te sien waar Arendt is.
Nee, hy sal niks aan haar doen nie. Haar oupa Gideon vertrou hom, en hy ken boonop Arendt se ouers en grootouers. Maar hoe goed ken haar oupa Arendt werklik? Hulle is nie huisvriende van oupa Gideon nie – nie deel van die mense wat sy sedert haar kleuterjare ken nie, want dan sou sy lankal van Arendt gehoor het.
Sy het hom geskop – hard geskop, opsetlik geskop. As hy haar in die donker bekruip en sy skielik sy warm asem in haar nek voel …
“Nee!” krys sy toe die enkele klein liggies teen die grotwande onverwags afgeskakel word en die grot in volkome duisternis gehul is. Sy swaai impulsief om, gryp die naaste persoon vreesbevange vas en druk haar gesig teen sy bors, haar oë styf toegeknyp, haar hart hamerend in haar bors – te oorweldig deur haar histeriese vrees om te besef dat haar onbekende beskermer haar in sy arms toevou.
“Die ligte brand weer, bangjan,” waarsku ’n onsimpatieke stem in haar oor.
Arendt! Sy ken daardie besonderse diep timbre van sy stem, selfs al praat hy sag, of dalk herken sy die gevoel van sy sterk hande op haar kaal boarms. Dawie se hande is sag en goed versorg, want hy is ’n mediese dokter, maar Arendt het geëelte werkershande, dink sy.
Sy maak haar oë oop en kyk onwillig op in sy gesig. Vir ’n breukdeel van ’n sekonde kan sy haar in die onsekere lig verbeel dat daar ’n glinstering van ingehoue lag in sy oë is. Maar sy lippe is ’n ferm streep, sy hoekige gelaat ’n stroewe wisseling van lig en skadu.
“Ek is jammer ek het jou vasgeklou,” sê sy met intense verleentheid en laat sak haar hande.
“En dat jy my geskop het?” vra hy grimmig en hou haar nog in sy arms vas.
Sy lig haar ken onwillekeurig en antwoord reguit: “Nee, want jy wou nie my arm los nie.”
Hy laat sak sy regterarm, maar die vingers van sy linkerhand sluit terselfdertyd om haar regterhand. “Ek klou jou nie vas uit vrye wil nie, Elzeri; ek voer net jou oupa se bevele uit. Hy het my gewaarsku jy is bang vir die donker en my gevra om by jou te bly. Ek het hom beloof ek sal na jou omsien. As jy my toegelaat het om jou hand vas te hou, sou jy nie so groot geskrik het toe die ligte skielik uitgedoof is nie,” verduidelik hy, sy stemtoon koud en afsydig soos die uitdrukking op sy gesig.
Elzeri kyk na hom in die halfdonker. Sy sien hom frons toe sy hom aanstaar asof hy net nog ’n besienswaardigheid in die grotte is en sê eindelik: “Jy haat dit om kinderoppasser te speel, want jy dink ek is ’n oorlas en ’n irritasie. Of is jy so gebore?”
“Hoe gebore?” vra hy onkant gevang.
“Knorrig en ongeskik – sommer doodgewoon befoeterd. Of weet jy nie eens dat jy ’n ou knorpot is nie?” vra sy verwonderd.
Hy staan oomblikke lank roerloos, sy lippe weer hard saamgestreep. Dan antwoord hy ergerlik: “Jy is ’n snipperige, astrante meisietjie wat opsigtelik deur jou oupa en ouma tot in die afgrond bederf is. Kom, ons moet die groep volg, anders slaap ons vannag hier.”
Sy stap gewillig saam met hom en sê met ’n spytige suggie: “Dis jammer jy aard nie meer na my oupa en my Dawie nie, Arendt. Hulle hou van my juis omdat ek snipperig en astrant is.”
Die klank wat oor sy lippe plof, klink soos ’n gesmoorde verwensing, maar sy vra hoflik: “Ekskuus? Ek kon nie mooi hoor nie.”
“Is jy werklik so oud soos Sonette?” vra hy ongelowig.
