’n Week van passie
Hetta Kotze
Hartklop
1
“Môre, direkteur.”
Jon van Jaarsveld beantwoord die ontvangsdame se groet en bekyk voorportaal van Môreson Kliniek krities in die verbygaan. Die vloere blink en die blomme in die houer op die toonbank is vars.
Die ander ontvangsdame kyk ook op van haar rekenaar en glimlag vir hom. Haar kliënt hys hom orent en hou sy hand na Jon uit.
“Magtig, JD, ek moes nou twee maal kyk om jou agter daardie pak klere te herken.”
“Gert! En nou?” Jon skud die groot man se hand en kyk besorg na hom. “Dit lyk of jy pyn het, maat.”
“Ja,” kreun Gert, “dis my rug. Die onderste werwels pla wanneer ons muurbal speel. Ek het eergister iets bo uit ’n kas gehaal en skeef getrap met die afklim. Ek kan nie leef van die pyn nie. Dokter Wilsnagh sê ’n operasie is al opsie. Hier kom Emma ook nou, sy het my ID in die motor gaan haal.”
“Dis ’n verligting om ’n bekende gesig hier te sien, JD,” sê Emma Beetge en stoot die identiteitsdokument oor die toonbank na die ontvangsdame toe.
Kommer lê vlak in haar oë toe sy na Gert draai. Sy lê haar hand beskermend op die groot man se arm. “Ek hou al so lank aan dat hy na daai rug moet laat kyk, maar jy weet mos hoe hardkoppig hy is.”
“Hy is in veilige hande hier,” stel Jon haar gerus. “Sterkte, Gert. Ek sal later weer by jou uitkom.”
Jon kyk op sy polshorlosie toe hy buite sig is. Amper tyd vir sy vergadering, as die hyser nou net dadelik sal kom … Daar is nie vanoggend tyd om met die brandtrap op te draf nie. Hý het die boete vir laatkommers ingestel en sy bestuurspan sal hom dit laat ontgeld as hy laat daar instap.
Die hyser skuif oop toe hy daar kom en hy wag hoflik dat die besoekers en groetende verpleegpersoneel uitsyfer, voor hy binnestap en die knoppie vir die vyfde vloer druk.
Hy is moeg, dink hy toe die deur begin toeskuif. Sielsmoeg. Fisiek skort daar niks, maar dis asof niks hom meer bevredig nie. Daar is geen passie meer in sy lewe oor nie. Nie vir sy knap huishoudster se vyfstermaaltye nie, nie vir die verhoudings met die verskeie aantreklike metgeselle in sy lewe nie, nie eens vir die sukses van die kliniek en die winste wat Môreson die afgelope jaar toon nie.
En dis vir hom die vreemdste. Die sukses het nie vanself gekom nie, maar deur baie harde werk van sy kant af. Die kliniek was sy babatjie en hy het dit tot wasdom help lei.
Wasdom! Hy glimlag skeef. As hy na die sakelys vir vanoggend se vergadering kyk, lyk dit eerder asof Môreson nog ’n tiener is, soos sy wispelturige dogter. Tog is dit wat hom nog altyd geprikkel het: die verskeidenheid.
Hy pers sy lippe saam. Die verskil is net dat hy die kliniekuitdagings met gemak kan hanteer. Wat Taryn betref …
Hy frons toe die hyser tot stilstand ruk en die deur weer oopskuif. Iemand moes dit dringend ontbied het.
’n Jong vrou kom binne en leun verby hom om die knoppie vir die vierde vloer te druk. Die geur van seep en suurlemoenblare omvou hom vir ’n oomblik voordat sy terugtree. Groot groenbruin oë vee koel oor hom en sak dan na die oop lêer in haar hande. Sy is in hospitaaldrag geklee: ’n donkerblou los broek met ’n ligblou katoenhemp. Die lang wit baadjie bo-oor en die stetoskoop om haar nek sê dat sy een van die dokters moet wees.
Sy moet nuut wees, dink hy. Hy het haar beslis nog nie tevore by Môreson opgemerk nie. Hy kan ook nie onthou dat sy mediese superintendent iets van ’n nuwe intern gesê het nie.
