draai haar kop en staar verras na die groot, stewige vrou met sneeuwit, krullerige hare; groot, vriendelike, grysblou oë en die warm somerson in haar glimlag. Sy kom flink in die tuinpaadjie aangestap en maak die tuinhekkie oop.
As dit tant Hanna Pieterse is … Gretha skud haar kop ongelowig. Te veel somers het vore van tyd op Hanna se gelaat uitgekalwe en die las van jare het in ’n skof op haar skouers kom lê en haar nek vorentoe gedruk, maar ’n lag van immer lente glans uit haar oë en weerkaats in die jeugdigheid van haar glimlag.
“Tant Hanna! Tannie sien daar goed uit,” sê Amalia hartlik en soengroet haar gasvrou.
“Goed of oud?” skerts Hanna en draai na Gretha toe wat huiwerig nader kom. “En jy is Gretha. Welkom by Blumenstrauss, hartjie. Ek verlang al hoeka na die geselskap van ’n jongmens.”
“Hallo, tannie,” groet Gretha en kry ’n spontane drukkie en ’n soen op haar wang.
“Vergeet julle bagasie. Julle lyk al twee warm en moeg. Kom ons gaan soek eers iets te drinke en te ete,” nooi Hanna gasvry, haak by Amalia in en stap vooruit.
Gretha talm in die voortuin,oorweldig deur die verskeidenheid blomme en struike. Sy het reeds die donkergroen van ’n natuurlike woud links van Kaiserburg gewaar, maar sy het nooit verwag om soveel blomme so na aan die see te sien groei nie. Haar oë soek verder en dan merk sy die hoë klipmuur wat tussen die see en Blumenstrauss gebou is. Die muur keer die meeste van die koue suidoostewinde af, besef sy.
Die gedreun van ’n motorenjin laat haar vinnig opkyk. Sy sien ’n luukse, metaalgrys motor vinnig nader ry, wonder nog of sy die bestuurder herken, en storm boos nader toe die motor enkele sentimeter van hare af stilhou. Die bestuurder klim uit sy motor en Gretha versluk haar aan haar ergernis toe sy in die lang, breedgeskouerde man se purperblou oë vaskyk.
“Jou … jou …” hyg sy, uitasem van woede.
“Chauvinis of gonnabeentjie?” vra hy en glimlag treiterend.
“Ek ken verskriklike vloekwoorde, want ek het drie broers,” waarsku sy en voel soos ’n opperste gek toe hy aanhou glimlag. Sy gluur hom nydig aan.”Hoekom doen jy dit? Hoekom parkeer jy so na aan my motor? Jy weet al ek kan nie by die linkerdeur inkom nie.”
“Dit was ’n voorsorgmaatreël. Toe ek jou die vorige keer uitgenooi het om saam met my ’n kopie tee te drink, het jy geweier. Nou het jy nie ’n keuse nie: ons drink eers saam tee en daarna kan jy maar ry. Reg, Gretha?”
“Hoekom?” vra sy bot. Sy ken mans. Sy weet hoe hulle na ’n meisie kyk as hulle in haar belang stel. Maar meneer Friedrich stel beslis nie in haar belang nie … behalwe dat sy hom grensloos amuseer. Geen man het haar al ooit soos ’n hanswors behandel nie, dink sy boos. As meneer Friedrich glo hy het ’n nuwe speelding ontdek, sal sy hom baie vinnig ontnugter.
“Sal ons sê ek wil vergoed vir die ongerief wat jy moes deurmaak toe ek jou daar by die inkopiesentrum vasgeparkeer het?” vra hy galant, die lag nog dansend in sy oë.
“Dis onmoontlik. Ek en tant Amalia het so pas hier aangekom. Tant Hanna gaan vir ons tee maak,” antwoord sy met kille meerderwaardigheid. Sy merk die verbasing op sy gelaat en vervolg triomfantelik: “Ek kuier hier. As jy ’n koppie tee wil drink – daar is kafees op Donkerbaai. Tot siens, meneer Friedrich.”
So ja, nou het sy hom behoorlik op sy plek gesit, dink sy selftevrede en vererg haar opnuut toe hy breër glimlag en op haar afstap. “Uitstekend! Tant Hanna is die baasbakster in die kontrei. Kom, geitjie, ek sien uit na daardie koppie tee en al die verbode eetgoed.”