“’n Hele drie maande ouer – ek sal net voor Kersfees twee-en-twintig wees. Ek lyk net jonger as Sonette omdat ek so fyn gebou is. My ouma Beth het my altyd haar vlinderkind genoem, maar my oupa het gesorg dat ek karatelesse neem, en ek gaan gereeld gim toe. Ek is eintlik baie sterk, al lyk ek so pieperig.”
“Ek begryp. Jou bultende spiere is nogal opsigtelik,” spot hy.
“Jy sukkel verskriklik om vriendelik te wees, Arendt. As jy liewer nie met my wil praat nie, kan jy my hand los en voor my loop. Ek sal op jou hakke loop en jou vasgryp as die ligte weer uitgaan,” sê sy tegemoetkomend.
“Ek durf nie, want jy skop. En om na jou te luister is ’n ervaring. Jy is een-en-twintig, maar jy beskou dit nie as ’n belediging om snipperig en astrant genoem te word nie. En jy vererg jou nie as ek jou oor jou kamtige spiere spot nie. Is jy werklik dom, of hou jy my vir die gek, meisiemens?” vra hy agterdogtig.
“Ek het grootgeword met mense wat my vertel het ek is snipperig, astrant en ’n bedorwe brokkie. My oupa Gideon het my jare gelede geleer dis makliker om vrede te maak met wie en wat jy is as om elke maal kwaad te word of gekrenk te voel. Dis meer volwasse om ander mense se opinie oor my te respekteer as om in ’n argument betrokke te raak,” antwoord sy en glimlag dierbaar op in sy gesig.
“Ek sien,” sê hy, maar klink nie oortuig nie. “Dink jy nie jy is te oud om ’n astrante snip te wees nie?”
“Glad nie. Ek dink dis in my gene, want my ouma Beth was tot voor haar laaste siekbed astrant en snipperig. Aard jy na jou oupa?” vra sy belangstellend.
“Nee,” antwoord hy bot.
“Dan kan ek verstaan waarom oupa Gideon en hy vriende is. Ek wed hy is ’n vriendelike man,” sê sy en sug weer spytig.
Arendt gryp haar hand stywer vas en beveel bruusk: “Hou op praat en stap vinniger, meisiemens. Ek wil luister na wat die toergids te sê het.”
Elzeri drafstap om by hom te bly toe hy sy treë rek. Sy struikel oor die rubbermat wat die ongelyke rotsvloer van die grotte bedek en word regop gepluk toe sy byna val.
“Ja, toe, breek jou nek sodat jou oupa my van nalatigheid kan beskuldig,” grom Arendt. Hy bly staan en vra misnoeg: “Het jy jou enkel geswik?”
“Nee, maar ek wens ek het! Ek sal liewer hier sit en wag tot die ambulans kom as om deur jou rondgesleep te word, jou aaklige man! Ek kan nie glo Sonette is vriende met jou nie,” antwoord sy boos en gaan sit op die mat om haar enkel te vryf.
“Pyn jou enkel?” vra hy en laat dit soos ’n aanklag klink.
“Net ’n bietjie. Loop nou, Arendt. Ons is by die trap wat na die uitgang lei; ek sal self my pad terugvind na die kafeteria en die museum. En ek sal Sonette waarsku teen jou,” maak sy rusie met sy gespierde kuite.
Hy hurk voor haar en antwoord ongesteurd: “Niks wat jy sê, sal Sonette se goeie opinie oor my verander nie, klein klikbek. Ek is in haar oë volmaak.”
“O ja? Hoe lank ken my goedgelowige vriendin jou?” vra sy vyandig.
“Haar lewe lank – amper soos jy en jou Dawie Coetzer,” antwoord hy met hoorbare genoegdoening.
“Ek glo jou nie. Sonette sou my vertel het as julle twee trouplanne het. Sy het nog nooit eens van jou gepraat nie!” protesteer Elzeri gegrief.
“Ek, vriendelike Elzeri, is die geheime man in Sonette se lewe, doodeenvoudig te kosbaar om met enigiemand te deel. Kom ons kyk of jy op jou enkel kan trap.”
Hy wag nie op haar toestemming nie, maar help haar vinnig orent.
“Hoekom het jy sulke kliphande?” vra sy toe hy weer haar hand vat. “Is jy ’n bouer?”
“So iets, ja. En hou
