gesels. “Julle is albei op die gastelys, so hou die naweek maar oop.”
Wilmari skud haar kop. “Baie dankie,” keer sy haastig, “maar dis sekerlik net vir julle personeel? Ek is weer oor ’n paar maande weg. Buitendien het ek dringende werk om af te handel.”
“Ek is bevrees jy het nie ’n keuse nie, Wilmari,” sê Salomien. “Wanneer jy in die geneesheerkorps van Môreson dien, tydelik of permanent, is jy outomaties ingesluit by al die personeelaktiwiteite. JD is baie streng daaroor.”
Danie knik instemmend. “JD het spesiaal ’n soort ruilooreenkoms met een van die Sandtonklinieke beding. Hulle personeel los hier af wanneer ons personeelsaamtrekke het, en ons los weer by hulle af wanneer nodig. Jy sal nie uit hierdie een kan kom nie, my liewe Wilmie.”
“Ek wil net nie julle geld en tyd mors nie,” gee Wilmari toe. “Eintlik sal dit lekker wees – Bennie is wildbewaarder daar.”
“My magtig!” Danie lyk verbaas. “Ek het gewonder of hy toe by sy ideale uitgekom het.”
“Bennie is my jonger broer,” verduidelik sy vir Salomien. “Hy en my oorlede verloofde het ’n passie vir die natuur gedeel.”
“Dis dan gaaf dat jy hom ook sal sien.” Salomien kyk op haar polshorlosie. “Ek het ’n ander afspraak, so julle sal my moet verskoon. Dankie dat julle kom saameet het.”
“Ek gaan nog koffie bestel,” sê Danie. “Dit en die ete sal vir my eie rekening wees, Salomien, dankie. Wil jy saamdrink, Wilmie?”
Wilmari skuif haar stoel terug. “Beslis ’n ander keer, dankie, maar ek het ’n dringende verslag wat ek moet afhandel en deurneem na professor Tayban toe. Dankie vir die ontbyt, Salomien.”
“Ek e-pos die reëlings vir die naweek,” belowe Salomien toe sy wegstap.
Danie kyk haar agterna, en vir ’n onbewaakte oomblik sien Wilmari die verlange in sy oë. Hy is verlief op Salomien, besef sy.
“Ek moet gaan.” Sy leun vorentoe en soen hom vlugtig. Toe sy regop kom, is sy bewus van Jon van Jaarsveld se blik op hulle.
“Haai!” Danie vang haar hand vas en beduie met sy kop in Jon se rigting. “Gaan jy nie vir hom sê van die man in die parkeerarea nie?”
“Nie nou nie.” Wilmari is meteens traag om in daardie grys oë te kyk, en vir boetedoening aan die dinamiese direkteur van Môreson Kliniek.
“Ek sal later, as sy dogter nie by is nie,” sê sy en maak haar haastig uit die voete.
Jon sien haar uitstap en kan nie help om die verleidelike wieg van haar heupe dop te hou nie. So ongeduldig en hardkoppig as wat sy mooi is … Hy twyfel nie vir ’n oomblik dat sy ’n harde werker is nie, maar sy aanvaar beslis nie gesag maklik nie.
Hy raak bewus van Taryn se blik op hom en kyk ondersoekend na haar.
“Hoekom kyk jy so na haar?” vra sy beskuldigend.
“Sy is ’n mooi vrou.” Jon kan nie die geamuseerdheid uit sy stem hou nie. “Dis wat mans doen as ’n mooi vrou verbystap, Taryn.”
Sy vleg haar vingers inmekaar. “Jy’t dit nooit gedoen toe Mamma nog geleef het nie.”
Sy glimlag verdwyn. “Ek was toe met haar getroud,” probeer hy geduldig wees, “en getroude mans kyk vir hulle eie vrouens.”
Taryn sug oordrewe. “Daar kom Yvonne se ma nou terug. Kry ek die geld, of nie?”
Jon plooi sy gesig streng. “As jy ordentlik vra, kan ek miskien ’n plan maak.”
“Sal Pa asseblief vir my geld gee vir ’n ete en ’n fliek?” akkommodeer sy hom. “Ek belowe om nie te laat terug te wees nie.”
Hy haal note uit sy beursie. “Tienuur,” sê hy ferm.
“Hoekom?” Sy staan op en kyk langs haar neus af na hom. “Jy’s in elk geval nie daai tyd al by die huis nie.”
“Tienuur,” herhaal hy.
Sy neem die geld by hom en buk onverwags af om hom op die voorkop te soen. “Dankie, Pappa.”
Ek het ’n verantwoordelike pos, wil Jon vir haar sê. En die huis raak soms te klein vir my; dis te leeg sonder jou ma. Ek is ’n man met behoeftes … En daar is ’n huishoudster en alles anders wat ’n kind se hart kan begeer vir jou in daardie huis. Wat meer kan ek doen?
Maar hy sê dit nie, want hulle het dié gesprek reeds baie kere tevore al gehad. Hy kyk die figuurtjie met die lelike stewels en wit romp agterna totdat sy in die maatjie se motor klim. Dan laat hy sy voorkop teen sy vingers sak. Wat meer kán hy doen?
“JD!”
Hy kyk op.
“Die twee vrouens het my in die steek gelaat,” kla Danie. “Wil jy nie saam met my ’n tweede koppie koffie kom drink nie?”
“Graag.”
Jon skuif verlig oor na die ander tafel toe. “Hier kom my ontbyt ook nou net. Wat is dit met die vroumense, Danie, klein en groot?”
Danie glimlag breed. “Dierbare ergernisse. Dit wil vir my lyk die tienervroumense is die moeilikste van almal.”
“Dis nie altemit nie.” Jon gooi sout en peper oor sy eiers en begin eet. “Daardie meisiekind van my gee my grys hare.”
“Miskien kort sy ’n ma.”
Jon skud sy kop. “Ek dink nie daar is iemand wat Mariska se skoene sal kan volstaan nie. En trou vir Taryn se onthalwe kan ek nie. Oor vier jaar is sy uit die huis en dan is ek steeds getroud.”
Danie lag. “Ja, as jy dit só stel …”
“Is Gert Beetge jou pasiënt?” vra Jon.
Danie knik. “Hy’t my gesê julle speel saam muurbal. Hoe hy so lank uitgehou het, weet ek nie. Die x-strale toon ’n groot diskusherniasie na posteriorvlak L4 tot L5. Daar is reeds geringe neurologiese uitval.”
“Dis die ou storie,” sê Jon. “Ons rugbybeserings haal ons almal hier by die middeljare in. Hy is een van die fiksste mense wat ek ken.”
“Dit sal sy herstel bespoedig.” Danie roer sy koffie. “Ek hoor daar was weer ’n voorval in die personeel se parkeerarea.”
Jon trek sy oë op skrefies. “Ek weet niks daarvan nie?”
“Dit het gisteraand gebeur; Wilmie het ons nou net vertel.”
“Wilmie?” Jon frons en vee sy mond met die servet af.
“ ’n Troetelnaam vir dokter Neveling,” grinnik Danie. “Ons twee het saam gestudeer.”
“Ek verstaan.” Jon stoot sy bord terug. “Ek het eintlik uit die afskeidsgroet afgelei dat julle mekaar ken.”
Danie knik. “Ons kom ’n lang pad saam. Ons groep het altyd op universiteit saam gejol. Wilmari en Rheeder
