sien portretglas in die halfdonker glim. Agter die portretglas is daar foto’s, waarskynlik dié van die bure se uitgebreide familie. Met die inkomslag al het die talle graadvangfoto’s en groepfoto’s my opgeval.
“Môre is dit die dag van die vullislorries,” sê Buurman agter my. “Jy hoef nie te stres nie. Ek sal jou vullisdrom vir jou uitrol.”
“My vullisdrom is nog taamlik leeg,” sê ek. “Al my goed is nog in hulle bokse.”
“Die tannie sal jou help as jou gordyne some moet kry,” sê hy. “Maar jy sal tee vir die ou vrou moet bly aandra. Rooibos, sonder melk en vier teelepels bruinsuiker. Sy glo witsuiker is ongesond, dit maak glo vet.”
4
Dis nag, weet ek. Nie net buite die gordynlose vensters van my vissermanshuis nie, maar ook op my selfoon se skermpie. Dalk het ek ’n berekeningsfout op die ingeboude sakrekenaartjie gemaak. Spandeer ek tweehonderd drie en negentig sent, is ek onderdeur, in die rooi, kniediep in ’n krisis.
Ek is rééds kniediep in ’n krisis, maar ek wil dit nie op ’n skermpie in die palm van my hand sien nie.
Die toegeplakte bokse staan om my. Die vensterbanke is vol stof. ’n Kokkerot hardloop oor die vloer, maar ek sit waar ek sit: op een van die twee stoele in die kombuis.
Ek maak somme asof ek nog op skool is en eksamen skryf. Moenie sommer jou antwoordstel ingee nie, het Pa voor elke wiskunde-eksamen gesê. Maak dubbel seker. Jou mamma het ’n wiskunde-kop gehad, maar met wiskunde-kop en al het sy nooit op haar louere gerus nie.
Ek maak dus dubbel seker. Die somtotaal van my basiese finansiële verpligtinge lyk soos ’n gekkedaggrap op die selfoonskerm, maar dis die einde van Januarie. Ek het ’n huis gekoop. Dis nie ’n gekkedaggrap nie; dis die verpligtinge van ’n huiseienaar wat ’n paar maande gelede nog ’n onbesorgde student was.
Huispaaiement. Brandstof. Water, elektrisiteit, munisipale dienste. Eiendomsbelasting. Selfoonkontrak, selfoonoproepe. Kos. Klererekening (verlede winter se klere). Vervoerkontrakteursrekening.
Mediese fonds (Pa het daarop aangedring). Assuransie (Pa het gesê hulle kan hulle tjappe maak dat die bedrading in orde is, maar hy sal dit eers glo wanneer hy self in die plafon van hierdie ou huis rondgekruip het). Begrafnispolis (wie gaan dood as jy 22 jaar oud is, maar Pa het sy voet neergesit).
Besoek aan Pa, 1 500 kilometer ver, 3 000 kilometer retoer (want wie sou ooit kon dink dat die Doodsengel so knaend op Pa se spoor sou bly?).
O, die goeie, oue tyd.
Die voordeurklokkie: klaerig en op sy laaste bene, maar nietemin.
Dis Andrew, weet ek met die opstaan van die deurmekaar kombuistafel af. Ek hoef sy silhoeët nie eens deur die stowwerige glaspaneel in die voordeur met die nuk in die slot te sien nie.
Ek maak die deur oop en hy staan daar asof ’n profesie so pas in vervulling gegaan het.
Hy glimlag kopskuddend, ai, Farah, ai, ai. Hy het voorspel dat ek my fout sou agterkom, dat ek wel sou ontdek dat ons twee vir mekaar bestem is. Hier het dit nou gebeur, al probeer ek dit steeds ontken.
“Jy’s nie oukei nie,” sê hy. “Is dit die ding van die skool? Die vark.”
“Hoe weet jý van die skool?” trap ek die wip af.
