lewe te aanskou nie – om ’n brose, pasgebore lammetjie in jou hande vas te hou en te sien hoe sy bekkie na die eerste soet moedersmelk soek nie. Dan bly jy besig en moet jou oë oral wees. Dis veral die jakkalse wat tydens lamtyd so lastig kan raak.”
Hy glimlag skielik. “Verder verlustig ek my elke dag in die vreedsaamheid van die natuur en in die grootsheid van die skepping.” Sy oë glinster. “En in die aande wanneer dit stil is en die sterre so helder soos vanaand skyn, wil ek nêrens anders wees nie. Kyk net op en julle sal sien wat ek bedoel.”
Die geselskap om die vuur is skielik stil voor die skouspel van die sterrehemel.
“Maar vang die eensaamheid jou nie partykeer nie? Het jy nog nooit daaraan gedink om ’n vrou te vat nie?” vra Lindi.
Pierre lag hardop. “Natuurlik dink ek daaraan. Maar om ’n vrou te kry wat bereid is om in hierdie omstandighede jou lewe te deel, is soos om ’n naald in ’n hooimied te soek. Hier val vrouens nie sommer uit die lug uit nie.” Sy oë glimlag guitig in Tanya s’n.
Toe die vuur al kleiner brand, staan hy op. Die honde, wat heeltyd rustig by sy voete gelê en smaaklik aan die bene gekou het, spring dadelik op. Hy verduidelik aan Andries waarvoor hulle die volgende dag op die uitkyk moet wees.
“Dit was ’n baie lekker aand, want dit raak maar eensaam hier. Maar dis tyd om huis toe te gaan. Môre het ek ’n besige dag. Geniet die kamp.”
“Ons is nog môreaand hier. Kom maak gerus weer ’n draai as jy so voel,” nooi Andries gul.
“Dankie, maar ek moet eers sien hoe dit môre gaan. Gewoonlik is so ’n trekkery met die vee uitputtend.” Hy steek voor Tanya vas. “Jy was besonder stil die hele aand? Is jy in die ander se slegte boeke oor jou swak navigasievermoëns?” vra hy tergend.
Sy lag. “Glad nie. Ek is net moeg en julle ander het so lekker gesels.”
“Is hierdie wêreld vir jou ook net ’n deurgangsroete? Of sien jy dieper as die kokerbome en veldplante?” Sy stem is sag en spreek net tot haar.
“Dis heeltemal anders as wat ek verwag het. Niemand kan vir die eerste keer hierheen kom en verwag om alles gelyktydig in te neem nie. Ek sou baie graag wou terugkom om ’n meer intensiewe studie van alles te maak.”
Sy oë is vol belangstelling. “Dan moet jy nie lank wegbly nie, Tanya. Tyd staan nie stil nie en die natuur verander met elke seisoen in iets heeltemal nuut. Ek sou jou graag wou wys.” Hy neem haar hand in syne, vou dit toe met sy ander hand terwyl hy diep in haar oë kyk. “Jy moet lekker slaap.”
Verbeel sy haar of is daar verborge beloftes in sy oë? Sy voel nog die warmte van sy hand op hare en kyk hom met ’n wildkloppende hart agterna tot hy tussen die bome verdwyn.
“Wat ’n hunk van ’n man om hier so alleen in die sandwêreld te moet leef,” prewel Lindi.
Tanya se hart sing en sy hou haar hand teen haar warm wang.
“Kom, dis laat en ons moet gaan slaap,” maan Andries. “Ek dink Pierre is uiters belese vir iemand wat so afgesonder lewe. En hy het ’n fyn waarnemingsvermoë. Ek kan nie wag om alles te gaan verken waarvan hy ons vertel het nie. Môre is ons laaste dag en ons moet vroeg vertrek, anders is die dag verby sonder dat ons iets uitgerig het. Ons het mos besluit ons gaan die sirkelroete doen en die kwartsbesaaide sandgrond verken, nè, ouens?”
“Jy’s reg, Andries.” Paul strek hom uit en gee ’n lang gaap. “Ons moet gaan inkruip.”
Lindi is glad nie lus vir die volgende dag se ekspedisie nie. “Kan ek nie maar môre afkry nie, Andries? Ek is nie lus vir nog ’n dag in die warmte nie.”
“Nee, jammer. Ons is almal saam hierby betrokke, en môre is in elk geval die laaste dag. Lekker slaap, julle.”
