vra hy uit.
“So ses jaar lank. Eers vier jaar in Boston, en van toe af hier by Louw en Viljoen.”
“My tyd! In die VSA, nogal. Wonderlik dat jy uit Boston teruggekom het,” knik hy ernstig, “en nie permanent die groener weivelde opgesoek het nie.”
Sy noem nie die redes vir haar haastige terugkoms nie. Hy kan maar dink wat hy wil, besluit sy.
“En jy, wat werk jy?” vra sy. “Iets in ’n kantoor – definitief nie ’n ingenieur of ’n landmeter nie.”
Hy lag weer sy dawerende lag.
“En as ek nou vir jou sê ek is ’n ingenieur wat vandag spesiaal ’n pak aangetrek het om oor ’n nuwe kontrak te gaan onderhandel?” terg hy.
“Dan het ek dit nie geglo nie,” glimlag sy terug. “Selfs ’n ingenieur se kispak lyk nie só nie.”
“Jy klink of jy weet van ingenieurs en die buitelugberoepe,” hou hy haar nog aan ’n lyntjie.
“En jy is dus … ?”
“Nee, jy’s reg. Ek was nie goed genoeg vir wiskunde op universiteitsvlak nie. Maar geldsommetjies kan ek maak: ek is ’n ouditeur wat ontaard het in ’n sakeman. Ons doen eiendomsontwikkelings – meestal hotelle deesdae.”
“Dit klink interessant. Vertel meer.”
Sy moet hom aan die praat hou. Sy vind dat sy deesdae in haar gesprekke óf aanmekaar praat óf niks. Blaker alles uit of bly doodstil. En “alles” is ’n baie lang storie. Dus sal sy maar hou by die gemeenplasies en hóm uitvra om sodoende die gesprek aan die loop te hou. Eintlik moet sy ook nie lank sit nie. Hierdie veertig minute of wat in sy geselskap sal lank genoeg wees.
Sy kyk vraend dat hy moet vertel van sy werk.
“Eers het ons konsortium ’n hele paar privaat hospitale help bou, of aangekoop om te verbeter. Vir ’n mediese groep. Dit het toe oorgegaan in ’n hotelontwikkeling, wat gelukkig ook goed afgeloop het. Ons is nou met verdere onderhandelinge besig met die hotelgroep. Een hotel vir hulle hier in Johannesburg, een in die Kaap en reeds iets in die buiteland. Alles in verskillende stadiums van ontwikkeling.”
“Is dit ’n baie riskante beroep? Almal wat ek ken, het meer definitiewe werke. Dokters, Wimpy-bestuurders, bouers – ’n werk waar jy presies weet wat jy doen.”
“Dit is nogal, ja.” Hy kyk deurdringend na haar. “Dis skerp van jou om dit so in te sien. Ek het al my stel of twee afgetrap, maar meestal doen ons span goeie navorsing en kom ons darem solvent anderkant uit. Daar is ’n paar goed waaraan ek in hierdie ekonomiese omstandighede nie met ’n tang sal raak nie – ouetehuise, aftree-oorde.”
“O, en hoekom nogal nie? Dit lyk my die aftree-oorde vaar dan so goed. My ouma se plek is pragtig, en die mense kan daar nie wag vir een oumens om dood te gaan sodat ’n volgende een ’n aftreehuisie kan koop nie. En goedkoop is die plekkies glad nie.”
“Dis waarom: dit was ’n wenresep vir ’n hele paar jaar. Maar die mark is nou min of meer versadig. Toe was dit meenthuise en gholflandgoedere. Tot die huiseiendomsmark begin versadig raak het. Nou moet ons maar op ander dinge konsentreer. Ons moet baie goed kyk waar en wat ons ontwikkel.”
“Dis ’n fyn kuns, neem ek aan.”
“Baie dinge in die lewe is ’n fyn kuns,” lag hy en raak vlugtig aan haar wang, sodat sy met ’n skok opkyk na hom. Daar is ’n skielike vonk in die lug, asof iets amper vlamgevat het. Sy soek na sy oë, maar hy is klaar besig om die rekening by die kelnerin te neem en sy beursie uit te haal.
