byna onhoorbaar terwyl haar oë hom woordeloos om vergifnis vra.
“Kanker!” Hy staar haar ontsteld aan. “Genugtig, tannie moes my maande gelede al laat weet het. As daar een mens by Kaiserburg is wat my nie soos ’n indringer laat voel het nie, is dit oom Otto. Het hy nooit gevra dat ek huis toe moet kom nie?”
“Nie aanvanklik nie, boet, maar toe Meraai my vertel het dat Otto met jou wil praat … Ek kon nie meer uitstel nie, daarom het ek jou gebel.” Sy kyk hom skuldig aan. “Moenie my te veel verkwalik nie, Friedrich. Jy weet ek sit nooit my voete by Kaiserburg sedert die goeie Helga my lewensreg op Blumenstrauss gegee het nie. Henriëtte kon my dit nog nooit vergewe nie. Sy glo vas ek het met Helga gekonkel, daarom het jy, aangenome kind, die huis geërf.”
Friedrich glimlag deernisvol en lê sy hand op haar skouer. “Ek besef dit, tannie. Ek weet ook dat tant Meraai Spannenberg en al die huishulpe belet is om met tannie kontak te hê. Dis tog waarom ons besluit het dat tannie toeriste kan huisves, anders sou tannie te eensaam gewees het.”
“Meraai hét gekom, maar dit was so laat dat ek reeds in die bed was. Maar sy moes kom sê. Sy kon Otto se pleidooie nie meer verduur nie. Foei, kind, dis asof hy besef het dat Henriëtte jou die huis belet het, want Meraai vertel my hy fluister wanneer hy oor jou praat. Fluister en pleit … pleit aanhoudend dat daar dinge is wat hy aan jou moet sê.”
Hy frons verwonderd en haal dan sy skouers op. “Ek moenie te gou bly word nie, maar ek wil graag glo hy wil my oor my eie ouers vertel. Tannie weet hoe dit aan my vreet – die feit dat ek nie weet wie my eie mense was nie. Sterf oom Otto, sal ek nooit weet nie.” Sy oë soek die granietwoning op die hoë rotse. “Ek gaan nou dadelik.” Hy kyk na Amalia en Gretha en ’n selfbewuste glimlag lig sy regtermondhoek. “Ek is jammer ek moes julle deel maak van ons familietwis, maar moontlik kan ek nog vandag die saak oplos. As julle my sal verskoon …”
“Moenie daarheen ry nie, Friedrich. As Henriëtte jou sien aankom, sal sy al die deure en vensters laat grendel,” waarsku tant Hanna.
“Ek was van plan om te stap, tannie. Ek kén my liewe tant Henriëtte,” antwoord hy met ’n wrang glimlag en stap weg na die tuinhekkie toe.
Gretha kyk hom met ’n gevoel van teleurstelling agterna, wens dat hy haar saamgenooi het, en vererg haar vir haar eie gedagtes. Friedrich Falkenstein is vir haar ’n vreemdeling – ’n arrogante mansmens wat heel waarskynlik besef dat hy uiters aantreklik is en wat nooit ’n gebrek aan vrouegeselskap het nie. Dis waarom hy haar behandel asof sy ’n sirkusnar is, dink sy afgehaal en word opnuut kwaad. Waarom sal sy haar oor hom kwel? Wat maak dit saak as hy nooit uitvind wie sy biologiese ouers was nie? En tog … sy wens sy kan hom help, want as sy in sy plek was, sou sy ook nie kon rus voordat sy die volle waarheid geweet het nie.
“Maar, Grietjie-kind, het jy nie ore nie?” dring Amalia se stem ongeduldig tot haar deur. “Tant Hanna het vir ons gaan tee skink. Kom ons gaan binne.”
“Ek het geweet Kaiserburg is ’n huis propvol geheime,” sê Gretha ingenome terwyl sy Amalia na die voordeur toe vergesel. “Dink net, tannie: geslagte Falkensteins het in die ou huis gewoon. Ek wil alles weet oor hulle lewens en liefdes en …”
“Nuuskierigheid maak die tronk vol, meisie. Pasop dat daardie lot jou nie tref nie,” val Amalia haar ergerlik in die rede. “Onthou: ons is hier om vakansie te hou, nie om snuffelaar te speel nie.”
“Maar wonder tannie nie ook wie Friedrich se ouers is nie?” vra Gretha toe hulle die eetkamer binnestap waar Hanna reeds aan die hoof van die groot tafel plaas geneem het en besig is om tee uit ’n antieke silwer teepot te skink. “Dis juis iets wat ek vir tant Hanna wou gevra het.”
