ook nuuskierig nader. “En wie het die been so mooi verbind? Dit lyk amper soos ’n dokter se handewerk,” vra sy agterdogtig.
“Pierre het julle kom soek omdat hy wou saamgaan. Toe hy my been sien, het hy ’n soort vetplant se sap daarop gesit en dit verbind. Dit voel sommer stukke beter, en hy het my gewys hoe ek dit vanaand weer moet doen.” Tanya vererg haar vir die alewige blos op haar wange.
Paul sit sy fotografiese toerusting versigtig neer.
“Wat ’n jammerte dat ons mekaar gemis het. Ons sou sy kennis darem deeglik kon inspan.”
“En ek sou die kans gebruik het om hom op ’n ander vlak te leer ken. Sou dit nou nie interessant gewees het nie,” sê Lindi spytig.
“Jy het ook net een ding op jou brein, Lindi,” sê Andries. “Maak net eers seker dat hy ook belangstel. Terloops, jy het werk om te doen. Tanya gaan nie vanaand weer vir jou instaan nie.”
“Ja, ja, sy is mos die witbroodjie,” pruil Lindi en gaan haar tent binne.
Ná so ’n dag in die veld is almal moeg en kort na ete gaan kruip hulle vroeg in, want die volgende dag is die laaste skof.
Tanya het aangebied om op te ruim en sy pak die laaste skottelgoed in die houers terug. Elke beweging en geluid laat haar hart bokspring in die hoop dat dit Pierre is. Sy is teleurgesteld omdat sy seker was dat hy weer ’n draai sou kom maak.
Sy hou haar besig, maar later gee sy moed op en besluit om ook maar te gaan inkruip.
Sy lê met wawyd oop oë en herleef weer die aanraking van sy hemp op haar naakte vel toe hy haar in sy arms na die tent gedra het. Wanneer het sy al ooit so oor ’n man gevoel? Wat is dit wat in haar aangewakker is wat sy nie ken nie? Wat noem ’n mens dit – verliefdheid, begeerte, passie? Al wat sy weet, is dat dit iets is wat sy verder saam met hom sou wou ontdek. Dat sy die emosies wat die aanraking van sy hande in haar veroorsaak het, verder sou wou ontleed.
Dit klink asof daar takkies buite haar tent kraak. Sy luister met gespitste ore. Is dit dalk wilde diere wat hier buite rondsluip op soek na kos?
“Tanya, Tanya, is jy wakker?” fluister Pierre digby haar kop aan die buitekant van die tent.
Haar asem stol in haar keel en sy sit regop. Wat moet sy doen? Sê nou die ander hoor hy is hier? Sy spring op, maak die tent saggies oop en laat hom in.
“Sjuut, wat maak jy hier? Netnou hoor die ander jou,” fluister sy.
“Hoekom? Is jy skaam vir my?” lag hy tergend. “Niemand sal eens weet ek is hier nie, jou tent staan mos ver weg van die ander s’n af.”
“Ek wil net nie môre aan almal moet verslag doen nie.”
“Dis hoekom ek nie vroeër wou kom nie.” Sy oë is vasgenael op haar skamel geklede lyf. “Ek het net gou kom kyk hoe dit met jou been gaan,” sê hy ernstig.
Sy gaan sit op die bedjie, onseker van haarself oor die skielike opwinding wat sy intieme nabyheid hier by haar in die dof verligte tent veroorsaak. Hy lig haar been versigtig op en laat dit oor syne rus. Dan haal hy die verband met stadige bewegings af.
Hy knik sy kop tevrede toe hy sien hoe mooi die swelsel gesak het. Sy vingers vryf saggies oor die rooi kol, beweeg al verder terwyl hy haar hele been met ritmiese bewegings masseer. Die streling van sy hande is lankal nie meer net gerig op die bytplek nie, dit gaan soekend oor haar been en het ’n liefkosing geword. Sy ril onder sy aanraking.
Skielik kyk hy op, sy oë nou twee donker poele soos die see in die nag. Sy hande raak stil en daar is ’n vraag in sy oë. “Tanya, wat is besig om tussen ons te gebeur? Dis heeltemal onsinnig.”
