na haar en kyk.
“Jy lyk moeg, dokter Neveling,” sê hy. “Ek hou nie daarvan dat my vroulike personeel so laat saans alleen in ’n verlate deel van die kliniek werk nie. Stel asseblief in die vervolg die sekuriteitswag by die voordeur in kennis sodat hulle hier ook rondtes kan doen. Die agterste ingang is reeds gesluit, so jy sal voor moet uitgaan. Vra die wag om jou na jou motor te vergesel, asseblief.”
“Dankie, maar dis onnodig.” Sy kom orent en lig haar handsak oor haar skouer.
“Ek is al mooi groot, direkteur,” sê sy sarkasties, omdat sy ongemaklik onder sy ondersoekende blik voel. “Ek kan na myself omsien. Is die konsep dat ’n vrou meer beskerming nodig het as ’n man nie al ietwat uitgedien nie?”
Dis asof sy die man se gesig vir die eerste maal werklik in fokus kry. Sy oë agter die brillense is ’n helder, takserende grys, en sy voorkop breed. Die frons tussen sy swart wenkbroue sê dat hy nie haar woorde waardeer nie.
Sy dik swart hare is kort gesny en silwergrys by die slape. Sy neus is ietwat te groot na haar smaak, maar dit pas by sy gestalte. Sy mond is ferm en vol, en sy ken getuig van hardkoppigheid. Hy dra ’n goue ring aan die middelvinger van sy regterhand.
“Ek stap gewoonlik saans voor ek huis toe gaan ’n draai deur die kliniek,” sê hy afgemete, “en ek het gesien jou deur staan nog oop. Jy hoef nie so verdedigend te wees nie. Jy sal ook nog leer dat daar ’n grondige rede is vir elke versoek wat ek rig. Intussen, dokter, rustige nag. En hier by Môreson Kliniek is dit nie nodig om jouself dood te werk nie. Hier slaan ons behoorlike tydsbestuur hoog aan, en word dit as ’n kenmerk van professionaliteit en gebalanseerdheid beskou.”
Wilmari staar sy breë rug agterna. Dan skakel sy die lig af en trek die deur ergerlik agter haar toe. Die gang is helder verlig en sy stap flink voordeur toe. Dat die man haar nou so in die gesig kan vat! Hoe op aarde kan harde werk ooit onprofessioneel wees?
Hy’s oud, troos sy haarself, beslis in die veertig, en heeltemal uit voeling met jonger mense. Die ouer geslag het nie waardering vir die jeug se dryfkrag nie.
Dis reeds donker buite en die koffiewinkel by die ingang is besig om sy deure te sluit. Sy bedank die sekuriteitswag toe hy die voordeur vir haar oopsluit en kies dan koers na haar motor wat aan die kant van die kliniek geparkeer is.
Toe sy om die hoek van die gebou gaan, besef sy dat die beligting daar baie swak is. Sy frons. Daar moet van die ligte buite werking wees. Die donker skadu’s in die verste hoek laat haar meteens ril en sy skuif haar motorsleutel na haar linkerhand om die pepergashouertjie wat sy in haar handsak dra uit te haal.
Vanoggend het sy vlak by die kantingang geparkeer, maar nou, met die ingang gesluit, staan haar motor amper heel agter, by die donkerste muur. Die ander paar motors is baie nader geparkeer, onder die ligte wat steeds brand.
Iets knars onder haar voete toe sy verder stap en sy kyk af. Dis glasskerwe. Die dakligte aan die onderpunt van die afdak is gebreek, geen wonder dis so donker daar nie! Vir so ’n spogkliniek is dit uiters nalatig, dink sy vies. Daarby kan die motors nog ’n pap band opdoen.
In haar kop begin ’n rooi waarskuwingsliggie flikker. Dieselfde liggie wat al so dikwels tydens moeilike operasies soos ’n alarm afgegaan het wanneer ’n krisis op hande is. Sy draai in haar spore om en stap rustig terug na die openbare parkeerarea, terwyl sy in haar handsak vroetel asof sy iets vergeet het.
Sy kyk twee keer om na haar motor en dan na haar horlosie en besef met ’n wrang glimlag dat sy ’n toneelstuk vir ’n denkbeeldige gehoor opvoer. Tog voel sy eers gemaklik toe sy by die trappe opstap na die kliniek se ingang toe.