“Ek werk by ’n koerant, het jy vergeet? Twee minute nadat die nuus ingekom het, weet almal dit.”
Hy gee my die gesigkyk. “Die ouers?” omskep hy die stelling in ’n vraag, soos hy gereeld doen wanneer hy oorskakel na Andrews.
Ek kan die stellingvraag sonder hulp in Afrikaans vertaal: Dink jy die ouers sal stilbly? Hulle het die koerant geskakel. Kon jy dit nie self uitgepluis het nie, my liewe klein Farah?
“Maar jý,” sê Andrew en stoot my voordeur agter hom toe. “Hoe raak dit jou?”
“Ek het jou nie ingenooi nie,” sê ek.
“Ek weet,” sê hy. “Ek aanvaar jou verskoning.”
Ek neem voor hom stelling in en span my arms oor die breedte van die gang.
“Ek het jou nie hier nodig nie. Ons is nie meer saam nie. Dit werk nie; ons kan nie verander nie – nie ék nie, nie jý nie.”
Ek gaan in trane uitbars.
“Ek wil jou nie verander nie, Farah.”
Hy buk onder my arm deur, in my sitkamer in. Hy gaan op die mat sit, want die enkele sitkamerbank is toe van die wintersklere wat ek vanoggend uit een van die bokse gepluk het. Hy trek sy knieë op en klap met sy plathand op die mat, soos vir ’n meestal gehoorsame troeteldier.
“Kom sit hier,” sê hy. “Jou situasie is te benard vir speletjies. Ek is hier om jou te help. En omdat ek lief is vir jou, verdomp. Ek wil hoor wat gebeur het, van begin tot einde.”
“Jy kan niks aan my situasie doen nie,” sê ek en begin huil.
Ek gaan naby hom op die mat sit. Om te stáán en huil terwyl jou gewese trouman op die mat met sy rug teen jou beklotterde rusbank sit, is vernederend. Daar is nie ’n sakdoek of sneesdoekie in sig nie; ek bewerk my lopende neus met die agterkant van my hand.
Andrew gee vir my ’n flambojante rooi sakdoek aan. Ek het dit vir hom in Barcelona gekoop. LE AMO, sein die sakdoek die liefdesverklaring wat ek in gelukkiger tye gedoen het vir my terug.
Ek snuit my neus in die sakdoek. No le amo – kry dit in jou kop, renoster! En ek huil voort, verward en bang. Le amo, le amo, maar hoekom voel dit dan asof ek die enigste vrou op aarde is wat so gereeld onder die duikkloppershamer moet deurloop?
Die merkwaardige Andrew Scott is ’n duikklopper wat te dikwels Andrews met my praat. Maar gestel ek is te liggeraak, gestel ek . . .
Die merkwaardige Andrew Scott trek my nader en vou my in sy arms toe.
“Ek staan by jou,” sê hy. “Jy gaan ander werk kry; ek sal jou help. Ons gaan hierdie bokse uitpak; dit gaan húis word. Gee my tien minute – ek gaan vir ons kos koop. Soos wat ek jou ken, het jy vandag nog nie nat of droog oor jou lippe gehad nie.”
Nee, wil ek sê. Dis mý lewe; jy het joune, elders.
Maar hy het reeds opgespring, my lenige, topfiks eks.
“Hoender, vis, hamburger, tjips?” vra hy. “You say, I do.”
Ek besef hoe honger ek is. “Hamburger met kaas,” verkrummel my weerstand. “Maar jy moenie –”
“Ek’s nou terug,” sê hy. “Gaan was jou gesig. Nóú gaan ons hierdie ding fight.”
Hy verdwyn by die voordeur uit. Ek gaan was my gesig en ek weet: vanaand het ek twee groot probleme. En ek het hulle oor myself gebring.
Ek skakel die hospitaal en vra hoe dit met Pa gaan.
“Sy toestand is onveranderd,” sê die stem aan die ander kant. “Serious, but stable.” En soos ’n nagedagte: “Are you Ria? He