“Sal ons maar gaan?” vra hy saaklik. “Jy moet my asseblief net gou by my kantoor aflaai. Dis nie ver nie.”
“Is die motor wat ek leen by jou kantoor?” vra sy skielik dom. Sy begin verstaan dat hierdie duur klein sportmotortjie die voertuig is wat hy vir haar wil leen.
“Nee, dis sy hierdie,” wys hy ongeërg en maak vir haar die bestuurder se deur oop. “Bestuur sommer hierdie entjie, dan kan jy solank aan haar gewoond raak.”
“O nee, ek leen nie hierdie splinternuwe, duur motor by jou nie. Ek soek ’n skedonkie waarin iemand wat op ’n selfoon praat maar kan vasry.”
Hy lag haar uit, ’n borrelende lag van onder uit sy maag. “Jy het nou jou ongeluk gehad. Van hier af is dit eenstryk vorentoe.”
“Dis waar jy die fout maak,” sê sy skielik opstandig. “Ongelukke en ellendes daag sommer ongevraag op. Jy dink nog alles gaan goed, dan gebeur dit, en wéér en wéér. Sommer ’n paar na mekaar.”
“Glo my, jou deel is verby. Dit sal nou net beter gaan.” Hy klink sterk en seker.
Wat sou Louise hom alles vertel het? wonder Isabelle ongemaklik. Sy besluit sy sal nie nou verder stry nie.
Sy skakel dus die motor aan en ry met toenemende selfvertroue die paar blokke na sy kantoor toe.
“Draai hier voor regs, dan is ons daar.” Hy beduie na ’n groot kantoorgebou oorkant die straat.
“Die ratte en goed is soos my pa se motor s’n. En die flikkerliggies: dieselfde kant as syne,” sê Isabelle. Sy parkeer behendig waar hy vir haar wys om te stop.
Hy klim uit en kom troon hier by haar venster. “Geniet haar! Bel my as jy enige probleme het. Sy het nog ’n dienskontrak, maar niks behoort in elk geval nou al te lol nie. Sien jou weer.”
En voor sy ’n verdere woord kan uitkry, draai hy om en verdwyn in die gebou. Die laaste wat sy van hom sien, is ’n hand wat vinnig waai toe die groot glasdeur agter hom toeswaai.
Sy ken hom minder as ’n dag, besef sy. Sy ken hom eintlik glad nie. Sy weet nou waar hy werk en min of meer wat hy doen. Maar dis ook al. En tog voel dit vir haar of sy hom al jare lank ken.
Hy ook ken haar glad nie. Net die plek waar sy werk, en haar telefoonnommer. En nou leen hy vir haar sy pragtige motor, met ’n tenk propvol duur petrol.
Is dit sy tweede motor? wonder sy. Vanoggend se motor mag dalk sy werksvoertuig wees, sodat hierdie sy enigste eie motor is. Maar dit help nie om te bespiegel nie. Sy is ’n motor aangebied waarvoor sy op die ou end maar te dankbaar is. Dit verminder die ontwrigting wat die ongeluk veroorsaak het.
Nou na Rigardt toe, dink sy effens moedeloos. Rigardt met wie sy van plan was om te trou. Haar ridder op die wit perd, haar vriend, haar trouman – destyds toe Rigardt nog Rigardt was. Voor hy in ’n passiewe, stil, meganiese mens verander het. Die Rigardt van kort voor die ongeluk.
Sy haal haar verloofring uit haar handsak en glip dit aan haar vinger. Sy dra die ring al minder. Eers net nie by die werk nie, want dis in die pad as sy masserings doen; nou al minder ook buite die werk.
Sy kyk vir ’n oomblik na die mooi ring – die ring wat sy twee jaar gelede al vir Rigardt wou teruggee. Omstandighede het gemaak dat sy dit steeds dra.
Sy kry haar aanstaande skoonma in die sitkamer, waar sy blykbaar pas ’n koppie tee gedrink het. ’n Skuldgevoel prik deur Isabelle. Sy is gewoonlik heelwat vroeër ná werk hier, en dan drink almal saam tee of ’n glasie sjerrie voor hulle begin kosmaak.
“Hallo,
