hy met leukemie gediagnoseer is. Hy is aan die einde van Wilmie se finale jaar oorlede.”
Danie se gesig raak somber. “Dit was ’n hartseer tyd vir ons almal. Wilmie kon nie sy dood verwerk nie en is oorsee vir ’n jaar. Ons het toe eintlik kontak verloor.”
“Jy wou my vertel van die aanval,” herinner Jon hom.
Danie herhaal wat Wilmari gesê het.
Jon pers sy lippe saam. “Die wagte het gerapporteer dat iemand die ligte by die personeelafdakke gevandaliseer het. Dis onaanvaarbaar! Die man raak mak. Peet sal ’n plan moet maak. Ek kan nie toelaat dat my personeel aangeval word as hulle hulle werk doen nie.”
Danie staan op. “Ek moet gaan, JD, my volgende pasiënt is seker nou daar. Dankie vir die geselskap.”
Jon kyk afgetrokke na die gewerskaf in die koffiewinkel toe Danie weg is. So, die parmantige navorsertjie het toe haar rieme styfgeloop in die parkeerarea. Hy trommel met sy vingers op die tafel. Die probleem moet dadelik hanteer word, al moet hulle ’n lokval stel.
Dan glimlag hy skeef. Wilmie … Sy loop met haar eie bagasie, net soos hy. Die foto op haar lessenaar is seker van die verloofde.
Hy het haar weer vanoggend sit en bekyk terwyl Taryn sy lewe vergal het. Sy is sjarmant en ontspanne wanneer sy saam met vriende is, en sy het ’n mooi lag. Net jammer sy verander in ’n ystervarkie met uitstaanpenne wanneer hy naby kom. Miskien moet hy haar vra om met Taryn te help. Die twee sal mekaar verstaan.
Hy wonder meteens of dit ’n goeie ding is dat sy met kankernavorsing werk as sy nog rou oor haar verloofde. Is haar kompulsiewe werksure nie dalk ’n ontvlugting van die harde realiteite van die onkologie-afdeling nie? Sou professor Tayban van haar persoonlike tragedie bewus wees? Hy sal moet uitvind.
Hy voel weer die verontwaardiging in hom opstoot oor haar kortaf optrede die vorige aand. Miskien is hy net bederf, maar hy het gewoond geraak aan die respek van sy personeel én belangstelling van die vroulike geslag. Wilmari Neveling het hom eenvoudig geïgnoreer en aangegaan met haar werk. Die skok op haar gesig toe sy besef dat hy nog in die kantoor is, het hom oortuig dat dit nie toneelspel was nie. Net so maklik kon die aanvaller haar daar in haar kantoor oorrompel het.
Hy stoot sy stoel terug en stap toonbank toe om sy rekening te betaal. Vreemd dat hy skaars bewus was van Salomien by die tafel langsaan, maar heeltyd bewus gebly het van die donkerkop. Salomien gee nog vir hom om, hy kan dit aanvoel, maar sy jaar lange verhouding met haar lê ver in die verlede. Sy is ’n dierbare mens en ’n knap bemarkingsbestuurder, maar sy kon dit nooit regkry om sy hart aan te raak nie.
Jy is oud en sinies, betig hy homself toe hy uitstap, en naïef om te dink dat daar nog so iets soos die opwinding van eerste liefde vir jou kan wees.
Hy haal sy selfoon uit sy sak en skakel die operasionele bestuurder om hom na sy kantoor te ontbied. Peet moet sy afdelingshoofde bymekaarkry en die saak van die aanvaller vandag nog takel.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
