en ek het my verbeel ek sien in die ligte iemand in ’n blou hemp teen die gebou skuil.”
Tiyika suig haar asem hard in. “Norman het gisteraand ’n man met ’n blou hemp by die ambulansparkering gekonfronteer! Die man het gesê hy het ’n pasiënt besoek en hy’t op pad uit verdwaal!”
“Norman Khoza is die hoof van ambulansdienste,” verduidelik Salomien vir Wilmari. “Jy moet dit maar rapporteer, Tiyika.”
Sy glimlag vir Wilmari. “Kom, ek sal jou tydens ontbyt ’n bietjie meer oor die saak vertel.”
Toe hulle op die grondvloer uit die hyser stap, kom ’n lenige man geklee in ’n netjiese pak klere verby en groet Salomien. Dan ruk hy tot stilstand. “Wilmie!”
Wilmari draai verras na hom toe. “Danie? Ek het nie geweet jy’s nou hiér nie.”
Hy omhels haar sonder huiwering en soen haar.
Dan staan hy terug en bekyk haar waarderend. “Ek praktiseer nou al vir ’n jaar as ortopeed hier. Jy lyk goed! Wat maak jý by Môreson?”
“Ek is besig met navorsing.” Wilmari draai terug na Salomien, wat hulle geïnteresseerd dophou. “Ek en Danie het saam gestudeer,” verduidelik sy.
“Toe kies Wilmari koers oorsee en ek gaan maar aan met my studies,” voltooi hy en sug oordrewe.
“Ons sien jou nie dikwels so uitgelate nie, Danie,” terg Salomien. “Wil jy nie saam ontbyt kom eet nie?”
“Ek laat my nie twee keer nooi nie.” Hy vryf sy hande ingenome saam. “My eerste afspraak is gekanselleer, so ek het tyd. Dis in elk geval min genoeg dat ek en jy kans kry om te gesels, Salomien.”
“Dis omdat ons almal so besig is,” skerm sy.
“Wat behels jou navorsingsveld?” wil Danie by Wilmari weet toe hulle verder stap.
“Onkologie. Ek is verbonde aan professor Tayban se kankernavorsingseenheid.”
Danie steek verbaas vas. “Onkologie? Maar …” Hy swyg toe hulle by die koffiewinkel instap.
“Wat van daardie tafel in die hoek?” vra Salomien.
Wilmari kyk om haar rond. Die atmosfeer in die koffiewinkel is ontspanne en huislik en daar is baie beweegruimte. Die tafels het elkeen ’n vrolike tafeldoek en ’n potjie blomme op. Hulle het skaars gaan sit, toe is die kelner byderhand met die spyskaart. Hulle bestel ontbyt en Salomien vra dat die koffie dadelik gebring word.
Tydens die gesprek wat volg, hoor Wilmari by Danie dat hy geskei is. Salomien wei uit oor die werksaamhede by Môreson.
“Jy wou my nog vertel oor die man in die parkeerarea,” val dit Wilmari by.
“Man?” vra Danie skerp.
Wilmari vertel hom van die vorige aand se voorval en hy kyk geskok na haar.
“Daar is al drie gevalle van aanranding deur damespersoneel aangemeld,” sê hy en frons vir Salomien. “Julle sal JD dadelik moet inlig.”
Wilmari ril. “Is … die ander beseer?”
“Twee kon met bloukolle wegkom,” sê Salomien, “die derde een is byna verkrag. Daar is reeds ’n klomp veiligheidsmaatreëls ingestel – jy’t seker agtergekom die kantingange is gesluit. Dis ’n nagmerrie vir bestuur.”
Hulle ontbyt word bedien en terwyl hulle eet, groei Wilmari se skuldgevoel oor haar blatante verontagsaming van Jon van Jaarsveld se raad. Die man het werklik goed bedoel. As hy net minder dominerend opgetree het! Dis oor hy beheer van die situasie geneem het dat sy ergerlik geraak het.
