motor voor die ingang van Kaiserburg tot stilstand en staar bewonderend na die granietingang waarop die naam Kaiserburg in gegoteyster-letters aangebring is. Haar oë soek verder, en toe gewaar sy die kasteelagtige klipwoning op ’n hoë rots wat grys en donker teen die asuur lug uittroon. ’n Huis van geheime, dink sy, en sy ervaar ’n rilling van opwinding vermeng met ’n tikkie vrees wat koud langs haar ruggraat afgly.
“Ek het geweet jou motor gaan jou in die steek laat,” praat Amalia vies deur die oop motorvenster langs haar. “Kom ons stoot jou motor uit die pad uit, Gretha. Kyk, daar lê Blumenstrauss op die duin aan die voet van die rots.”
“Het tannie nie ’n siel nie?” vra Gretha onthuts. “My motor makeer op die aarde niks nie. Ek het net stilgehou om Kaiserburg te bewonder.” Sy vergeet van haar ergernis en vervolg entoesiasties: “Dis ’n huis uit ’n sprokiesboek, tannie! Al daardie torings en skoorstene en die groot horlosietoring … Die donker granietklip laat dit soos ’n spookhuis lyk. Spook die Falkensteins in die ou huis, tannie?”
Amalia staar haar oomblikke lank oorbluf aan en dan kry haar ergernis die oorhand. “Ek is tot die dood moet moeg en honger en dors, en jy mors ons tyd om na ’n ou kliphuis te kyk! Om liefdeswil, kind, onthou dat jy mondig is en gedra jou soos ’n volwassene. Toe, kom!”
“Tannie het die romantiek van ’n honger weeluis!” roep Gretha haar uittartend agterna en skakel haar motor aan.
Sy sal tant Hanna Pieterse moet bearbei, want as dit van tant Amalia afhang, sal sy nooit die binnekant van Kaiserburg sien nie, dink Gretha terwyl sy ’n kronkelpaadjie na Blumenstrauss toe volg. Dalk kan sy met oom Otto se seun, Dieter, bevriend raak. Is hy reeds getroud? Wel, dan kan sy met sy vrou vriende word. Sy gaan beslis nie ses weke lank by Blumenstrauss kuier sonder om een maal ’n besoek aan Kaiserburg te bring nie.
Sy bring haar motor langs dié van Amalia voor die wit gekalkte woning tot stilstand, klim uit en staar verras na die blomtuin wat die huis omring.