Sy is meegevoer deur ’n onbekende betowering. “Ek weet nie, maar ons kan dit nie keer nie,” fluister sy.
Sy sien die twyfel in sy oë, maar met ’n skielike, onbeheerste drif ruk hy haar teen hom aan. Sy lippe is brandend op hare terwyl sy hande die fyn nagklere van haar lyf afstroop. Sy sit eers roerloos, maar dan help sy onhandig om sy hemp uit te trek.
Sy hande gaan strelend oor haar lyf, oor die duike van haar middellyf en vou dan oor die sagte rondings van haar boude. Sy arms is so styf om haar dat die hardheid van sy liggaam teen hare haar skok. Hy raap haar in sy arms op en sit haar saggies op die kampbed neer. Sy lippe op hare is ’n verterende vuur en sy beantwoord sy liefkosings met passie.
Dit sleur hulle mee soos ’n golf waarteen hulle magteloos is om langer te veg. Hulle naakte lywe is warm teen mekaar, soekend na die vervulling van ’n emosie groter as hulleself. Hulle word willoos rondgemaal en opgeslurp deur die ekstase van die storm wat in hulle losgebars het. Sy arms vou stywer om haar en die oeroue roepstem om vervulling van die liefde word gehoorsaam toe hulle een word met die wildheid van die natuur daar buite.
Toe die drif uiteindelik uitgewoed is, lê hulle stil in mekaar se arms.
Met sy lippe in haar hare fluister hy: “Tanya, wat het ek gedoen? Hoe kon ek my selfbeheersing so totaal verloor het?”
Haar vinger streel teer oor die ronding van sy lippe. “Dit was wonderlik. Jy het emosies in my laat ontbrand wat ek nog nooit voorheen ervaar het nie.” Sy probeer nog nader aan hom skuif.
“Maar jy is nog so jonk, ek moes van beter geweet het,” sê hy verwytend.
“Nee. Hoe kon jy my saam met jou tot bo-op daardie golf neem en dan verlaat het? Jy het my die ekstase van vrouwees laat smaak, Pierre, die volheid daarvan laat ervaar soos ek nie geweet het moontlik is nie.”
“Ek weet nie wat om te sê nie, ek kon myself net nie keer nie. Ek het nie vanaand hierheen gekom om –”
“Moenie dit sê nie,” maak sy hom stil met haar lippe op syne.
Sy stem is skor. “Vandat ek gister omgedraai en jou agter my sien staan het en ek die eerste keer in jou oë gekyk het, het iets met my gebeur. Dit was asof twee siele mekaar ontmoet en gevind het.”
Hy bly stil, probeer om die regte woorde te vind. “Daar is iets wat ek jou moet vertel, Tanya, iets waaroor ek moet bieg. Ek was nie heeltemal eerlik met jou nie. Ek is nie …”
Sy lê op haar sy na hom en kyk en haar oë is vraend.
“Niks maak saak nie, solank jy my net nie gaan vertel dat jy ’n getroude man is nie.”
“Nee, glad nie. Maar môre is jy weg en bly ek alleen hier agter met my skuldgevoelens. En wat gebeur dan?”
Sy laat haar kop op sy bors rus. Sy hoor die ritmiese klop van sy hart. “Niks nie. Ook vir my was dit asof iets spesiaals tussen ons gebeur het toe ek jou die eerste keer daar tussen die vee gesien het. Partykeer is daar dinge wat in die lewe gebeur waaroor ons geen beheer het nie, wat lank gelede al deur die eeue heen so bestem was. Hierdie was een daarvan. Daar was ’n mag, sterker as ons begeerte na mekaar, teenwoordig. Ek gaan môre terug en ons gaan met ons lewens aan. Moet asseblief nie skuldgevoelens hieroor hê nie, anders sal jy alles bederf. Jy is niks aan my verskuldig nie.”
Haar oë kyk tergend in syne en haar vinger streel teer oor die stoppelbaard op sy gesig. “En wie weet, dalk kom ek jou gou weer besoek.”
“Ek wens dit was ’n belofte, Tanya. Maar onthou, ek weet nou waar jy werk, so ek kan jou enige tyd in die
