Tiyika draai weg en begin die bed langsaan regtrek. Wilmari knik stadig. “Ek dink so. Onthou dat ons altyd slimmer word, en beter medisyne kry.”
Die kind kyk haar stip aan en knik dan tevrede. “Ek glo in Jesus,” sê sy.
Wilmari sluk en lig haar stetoskoop van haar nek. “Kom ons luister ’n bietjie hoe klop daardie hart van jou vanoggend.”
Martha Viljoen, die eenheidsbestuurder, loer ’n rukkie later om die deur. “Môre, Wilmari. Ek sal nog so tien minute in my kantoor wees, dan moet ek weer weg vir ’n vergadering.”
Wilmari knik en laat die stetoskoop sak. “Ek is nou by jou.”
Sy glimlag vir Bettie. “Ek sien jou môre weer. Jy moet jou kos probeer eet, sodat jy sterk kan word om teen die siektekieme te baklei.”
Bettie kyk halfhartig na die skinkbord. “Ek sal probeer as my pappa kom. Hy maak soos ’n trein dat ek kan eet.”
Martha se blou oë verhelder toe Wilmari by haar kantoor instap. Haar blondgetinte hare is netjies versorg, en dis net die plooie om haar oë en mond wat verraai dat sy al aan die verkeerde kant van vyftig is.
Sy staan op en druk Wilmari styf teen haar vas. “Dit was te lank, kind. Jy lyk nog net so pragtig soos altyd. Hoe gaan dit met Bennie en jou ma-hulle?”
“Bennie is deesdae wildbewaarder by die Impunzi-natuurreservaat en is baie gelukkig daar,” sê Wilmari toe sy oorkant Martha gaan sit. “My ma is steeds in Londen, en my pa kry in Zimbabwe swaar saam met die plaaslike mense. Hy sê dit gaan goed. Die kerke probeer maar voorrade deurstuur soos hulle kan.”
Martha sug. “Ja, dinge lyk maar sleg in ons buurland. Ek en Lappies gaan ook maar aan met die lewe. Partymaal voel dit of Rheeder enige oomblik weer by die huis kan instap.” Sy glimlag effens. “Ons kon dit nog nie oor ons hart kry om die kamer met al sy navorsing en monsters in weg te maak nie.”
Wilmari trek haar vinger oor die punt van haar lêer. “Ek mis hom self nog baie. Hy was so lewenslustig. Dit was vir hom die swaarste, dink ek, aan die einde, dat hy nie krag gehad het vir enigiets nie. Bennie het gesê hy sal help wanneer julle reg is vir die kamer. Daar is baie van die goed wat hulle in die natuuruitstalling en lesings by die reservaat kan gebruik. Hy het ook met ’n dosent by die universiteit gepraat en hulle stel belang in items vir hulle uitstalling.”
“Dankie.” Martha kyk ingedagte na haar. “En nou werk ek en jy saam in die onkologie-afdeling?”
“Twee soldate in dieselfde afdeling teen ’n gemeenskaplike vyand,” stem Wilmari saam.
“Jou tyd by die navorsingseenheid is amper voltooi, nè? Nog net een jaar. Waarmee is julle nou besig?”
“Ek werk hierdie jaar direk onder professor Tayban,” sê Wilmari. “Ons span fokus op kankerepidemiologie.” Sy staan op. “Jy’s haastig, ek sal jou ’n ander dag meer daarvan vertel. Ek wil darem net sê dat dit vir my ’n voorreg is om saam met jou hier te kan werk, Martha. Môreson Kliniek is bekend vir sy uitnemendheid, op alle gebiede.”
“Daarvoor kan jy JD bedank,” sê Martha. “Dokter Jonatan De Klerk van Jaarsveld, ons direkteur. Hy hou ons almal op ons tone. Perfeksie is sy leuse.”
Sy stap saam met Wilmari in die gang uit. “Sal jy ’n rukkie vir meneer Fryer kan wag? Hy het netnou geskakel om te sê hy is op pad. Hy wil baie graag met jou oor Bettie gesels.”