’n Jong meisie met swaar gegrimeerde oë en slordige haarslierte kom ingeskuifel. Haar swart T-hemp is van gaas en het ’n materiaalinsetsel oor haar borste met ’n filmster daarop geskilder. Die uitrusting word afgerond met ’n wit valletjiesromp en iets soos veters wat in ’n dik band om haar gewrigte gedraai is. Stewels en kort swart kouse loer onder die romp uit.
Die kreatuurtjie val in ’n stoel by die tafel skuins oorkant hulle neer en skud haar kop toe die kelner naderkom. Dan vroetel sy in haar skouersak en haal ’n sigaret en ’n aansteker uit.
“Sy weet goed sy mag nie hier binne rook nie,” sê Danie onderlangs. “Hoe moedswillig kan ’n mens wees?”
Die kelner haas hom nader toe die meisie die eerste rook uitblaas. Hy beduie na die buitenste tafels en sy trek ’n gesig. Sy druk die sigaret heftig dood in die asbakkie wat hy haastig neersit.
Salomien skud haar kop. “Arme JD, lyk my sy ruk nou heeltemal handuit. Dis Taryn, direkteur Van Jaarsveld se dogter,” verduidelik sy toe Wilmari vraend na haar kyk. “Sy was tot ’n paar jaar gelede, toe haar ma dood is, nog ’n dierbare kind.”
Wilmari bestudeer die eienaardige stukkie mens onderlangs terwyl hulle verder eet. Almal in die restaurant word om die beurt met ’n uitdagende blik aangestaar. Wilmari moet haar wange byt om die glimlag te keer.
“Ja, baie dinge het verander nadat Mariska dood is,” sê Salomien sag. “Sy was ’n sjirurg hier by Môreson voor die ongeluk. ’n Bus se remme het onklaar geraak en dit het oor ’n rooi lig in haar vasgejaag. Sy is op slag dood.”
Wilmari knik toe die kelner met die koffiepot naderstaan om hulle koppies weer te vul. “Miskien is dit net die storms van die tienerjare,” sê sy en skeur ’n pakkie suiker oop.
“Miskien.” Salomien kyk peinsend na die meisie. “Ek onthou haar as ’n dierbare dogtertjie met ’n skaam glimlag toe ek drie jaar gelede by JD … gekuier het.”
Danie sit sy mes en vurk langs mekaar op die bord neer en skuif met ’n tevrede sug terug in sy stoel. “Dit was nou lekker.”
Hy grinnik vir Salomien. “Wat vang jy deesdae vir ontspanning aan?”
Sy lyk waaksaam. “Nog dieselfde. Ek lees, ek kweek orgideë en woon operas by. En jy?”
Hy knipoog ondeund vir haar. “Ek toets steeds eetplekke uit. Wil jy nie Vrydagaand saamkom en jou opinie gee nie?”
Salomien skud haar kop. “Dankie, maar ek het ongelukkig reeds ’n ander afspraak.”
“Selfde ou Salomien,” terg hy. “Wat van weer ’n bietjie saamkom op ’n hengeluitstappie? Ek gaan Saterdag Rietvleidam toe.”
Sy lag meteens helder. “Oor my dooie liggaam! Ek onthou nog goed hoe die brommers laas oor my tjoppie baklei het. Daar kom JD nou.”
Jon van Jaarsveld kom binne en groet met ’n kopknik toe hy verbystap na sy dogter toe. Sy kyk hom onstuimig aan toe hy gaan sit en draai dan haar kop weg.
Hy sien die sigaret raak en dis duidelik dat hy streng met haar praat voor hy sy bestelling aan die kelner gee. Sy kyk verby hom in die verte en lyk verveeld. Hy pers sy lippe saam en kyk af na sy hande. Dan begin hy weer met haar gesels.
Wilmari besef dat almal om hulle tafel stil geraak het. Salomien sit JD en dophou met ’n weerlose trek op haar gesig, en Danie frons vir sy bord.
Drie mans