“Wat, hartjie?” vra Hanna terwyl sy vir Amalia ’n koppie tee aangee.
“Die dogter is ’n agie, Hanna. Ek het haar vooraf gewaarsku dat sy jou nie met vrae moet treiter nie. Die Falksensteins – en die verlede – het niks met haar te doen nie,” sê Amalia streng.
’n Glimlag skuif soos ’n wasige hand van jeugdigheid oor Hanna se gelaat. “In daardie geval: Ons gaan nie jou tant Amalia sooibrand gee nie, Gretha. Hier, kry jou tee. Ek hoop julle het ’n goeie eetlus, want ek het voor dagbreek begin bak.”
“Is ek veronderstel om net te eet en nie te praat nie, tant Amalia?” vra Gretha vies.
“Dis reg, meisie. Ek en tant Hanna sal praat en jy kan luister. Ek het al die mense op Donkerbaai geken en ek sal graag wil weet wat van elkeen van hulle geword het,” antwoord Amalia onbesorg.
“Gelukkig sal jy nie altyd eet nie, nè, hartjie?” Hanna glimlag vonkelend en knipoog ongemerk vir Gretha.
Gretha glimlag dankbaar, seker daarvan dat sy ’n bondgenoot in tant Hanna het. Sy moet net geduldig wees: tant Amalia stap gereeld lang ente langs die strand en dan sal sy haar kans waarneem om alles oor die Falkensteins uit te vis.
Meraai Spannenberg hoor die agterdeur oopgaan, draai weg van die gangdeur af en loop met die kenmerkende stap van ’n gesette vrou wat probeer om haar balans te hou, op Friedrich af. Haar kristalblou oë verdwyn in glimlaggleufies, maar sy hou haar wysvinger waarskuwend voor haar mond. “Spens toe, Friedrich. Dis veiliger daar,” fluister sy.
Friedrich wag totdat sy die spensdeur agter hulle toemaak en groet gedemp: “Hallo, tant Meraai. Is al die geheimsinnigheid werklik nodig?”
Meraai probeer bekommerd frons, maar slaag net daarin om hartseer te lyk. “Dis beproewing der beproewinge, my kind. Jy ken vir Henriëtte: ek glo die arme siel het twee stelle senuwees gekry, en elke ou senuweetjie is tot die dood toe siek.”
“Maar ek dag dis oom Otto wat sterwend is.”
“Juis, Friedrich, maar sy siekte is vir Henriëtte ’n verskriklike beproewing. En hoe anders ook? Otto weet sy tydjie word kort en daar is ’n onreg wat hy moet regstel voordat hy sy Maker kan ontmoet,” antwoord Meraai vroom en sug aangedaan.
“Watter onreg, tannie?”
Meraai se vroomheid verdwyn voor die ergerlike plooi van haar klein neusie. “Hoe sal ek weet, Friedrich? Het Hanna nie vir jou gesê nie? Otto het by my gekerm dat hy met jou wil praat. Ek het vir Henriëtte daarvan vertel … en toe val die berge op ons. So ’n geskel en geskree het ek laas gehoor toe Otto jou jare gelede die dag hierheen gebring het. Ek moes haar ’n week lank paai en sorg dat sy gereeld haar medisyne drink, anders het die arme siel seker ’n moord begaan. Maar wat anders kon ’n mens verwag? Sy was pas getroud en sy het gemeen jy is Otto se buite-egtelike kind. Haai, reken, ek het dit ook so in my enigheid gedink, maar aan die ander kant: Otto het Henriëtte soveel jare lank liefgehad, dat ek nie werklik kon glo dat daar ’n ander vrou in sy lewe was nie.”
“Oom Otto het my verseker ek is nie sy eie seun nie,” sê Friedrich strak.
“Dis wat hy ons almal verseker het, maar hy wou hê jy moet hom Pa noem. En dit kon Henriëtte nie aanvaar nie. Dit was vir haar ’n vernedering om ’n optelkind …” Meraai trek haar asem skerp in en klap met haar hand voor haar mond. “Ag, ekskuus, ou kintatjie, maar ek is ’n vrou van sestig en ek versorg Henriëtte vandat ek twintig is. Soms vergeet ek wie ek is en dan praat ek soos sy praat.”
Friedrich se lippe vertrek. “Niks kan my seermaak of skok nadat ek sestien jaar lank by Kaiserburg onder tant Henriëtte se vlymskerp tong moes deurloop nie, tant Meraai. Maar ons mors tyd. Is dit vir my moontlik om met oom Otto te praat?”
Meraai pluk senuweeagtig
