saggies. “Jy sal verdwaal in die grote stad, liewe Pierre. Dis so geheel en al anders as die vrye wêreld wat jy ken en waaraan jy gewoond is. Maar dalk kruis ons paaie eendag weer.”
Sy lippe vou weer warm oor hare. Die res van die nag gaan verby en hy neem haar op ’n onbekende tog van passie en hartstog wat haar willoos in sy arms laat.
Vroeg die volgende oggend neem hy afskeid.
“Gaan ek jou ooit weer sien, my mooie Tanya?”
Sy nestel stywer teen hom aan. “En jy? Gaan ek jou weer sien, Pierre?”
“Laat die toekoms ons lei. Wie weet wat vorentoe op ons pad wag.”
Hy kelk haar gesig tussen sy hande en hulle oë kyk diep in mekaar. Vir oulaas verslind hulle lippe mekaar en sy hande gaan strelend oor haar liggaam asof hy elke lyn daarvan in sy geheue wil vaspen.
Sy klou aan hom vas asof sy die finaliteit van sy vertrek daardeur kan stuit, maar uiteindelik moet hy haar arms om hom losmaak. ’n Laaste aanraking van sy lippe op hare, en toe draai hy om en verdwyn in die skemerte van die dag wat besig is om te breek.
Nadat hy weg is, lê en staar sy in die niet. Sy voel die warmte van sy liggaam waar hy nou net nog by haar was. Sy herleef oor en oor elke tere liefkosing, sy liggaam teen hare in elke oomblik van driftige passie, die bevredigende emosie van eenwording.
Sy is rusteloos en besluit om op te staan. Sy begin solank koffie maak.
Eers heelwat later kruip die ander uit hulle tente. Sy skink die bekers vol om haar besig te hou, skielik bang dat hulle sal kan sien wat die nag gebeur het. Die gloeiende blos van Pierre se liefkosings is steeds op haar gesig.
Sy skrik toe ’n stem skielik langs haar praat. “Jislaaik, jy is op en wakker vanoggend, en nogal met sulke pragtige rooi wange!”
Andries kyk haar vraend aan. “Hoe voel jou been? Jy is nie dalk koorsig nie?” vra hy bekommerd.
Sy draai selfbewus haar rug op hom. “Glad nie, dis sommer maar die koue byt in die fris oggendlug. My been voel beter, dankie. Kom kry vir jou koffie.”
Lindi staan ook nader. “Wat het gisteraand in jou tent aangegaan? Ek kon sweer ek het heelnag geluide gehoor,” probeer sy uitvis.
Sonder om te blik of te bloos antwoord Tanya: “Jy is reg, my been was ’n bietjie lastig en ek het heelnag gelê en rondrol.”
“Ek wonder of Pierre ons darem sal kom groet,” sê Lindi hoopvol. “Snaaks ons het hom nie weer gewaar nie.”
“Wel, dit was lekker om hom te leer ken. Ek sou hom ook graag weer wou sien, maar hy is seker al douvoordag weg met die vee,” sê Andries.
Tanya draai haar rug op die groepie en sê liewer niks.
Hulle slaan die tente af en begin later die terugtog. Sy kyk verlangend terug in die hoop om Pierre vir oulaas te sien, maar al beweging is die groen blare aan die bome se takke wat lui in die oggendluggie roer.
Die hele ent pad terug sing Tanya se hart. Sy kan aan niks anders dink as die man wat in een nag haar hele lewe kom verander het nie. Sy glimlag geluksalig en haar gedagtes sit op loop.
Ek wil na hom toe teruggaan, besluit sy. Ek wil weer sy warm lippe op myne voel. Ek sal terugkom so gou as wat hierdie werksprojek voltooi is, neem sy haar voor. Daar is baie toeroperateurs wat die Richtersveld besoek. Ek sal al my kennis gebruik om Pierre weer op te spoor – ek weet ten minste waar sy veepos geleë is.