Wilmari knik. “Miskien kan ek dan sommer van die ander pasiënte ook besoek. Ek het vorderingsverslae by die bestralingsafdeling gekry. Ek sal met verpleegster Mabaso reël.”
“Ek moet gaan,” sê Martha haastig. “Kom eet by ons die naweek, dan gesels ons lekker. Lappies verlang net so na jou.”
Toe Jon die konferensiesaal binnestap, wag sy afdelingshoofde reeds daar.
“Môre,” groet hy en pyl op die koffiemasjien af. “En dié tertjies?”
Salomien Bruwer, die bemarkingsbestuurder, kyk op van die papiere wat sy voor haar orden. “Ek het bestel. Dis nog lank voor middagete.”
“Eintlik probeer ek minder eet.” Jon laai ten spyte van sy protes twee tertjies in sy bord en gaan sit.
“Moenie ondankbaar wees nie,” berispe Peet Brink, die operasionele bestuurder. “Ons gaan die energie nodig hê, het jy die agenda gesien? Salomien sê daar is boonop ’n gas.”
Jon trek sy agenda nader en kyk vraend na Salomien. “Gas?”
“Jammer.” Sy hou ’n vel papier na hom uit. “Hier is die nuutste agenda, JD. Professor Tayban van die Mediese Raad se onkologie-navorsingseenheid het gistermiddag laat gevra of hy net kortliks inligting kan deurgee. Een van sy span het vandag by Môreson begin.”
“Nou ja, laat ons afskop,” sê Jon. “Reël asseblief dat die professor dadelik hierheen kom wanneer hy opdaag.”
Hy het skaars met die vergadering begin toe professor Tayban binnestap. Hy bedank hulle vir die kans om te gesels en gee ’n kort oorsig van sy eenheid se studie oor die verspreiding en beheer van kanker, asook die grondoorsake.
“Ek vra dat julle asseblief vir dokter Neveling julle volle samewerking en ondersteuning sal gee,” sluit hy af. “Sy is een van ons uitblinkers en ons sien met groot afwagting uit na haar verhandeling. Is daar enige vrae?”
Jon dink dadelik aan die vrou in die hyser. Sy is toe nie so jonk as wat hy gedink het nie – sy is feitlik ’n spesialis in eie reg. Hy wonder wat ’n pragtige jong vrou motiveer om ’n uitdaging soos kankernavorsing aan te pak. Sou sy getroud wees?
Professor Tayban beantwoord die enkele vrae en maak dan verskoning.
Toe hy uit is, kyk Jon na sy operasionele bestuurder. “Jy’s aan die woord, Peet.”
“Dis die derde aanval in twee maande,” sê Peet. “Ons kry die saak nie opgelos nie, JD.”
Jon frons. “Is dit dieselfde aanvaller?”
Peet knik. “Selfde modus operandi, en hy beperk sy teikens tot ons vroulike personeel. Wat my pla, is dat die aanvalle in intensiteit toeneem. Ons sal moet keer of ons gaan ’n verkragting op ons perseel hê, of erger. Die sekuriteitsbestuurder sal saam met Norman Khoza, die hoof van ambulansdienste, ’n strategie uitwerk. Intussen is sekuriteit by die deure en in al die gange verskerp.”
Soos die vergadering vorder, skud Jon sy gevoel van lusteloosheid af en neem die tinteling van betrokkenheid en uitdagings trompop pak weer oor. Hy kyk na die agenda en dan na sy polshorlosie.
“Knap gedaan, dis minder as ’n uur en ons is amper klaar. Die laaste agendapunt.” Hy glimlag vir Salomien. “Jou naam is by hierdie een – Impunzi! Wat beteken dit?”
Salomien gooi haar lang blonde hare terug oor haar skouer en haar bruin oë vonkel. Sy het dit met opset so gedoen, weet hy dan, om belangstelling by almal te wek.
“Dis die Zoeloewoord vir duiker,” verduidelik sy aan die nuuskierige vergadering, “en dis die naam van die reservaat in die Magaliesberge waar ons ons kwartaallikse spanbou vir dokters en afdelingshoofde gaan hou. Soos altyd is dit verpligtend vir almal en julle