Hy neem haar aan die arm, maar sy rem verbouereerd terug. “Ken jy vir tant Hanna?” vra sy oorbluf.
“Beter as my eie ma, want sy het my grootgemaak.” Sy oë soek onwillekeurig na die donker vesting op die rotse. “Vir my en Dieter, want tant Henriëtte se … e … gesondheid het veel te wense oorgelaat.”
“Dieter Falkenstein?” vra sy, haar stem yl.
Hy frons. “Moenie vir my sê my aangenome broer het jou reeds ontmoet nie. Hy het ’n reputasie dat …”
“Ek ken hom nie,” val sy hom in die rede, “Maar ek weet van hom. Maar as hy jou aangenome broer is, hoekom is jy meneer Friedrich?” vra sy agterdogtig.
Hy haal sy skouers onverskillig op.”Omdat jy besluit het om my so te noem, dom kind. Ek is Friedrich Falkenstein.”
“Dokter Friedrich Falkenstein?” vra sy ademloos.
“As ek werk, ja, maar my vriende noem my Friedrich. Dink jy ons kan vriende wees as ek beloof om nie weer so na aan jou motor te parkeer nie?”
Hoe kan sy vriende wees met ’n man wat haar met weersin vervul, wonder sy, bewus van ’n krapperigheid in haar binneste. Sy is nie kwaad nie, besef sy, maar sy voel verneder omdat Friedrich haar voortdurend uitlag. Sy weet sy is mooi – selfs haar hiperkritiese broers ontken dit nie – maar Friedrich Falkenstein is die eerste man wat haar laat voel dat haar voorkoms ’n yslike grap is.
“Ek kies my …” begin sy met ysige hooghartigheid en sluk haar woorde in toe Amalia en Hanna op die voorstoep uitstap.
“Friedrich!” roep Amalia verras uit. “Wat soek jy hier, kind? Ek is mos nie siek nie.”
Hy lag hartlik en skud haar hand “Dis net ’n bewys van hoe ’n bekwame dokter ek is, tannie. Welkom by Blumenstrauss. Ek weet tannie gaan die kuiertjie geniet.” Hy wend hom na Hanna wat hom handewringend aanstaar. “Hallo, tant Hanna. Pla die senuwees al weer?”
“Ja toe, boet, moenie dokter-dokter by my speel nie. Dis ter wille van jou oom Otto dat ek jou gevra het om dringend huis toe te kom, maar die vraag is: Sal hulle jou toelaat om met hom te praat?”
2
Die glimlag vlug uit Friedrich se oë en gee aan hulle die voorkoms van koue, swart kristalle. Hy staar Hanna strak aan en vra bruusk: “Het tant Henriëtte en Dieter gesê ek is nie welkom in Kaiserburg om oom Otto te besoek nie?”
“Hoe sal ek sê, Friedrich?” vra Hanna ontwykend en slaan haar blik neer. “Sedert Otto so siek geword het, het ek herhaalde male geskimp dat hulle jou van sy siekte moes laat weet, maar Henriëtte het prontuit gesê dat ek my nie met die sake van die Falkensteins moet bemoei nie.”
“Tannie beantwoord nie my vraag nie. Het tant Henriëtte in soveel woorde gesê dat sy my nie in haar huis wil hê nie?” hou Friedrich vol.
Gretha merk dat ’n spiertjie hoog teen sy regterwang spring en sy wonder hoekom hy so gespanne is. Tant Amalia het tog gesê hy is Otto en Henriëtte se aangenome seun, nogtans noem hy hulle oom en tante. Waarom is hy nie welkom in Kaiserburg nie? Is dit moontlik dat hulle jaloers is dat sy ouma Helga Falkenstein vir Blumenstrauss aan hom bemaak het en nie aan hulle eie seun, Dieter, nie? Sy wens byna hy wil loop, want sy sal graag vir tant Hanna oor die mense van Kaiserburg wil uitvra.
“Jy ken jou tant Henriëtte, boet. Sy is … e … so veranderlik soos die weer. Sien, ek het aangebied om aan jou te skryf en jou oor die erns van jou oom Otto se siekte in te lig, maar Henriëtte het … e … vies geword,” antwoord Hanna en bloos oor haar onvermoë om die waarheid te verdoesel.
“Tannie bedoel: sy het berserk geraak,” sê hy
