dit sal haar ontstel. Haar sommer net sag teen sy bors vashou en sê hy is hier vir haar as sy hom nodig het. Maar hy kan nie. Hy is nie meer haar kêrel nie, het nie die reg om haar in sy arms te neem nie. Al wat daar tussen hulle is, is miskien vriendskap. As so iets nog moontlik is.
Dis nie Rheeder nie, dis die suurlemoenboom se skuld, maak Tinka haarself wys – dís wat die deurslag gegee het. En die pragtige Bali-meubels, die uitsig oor die berge, Nigella se kombuis en die luukse badkamer. Niks te doen met Rheeder Vermooten nie. Sy moenie op hol raak oor hom nie. Hy het dalk nie gejok nie; hy is dalk regtig getroud. Hy was nie bly om haar te sien nie, en sy was beslis ook nie bly om hóm te sien nie. Genoeg redes om nie sentimenteel oor hierdie herontmoeting te wees nie en die huur van die woonstel suiwer as ’n saketransaksie te beskou.
Sy probeer terugkrabbel. “Dis net tydelik, net tot ek iets beters … iets meer vanpas kry. Net ’n maand, dan trek ek uit. Dan kan jy die plek verhuur aan wie jy wil.”
“Dan beter jy nou onmiddellik kennis gee,” lig hy haar in.
“Ekskuus?” Is hy kwaad omdat sy ondankbaar geklink het?
“Die wet op die verhuring van eiendom vereis ’n wedersydse kennismaand deur beide partye.”
“Maar ons is mos nie vreemdelinge vir mekaar nie, en die verhuring is sommer ’n mondelinge ooreenkoms.”
“Mondelinge ooreenkomste is ook bindend. En eintlik ís ons vreemdelinge vir mekaar. Ons het jare gelede bietjie ’n crush op mekaar gehad, dis al. Sedertdien het elkeen sy eie pad geloop. Ek weet nie meer wat in jou kop aangaan nie, watter soort mens jy geword het of watter soort huurder jy sal wees nie.”
Bietjie ’n crush … Sy is sprakeloos. Is dít wat hy dit noem? Netnou het hy gesê hy was smoorverlief, wou verloof raak en met haar trou.
Rheeder hou haar onderlangs dop. Daar kleef steeds ’n nattigheid aan daardie ongelooflike wimpers van haar, maar haar trane het opgedroog. Hy wil keer dat hulle weer begin, want hy sal dalk nie die versoeking kan weerstaan om haar vas te hou en te troos nie.
“Jy gooi dalk fuifpartytjies met luidrugtige musiek wat die bure steur. Of daar is ’n aanloop van mans. Ek moet my teen plakkers beskerm.”
“Plákkers?” Haar stem is skril. Sy kan nie glo wat sy hoor nie; kan nie glo dis dieselfde gawe, gemoedelike Rheeder van netnou nie. Die man wat destyds haar wêreld op sy kop gekeer het en saam met wie sy ’n tyd lank gedink het sy die res van haar lewe wil deel. Hy het ’n aaklige, verwaande drip geword. Seker vandat hy kamma “dokter” vooraan sy naam kan skryf.
“Noem jy mý ’n plakker?” konfronteer sy hom.
“Nee,” keer hy haastig. “Nee, natuurlik nie. Ek sê nie jy is een nie, ek bedoel net sommige huurders kan moleste aanvang. En die wet beskerm hulle sodat die eienaar nie van hulle ontslae kan raak nie.”
Tinka is steeds opgeruk. “Wat wil jy hê? Dertig dae skriftelike kennis, met ’n swart pen geskryf, in volledige triplikaat en beëdig deur ’n kommissaris van ede?”
Rheeder is bly om te sien die laaste trane is weg. Haar oë blits en die twee rooi kolle is terug op haar wange. Dis wat hy wou gehad het.
“Hokaai! Jy hoef nie hof toe te hardloop nie. Ek toets jou net, leer jou maar net van nuuts af ken.”
“Ek het nie lus vir speletjies nie.” Sy gluur hom aan, nog lank nie afgekoel nie. “Wat van jou? Dink jy nie ek het ook die reg om te weet met watter soort huisbaas ek te doen het nie?”