Hy roer sy skouers ongeduldig. Dis nog iets wat hom irriteer, nes sy dertienjarige tienerdogter se buierigheid. Hy het baie meer kontak met die personeel gehad toe hy mediese superintendent was. Die hoëvlak-interaksie met kollegas het hom digby die intensiteit van teaterdiens gehou, na aan die hartklop van die sale, waarheen pasiënte kom om te herstel, en soms om te sterf. Dit het die geskerts, die kameraderie van sy jare as sjirurg – die beste jare van sy lewe, toe hy en Mariska dikwels saam geopereer het – naby gehou.
Die sale is vandag besig en die hyser stop op elke vloer. Ook glad nie na die doktertjie se sin nie, sien Jon geamuseerd. Sy het die lêer al by die tweede vloer toegeklap en tik nou ongeduldig met haar middelvinger daarteen.
Die engelgesiggie verraai niks. Sy dra haar dik, okkerneutbruin hare kort gesny, weggekam van haar gesig af en argeloos agter haar ore ingevee. Weerbarstige krulle in haar nek rebelleer teen die totale beheer. Haar gesig is ovaalvormig, met ’n lieflike vel, sag en glad. Soos Taryn se vel – wat sy nie lank gaan behou as sy aanhou rook nie.
Die dokter vee haar hare weer agter haar oor in en hy sien dat sy ’n ring aan haar ringvinger het. By die vierde vloer stap sy uit en verdwyn in die gang af. Die loshangende klere kan nie die bewegings van haar soepel liggaam verdoesel nie.
Jon grinnik toe hy vorentoe leun om die knoppie te druk wat die hyserdeur vinniger sal laat toegaan. Daar kan nie veel met hom verkeerd wees as hy darem nog ’n mooi vroumens kan waardeer nie.
Op die bestuurskantorevlak stap hy dankbaar uit na sy kantoor toe. Net gou sy goed bymekaarkry en dan konferensiesaal toe. ’n Koppie sterk koffie sal lekker smaak ná die drama by die huis vanoggend.
Wilmari Neveling adem die geur van die hospitaal diep in toe sy op die vierde vloer uitstap. Vandat sy ’n dogtertjie was, het die hospitaalmilieu haar bekoor. Sy huiwer ’n oomblik voor sy die onkologie-afdeling binnegaan. Toe het sy nog baie drome gedroom, maar as volwassene moes sy die harde realiteit van die lewe in die gesig staar.
Juis dit wat haar grootste smart was, het nou haar grootste uitdaging geword, mymer sy. Sy maak die lêer oop om die kamernommer na te gaan en stoot dan die saaldeure oop.
Stafverpleegster Tiyika Mabaso staan op toe sy by die saalontvangs kom.
“Môre, dokter. Suster Viljoen sal nou by jou wees,” maak sy verskoning. “Sy gesels net met die familie van die pasiënt in kamer vyf.”
“Dis in orde,” knik Wilmari. “Ek is eintlik hier om Bettie Fryer te sien. Sy is mos in kamer drie?”
Tiyika knik. “Ek stap saam met jou.”
Daar is vier beddens in die kamer waar die agtjarige Bettie Fryer is. Die ander drie vrouepasiënte lê en lees of slaap, maar Bettie sit kiertsregop in haar bed met ’n langhaarpop en speel. Sy het ’n wit nagrokkie aan en ’n wit haarband in haar netjies gekamde hare. Op die kassie langs die bed staan haar ontbyt nog onaangeraak.
“Haar ma was die hele nag by haar,” sê Tiyika onderlangs. “Die pa werk nagskof. Hy sal seker netnou hier wees. Hulle maak beurte.”
Wilmari haal die lêer aan die onderpunt van die bed uit die rakkie. “Môre,” glimlag sy vir die kind. “Jy lyk so besig met daardie pop, is sy ook siek?”
Groot bruin oë in ’n bleek gesiggie word op Wilmari gerig. “Nee. My ma het haar gisteraand vir my gegee. Gaan jy weer ’n naald in my arm steek?”
Wilmari skud haar kop terwyl sy deur die lêer blaai. “Dis nie nodig nie. Hulle het dit gedoen sodat ons kon sien wat fout is met jou, nou weet ons mos. Ons gaan probeer om jou weer gesond te maak. Nie net ek nie, maar ’n hele klomp van