Ek sal by hom kom kuier sodat ons die geleentheid kan hê om mekaar beter te leer ken en hierdie waansinnige drang na mekaar kans gee om te ontwikkel. Anders sal dit ’n natuurlike dood sterf en sal ons weet dat hierdie een nag van hartstog slegs drogbeelde was, ’n vlug van ons verbeelding. Maar ek weet hy smag na my soos ek na hom. Ek kan voel hoe hy na my roep, hoe hy my in sy arms wil hou, net soos ek weer sy lang, lenige lyf teen myne wil voel.
2
Terug op kantoor is daar geen tyd vir stilsit en terugdink aan wat gebeur het nie. Saktyd vir die volgende uitgawe van die tydskrif is om die draai en almal werk koorsagtig om betyds klaar te kry.
Dis weke later toe dinge eers weer rustig raak en Tanya tot verhaal kan kom. Sy wonder hoekom sy al die hele oggend so pap voel, so asof sy iets onder lede het. ’n Mislikheid stoot skielik in haar op en sy moet hardloop om betyds by die badkamer te kom. Koue sweet bars oor haar lyf uit en drup in straaltjies oor haar voorkop. Sy voel skoon bewerig, asof sy kouekoors het.
Dis al die laaste paar dae dat sy so voel, dit was net nie so erg nie, onthou sy nou. Hemel, sy hoop nie sy het malaria of dalk ’n virus onder lede nie. Miskien is dit die nagevolge van die spinnekop se byt, of dalk nog bosluiskoors, dink sy paniekerig. Sy maak onmiddellik ’n afspraak by die dokter.
Sy het lanklaas so olik gevoel, maar die volgende middag breek uiteindelik aan. Nadat die dokter haar deeglik ondersoek het, sit sy onrustig voor hom en wag op die diagnose. Sy het hom vertel waar sy oral die laaste tyd besoek afgelê het en dat iets giftigs haar gebyt het.
Hy sit en maak aantekeninge in haar lêer en kyk nie op nie. ’n Vreemde onrustigheid kruip oor haar. Hoekom praat hy nie? Watter vreeslike siekte het sy opgedoen?
Uiteindelik sit hy sy pen neer en kyk op, glimlag gerusstellend. “Wel, meisiekind, eintlik is jy perdfris. Jy kort net ’n bietjie ekstra vitamiene.”
Sy kyk verlig op, probeer uitvra, maar hy gaan voort: “Ek moet jou gelukwens, Tanya, jy is swanger.”
’n Skoot koue water kon haar nie harder getref het nie. “Ek is … wát?” Die woorde kom stamelend uit.
“Jy gaan ’n baba hê. As alles goed gaan, behoort die outjie so oor sewe maande sy opwagting te maak.”
Haar gesig voel koud en dood.
“Is alles reg?” vra hy besorg.
Sy sit versteen voor hom. Hoe kan dit wees? Hoe is dit moontlik dat sy swanger kan wees ná slegs een aand? Haar verstand weier om die feit te aanvaar en sy sukkel om die woorde uit te kry.
“Dokter, is jy seker?”
“Ja, Tanya, eenhonderd persent, maar ons kan verdere toetse doen.”
“Nee, dis nie nodig nie. Dis net so skielik … Ek het nooit gedink so iets kan gebeur nie.”
Hy kyk simpatiek na haar.
“Wat nou, dokter?” stotter sy.
“Jy sal my gereeld moet kom sien, en ’n bietjie later sal ons sonars doen. Ek wil hê jy moet eers rustig oor alles gaan nadink. Weet die pa?”
“Die pa? Watter pa?” Haar verstand steek botweg vas.
“Die pa van die baba, Tanya. Jy weet mos daar moet ’n pa wees.” Die dokter kyk geamuseerd na haar.
“Nee, hy weet nie. Ék het dan nie eens iets vermoed nie, dokter.”
“Daar is natuurlik ander keuses ook. Aanneming en aborsie, om maar twee te noem.”
Sy staar die dokter