“Hoe gouer ons van hierdie godverlate plek af wegkom, hoe beter vir my. Ek is in elk geval moeg van al die stof en grondpaaie,” mor Lindi vir oulaas en verdwyn in haar tent.
Tanya word die volgende oggend met ’n kloppende hoofpyn wakker. Haar been voel loodswaar en sy sien met skok die groot, opgehewe rooi swelsel bokant haar knie. Sy weet sommer iets giftigs moes haar deur die nag gebyt het en dat die hoofpyn as gevolg daarvan is.
Sy staan later langs die vuur en drink haar koffie, haar been polsend en vuurwarm.
“Ek is jammer, Andries, ek sal vandag moet stokkies draai. Ek voel glad nie goed nie. Waar is ons noodhulpkissie?”
“Wat is fout?” vra hy besorg.
Sy wys hom die opgehewe, rooi kol op haar been.
“My magtig, Tanya, hoekom praat jy nou eers? Dit lyk glad nie goed nie. Kom kyk hier, Paul. Jy het mos ’n noodhulpkursus gedoen en weet van sulke goed. Jy bly net hier, Tanya, Lindi kan vandag die notas byhou. Sy steek hoeka lekker lyf weg.”
Met haar been ontsmet en behandel, drink Tanya twee hoofpynpille en gaan lê weer. Sy voel koorsig en hoor nie eens toe die voertuie vertrek nie. Sy raak amper onmiddellik aan die slaap.
Dis eers ’n paar uur later dat sy wakker word. Die hoofpyn is beter en die bytplek klop nie meer so pynlik nie, alhoewel dit nog kliphard en bloedrooi opgeswel is. Sy maak vir haar iets om te eet en gaan sit dan in die koelte langs die rivier. Die sonnetjie steek nou venynig en die sonbesies skree hulle eentonige gesang. Daar roer nie ’n luggie nie en die sweet loop in straaltjies uit haar hare.
Sy besluit op die ingewing van die oomblik om in die rivier af te koel. Sy duik met klere en al in en die water is verfrissend koud. Omdat sy weet daar is niemand in die nabyheid nie, besluit sy om die kans te benut en haar klere te was. Sy trek alles uit en spoel die klere tydsaam uit. Toe sy klaar is, gooi sy dit oor ’n tak om droog te word.
Daarna spring sy terug in die rivier en swem met vinnige hale dieper in tot by ’n groterige rots. Sy klouter daarteen uit en strek haar naakte lyf op die warm rots uit. Die son streel oor haar koue, ontblote lyf en sy drink die warmte daarvan behaaglik in.
Pierre het gehoop dat die groep nog nie vertrek het nie en dat hy betyds sou wees om saam met hulle te gaan, maar dis al taamlik laat toe hy die vee klaar versorg het. Hy nader die kamp haastig, maar alles is verlate. Net ’n laaste rokie van die oggend se vuurtjie trek lui die oggendlug in.
Hy skop sand op die as en besluit om maar terug te gaan, want hy kan sommer voel dat dit vandag weer skroeiend warm gaan word. Die oggendson is klaar besig om hittegolfies oor die vlaktes te jaag. Hy het so gehoop om Tanya weer te sien. As hulle net nog ’n dag saam kon wees, sou hulle meer van mekaar kon uitvind.
Sy blik gly teen die oewer af op soek na ’n verlore skaap en dan trek sy oë op skrefies toe hy die beweging op die rots gewaar. Hy dink eers dat sy oë besig is om hom parte te speel. Dit kan mos nie Tanya wees nie? Hoekom is sy nie saam met die res van die geselskap nie?
Sy blik is vasgenael op die prentjie voor hom. Hy sien hoe sy haar kop agteroor gooi en haar hare tuimel in ’n goue stroom oor haar skouers. Soos ’n meermin sit sy daar. Haar vol borste du puntig na bo en haar slanke liggaam smelt saam met die rots. Hy wens dat hy haar kan skilder, die beeld op doek kon vaslê. Hy voel ongemaklik omdat hy weet dat hy op verbode terrein is, maar hy kan homself nie sover kry om weg te kyk nie.
Tanya is salig onbewus van die oë wat haar deur die bome dophou. Maar dan, asof iets haar selfbewus maak, kyk sy behoedsaam om haar rond.
