my kaasburger. Tussen die happe deur sluk ek lemoensap soos wat die man van die papierlose omgewing water uit sy waterbottel gedrink het.
“Farah,” sê Andrew, “as jy kinderagtig wil optree, gaan ons nêrens kom nie.”
Ek lek my vingers af en drink die laaste bietjie lemoensap.
“Dan moet ek ophou met my kinderagtigheid,” sê ek. Ek voel weer méns; ek het geëet. “Ons moet by die voordeur kom.”
“By die voordeur?”
Ek mag nie ingee nie. “Sodat jy kan uitgaan.”
Hy word nie kwaad nie. “Jy’s ’n stunning girl,” sê hy. “Van binne en van buite.”
“Maar?” Die stunning girl skrik vir die bitterheid in haar eie stem.
“Maar jy kan nie opbouende kritiek vat nie. Ons het almal foute, Farah. Ek het foute, jy het foute –”
“Land Rovers het foute, Jeeps het foute, foksterriërs het foute . . .”
“Jy kan probeer, maar jy gaan my nie kwaad maak nie,” sê hy.
Ek frommel die waspapiersakkie op en bly daarmee in my hand sit. Elke vertrek in die huis moet nog sy snippermandjie kry.
“Jy dink ek probeer jou kwaad maak,” sê ek vir hom. “Jy misgis jou.”
Hy bestudeer die tekstuur van die vleiskoekie in sy hamburger, sy energiedrankie nog onaangeraak.
“Jy,” sê hy oplaas, “is kwaad omdat jy één enkele ding nie verstaan nie. In ’n verhouding slyp mense aan mekaar. Elkeen van die twee partye het die reg om vir die ander party te sê hoe hy of sy voel. Dis ál wat ek gedoen het, Farah. Wanneer ek voel daar’s nie vibes nie, sê ek dit vir jou.”
“Vibes in die Wasvrou-arkade, vibes in die mall, vibes in die môre, vibes om middernag.”
Sy lippe word styf. “Wanneer ek voel die fokus verskuif, vestig ek jou aandag daarop. Dis wat ’n verhouding laat werk: vibes, commitment, prioriteite.”
“Prioriteit nommer een: Andrew. Prioriteit nommer twee: Andrew. Prioriteit nommer –”
“Nou bly jy stil,” ontplof hy skielik.
“Sjuut! Die bure hoor jou!”
“Hulle het al erger dinge gehoor.”
Hy kyk in my oë. “Ek wil nie tweede viool speel nie, Farah. Ek wil nie die gevoel kry dat alles vir jou belangriker is as ek nie – jóú foto’s, nooit myne nie. Wat sal die mense sê, vorms, mail, jou tante se probleme, jou pelle . . . ’n bleddie roomys wat in die son smelt! Jy vlug vir die liefde, en ek weet nie waarom nie. Ek is lief vir jou. Maar nes ek dit begin wys, het jy een van jou verskonings of kies jy die hasepad.”
Hy sal my die roomys-episode in Barcelona nooit vergewe nie.
“Andrew,” sê ek, “kom ons doen twee dinge. Jy gaan huis toe, want vanaand gaan ons net rusie maak. Ek –”
“Wat is nommer twee?”
“Dat ek ’n belofte aan jou maak. Ons sal weer praat.”
“Waaroor?”
“Oor ons. Maar vanaand het ek alleentyd nodig. Vanaand moet ek probeer uitpluis wat ek omtrent my geldsake . . . omtrent wérk gaan doen. Dis die verkeerde aand vir –”
“Die man in jou lewe. Vanaand is géld prioriteit nommer een vir jou. Kom ons raai wat nommer twee is: dalk jou werk? Prioriteit nommer tagtig: ons verhouding.”
Ons het nie meer ’n verhouding nie! wil ek dit uitskree. Maar ek het bure, ek het genoeg gehad, en ek het net een begeerte: om alleen te wees.
“Jammer as ek jou pas in die gesig gevat het,” sê ek dus. “Maar nou moet jy my regtig verskoon.”