Hy grinnik. “Waarvoor is jy bang? Dat ek by jou sal aanlê? Vatterig raak of in die middel van die nag aan jou voordeur klop om ’n koppie suiker te leen?”
“Bang?” Sy lig haar ken. “Glad nie, want in daardie geval kla ek jou aan van seksuele teistering. Jy lyk of jy baie geld het. As ek die saak wen, kan ek aftree.”
Hy kyk haar takserend aan. “Die meisiekind het grootgeword, sy is nie meer die Tinktinkie van toe nie.”
“Dankie. Ek beskou dit as ’n kompliment.”
Sy merk dat hy op sy horlosie kyk en spring hom voor. “Ek moet waai, ek het nog ’n duisend dinge om te doen,” sê sy terwyl sy haar handsak optel.
“Ek sou graag nog wou gesels, maar ek het hospitaalrondes – ’n paar nasorgpasiënte oor wie ek bekommerd is.”
Hy stap saam buitentoe en oorhandig die woonstelsleutels aan haar. “Ek het duplikate, indien nodig. Trek in en maak jou tuis, ons sal mekaar wel een of ander tyd sien en die laaste reëlings finaliseer. As jy vrae of probleme het, my nommer is in die foongids.”
“Dankie. Môreoggend is ek vas by die winkel, maar ek sal graag in die namiddag my goed wil bring. Meesal tasse vol klere, bokse en skilderye.”
“So ’n trekkery is ’n groot storie.”
In die ou dae sou hy aangebied het om te help, dink sy. Nou voel hy seker hy is niks aan haar verskuldig nie, sy moet maar self aansukkel. Sy sál, neem sy haar voor. Sy is mos nie meer ’n tinktinkie met kanariespiere nie. As vroue gelyke regte wil hê, moet hulle leer om dieselfde dinge as mans te kan doen.
By haar motor maak Rheeder die deur oop en wag dat sy inklim. Dan leun hy onverwags deur die venster en trek met sy wysvinger ’n strepie oor haar wang. “Dit was goed om jou weer te sien.”
“Vir jou ook,” antwoord sy sag. Toe ry sy, voordat sy meer sê en ’n gek van haarself maak.
Eers toe die motor se enjin teen die afdraand snaaks begin dreun, kom sy agter sy sit droomverlore met haar hand teen haar wang gedruk, pleks van die ratte te verander. Sy skud ergerlik haar skouers. Ek hoop jy weet wat jy doen, raas sy met haarself. Selfs al het hy nie ’n vrou nie, stel Rheeder lankal nie meer in jou belang nie. Jy het hom afgesê, en hy is nie ’n vis wat twee keer aan dieselfde aas sal proe nie.
Tant Olga het gesê daar was van tyd tot tyd meisies. Hy was selfs ’n keer Mauritius toe saam met een van hulle. Fleur iemand … Hansen of iets, glo ’n fisioterapeut by dieselfde hospitaal as hy.
Dis net normaal dat Rheeder aanbeweeg het, so los jou wang en vergeet hom. Oor ’n maand trek jy uit en dan sien jy hom waarskynlik nooit weer nie. So, konsentreer liewer daarop om loopbaangerig te wees en ’n sukses van jou boekwinkel te maak.
4
Tinka neem haar eie raad ter harte. Die hele volgende dag werk sy saam met die skrynwerker om die laaste boekrakke in die winkel op te sit. Sy sou graag ’n kabinetmaker wou gekry het, maar die kwotasies wat sy ontvang het, was buite bereik van haar tjekboek. So ook die professionele verwers en loodgieters wat geadverteer het.
Haar buurman wat die pasteiwinkel langsaan het, het haar die idee gegee om platsakstudente in te span en hulle te betaal met ’n nominale kontantfooi, vooruitgedateerde krediet, twintig persent afslag op studiemateriaal en as bonus: ’n king-size hoenderpastei van Pete’s Pies, met slaptjips en ’n Coke – ’n plan wat soos ’n bom gewerk het.
Sy het ’n advertensie op die kampus se kennisgewingbord geplaas, en die daaropvolgende langnaweek het sy genoeg hande gehad om die mure ougoud te verf, haar naambord op te sit, ’n tweedehandse kluis en wasbak te installeer en te begin om die kratte vol boeke uit te pak – ou voorraad uit haar en Elizabeth Sutherland se winkel