“Sal jy saam met my stap?” vra sy vir die wag. “Ek is dokter Neveling, en my motor staan om die draai geparkeer. Daar lê glasstukke rond en ek wil hê jy moet net seker maak ek ry nie een raak en kry ’n pap band nie.”
Die wag roep na ’n ander een onder in die gang en hulle gesels in hulle eie taal. Die een bly by die deur staan, terwyl sy maat saam met haar om die gebou stap. Hy maak die klap van die holster aan sy sy los en plaas sy hand oor sy wapen.
’n Krieweling hardloop langs Wilmari se rug af toe hy by die gebreekte glas hurk en dan die vuurwapen uit die holster trek en begin rondkyk. Jy sal nog agterkom dat daar ’n grondige rede is vir elke versoek wat ek rig, het Jon van Jaarsveld gesê.
Sy sluit haar motor oop en voel soos ’n bangbroek toe sy eers seker maak dat daar niemand agter die sitplek skuil nie. Sy sluit haar deur en ry versigtig verby die glasstukke na die uitgang toe. Die wag skop ’n paar skerwe uit die pad en by die hoek van die gebou verminder sy spoed om dankie te sê.
’n Motor in die openbare parkeerarea trek uit en baai haar en die wag vir ’n oomblik in helder lig. Sy lig instinktief haar hand voor haar oë om te keer en ’n beweging in haar truspieël trek haar aandag.
Agter, in die donkerste hoek, ’n paar treë van waar haar motor geparkeer was, laat die skerp lig ’n figuur uitstaan. Dit lyk soos ’n man met ’n donkerblou hemp aan. Toe is die lig weg en is dit weer donker.
Sy trap rem en kyk om, dan na die wag om te sien of hy ook iets opgemerk het. Maar hy is besig om die vertrekkende motor agterna te kyk en sy vuurwapen te bêre. Hy lig sy hand in erkenning van haar dank en stap terug na die ingang.
Wilmari kry meteens koud. Sy skakel haar verwarmer aan en hou dit al die pad na haar woonstel toe aan. Daar ry sy dankbaar deur die bemande sekuriteitshek. Sy ontspan eers toe sy haar voordeur agter haar toetrek.
Daar is nog vrugteslaai in die yskas en sy skep roomys bo-op. Sy skop haar skoene uit en gaan sit kaalvoet op die bank met haar een been onder haar ingevou. Sy wonder of Jonatan van Jaarsveld se vrou ook by Môreson werk …
Sy sit die leë bordjie langs haar op die bank neer en lê terug teen die kussing. Sy moet haar ongeduldigheid wanneer sy met werk besig is, leer beteuel. Rheeder het altyd gesê sy raak te gefokus op haar taak en vergeet van mense se gevoelens.
Eintlik was dit heel vriendelik van die direkteur om haar te kom groet. Hy het daarby seker die volste reg om vol nonsens te wees. Volgens wat sy by ander hospitale gehoor het, is JD van Jaarsveld die dryfkrag agter Môreson Kliniek.
Sy skuif die bordjie na die mat toe en swaai haar voete op die bank. Sy twyfel in elk geval of sy baie met hom te doen sal hê; hy beweeg in ander kringe as sy. Hy het ook met ’n ander saak die spyker op die kop geslaan: sy ís oormoeg. Dis vir haar geestelik uitmergelend om so na aan die siekte te werk wat die enigste man wat sy ooit liefgehad het van haar gesteel het.
Sy laat haarself vir die eerste keer toe om weer oor die man in die truspieël te dink. Hét sy dit gesien? Of was dit net die motorligte van voor wat haar nagsig deurmekaargekrap het? Sy moet onthou om vir Martha te vra of daar ronddwalers by die kliniek is. Die wag se reaksie het haar eintlik meer as enigiets anders verontrus.
Sy weet sy moet kamer toe gaan en gaan uittrek en regmaak vir die bed, maar sy het nie die krag daarvoor nie. Sy nestel haar gesig teen die sagte materiaal van die bank se armleuning en gee die stryd teen die slaap gewonne.
2
Wilmari parkeer die volgende oggend seweuur in Môreson se openbare parkering voor die hoofgebou en gaan by die voordeur in. Die koffiewinkel is reeds oop en die geur van geperkoleerde koffie hang in die lug. Sy sal een of ander tyd hulle spyskaart gaan uittoets, besluit sy toe sy verbystap.
Die sekuriteitswag by die deur en die ontvangspersoneel