Hy eet sy hamburger eers klaar. Daar is aggressie in elke hap. Hy frommel die waspapiersakkie op, soek na ’n vullisdrommetjie en gooi dit uiteindelik in ’n oop boks.
Ons sluit die voordeur oop; hy loop die winderige nag styweskouer-styweskouer in, geriefsbottel met die energiedrankie in sy hand vasgeklem. Ek druk my probleemdeur van binne af weer op knip voordat ek die ganglig afskakel.
Andrew Scott, ses voet twee sonder skoene, universiteitskoorstem, Midmar-swemmer, lenige lyf en boonop geseën met rookgrys oë onder interessante swart wimpers, is – of was – die derde man op wie ek my hart verloor het.
Koot het ’n hart van goud gehad. Hy was opmerklik goed vir my, aanvoelbaar goed. Koot se tweede naam was Meneer Behulpsaam. Koot was ’n luisteraar, ’n vaal engel. ’n Liewe, beskadigde blondine wat van vaal engele hou, het ingezoem op sy bereidwilligheid om na afvlerkmense te luister. Ek het Koot verloor.
Barry, die tweede man in my lewe, was intelligent en musikaal: hy was die marimbaspeler in die universiteit se slagorkes. Hy het dikwels marimbamusiek vir my gemaak: wonderlike, vreemde Afrikamusiek.
Maar sy maag het my gepla, van die eerste dag af. Ek het myself keer op keer streng vermaan: die uiterlike maak nie saak nie; goeie mans kom in elke vorm en fatsoen. Jy kry langes en breës, jy kry ligte beenstrukture, swaar beenstrukture, plattes en bonkiges, robuuste mans en dié met sensitiewe gesigte en seningrige lywe. Jy kry die Napoleons en die Churchills, die Franse Hugenoot-tipe, die Jan van Riebeecks met hulle lokke en poniesterte.
My en Barry se verhouding het net ’n semester lank gehou – die langste semester van my lewe. Barry se maag het soos dié van ’n moedertjie op haar laaste by ons verbygesteek wanneer ons gaan stap. Op die kampus het die studente nie van ons as paartjie kennis geneem nie. Barry se maag het meer aandag as ons twee saam getrek.
Pa was ook nie juis simpatiek nie.
“Nee, aardetjie, my kind,” het hy ná die eerste ontmoeting gesê. “Is die man siek? Nié? Dan is daardie pens van hom ’n balie vol slegte nuus, musikaal ofte not. ’n Man met so ’n maag eet sy ma én sy vrou uit die huis uit. Daardie soort man huur tuindienste vir hulle tuine: hulle kan en wil nie buk nie. Hy sal nooit vir jou ’n gloeilamp teen die plafon kan vervang nie. Julle sal ekstra vir vliegtuigsitplekke moet betaal, want hy gaan nie inpas nie. As hy nie siek is nie, moet hy iets aan sy lyf doen.”
“Pa, die uiterlike is –”
“Die uiterlike vertel hard en duidelik hoe dit binnekant gaan,” het Pa gesê.
Vier maande nadat ek ’n huilende man – met ’n maag wat saamween – die trekpas gegee het, pluk Andrew Scott my uit die pad van ’n aankomende taxi.
Ek weet presies wat ek kop onderstebo loop en dink het pas voordat ek die remme – en die stemme – hoor skree het. Jy kon hom bygestaan het, Farah, het ek gedink. Jy kon saam met hom op ’n koolsopdieet gegaan het. Jy kon vir jou ’n tweeplaatstofie aangeskaf en vir hom koolsop in jou koshuiskamer gekook het. Jy en Barry kon saans saam koolsop geëet het. Jy kon hom geïnspireer het; nou het jy sy lewe verwoes.
Toe skree die remme en die stemme en ’n hand so groot soos ’n skopgraaf ruk my terug sypaadjie toe. Ek kyk op in twee rookgrys oë met pikswart pupille.
