moet by die opstel begin,” sê Coenie beslis. “Ons moet strategies dink. Ons moet een ding op ’n slag doen. Marietjie ken van opstelle. Sy sal vir ons die beste opstel op aarde skryf. Daar is nie ’n ander manier hoe ons ooit in die Okavango sal kom nie.”
“Ons is ses en nie vyf nie,” sê Willem huiwerig.
“Lydia sal maar by iemand moet bly. Dis net ’n week,” sê Coenie.
“By wie?” vra Willem.
“Aag, man, ek weet nie, ons sal ’n plan maak,” sê Coenie ongeduldig terwyl hy opstaan. “Ek gaan vir Marietjie bel en vra wat sy dink ons volgende moet doen.”
“Jy kan bly, dan vat ons vir Lydia saam Okavango toe,” sê Franna vir Willem.
Willem antwoord nie.
“Hoe ver is die Okavango?” vra hy ná ’n ruk.
Franna het ’n stuk ys uit Coenie se glas gegrawe om te suig. Hy haal die ys uit sy mond. “Jou aap, wat leer hulle jou in die skool?”
“Nie oor die Okavango nie.”
“Wel, hulle behoort. Jy moet jou pa se skoolgeld terugvra.” Hy gooi sy stompie oor die Palworthies se muur terwyl hy wegstap.
Willem dink aan die hoop huiswerk wat wag en die rugbyplan waaraan hy nou ernstig moet begin werk en die prakties in die kunsklas en aan sy pa. Pa van die Jaar. Hy weet darem nie.
Al is Marietjie hoe goed, hy dink nie sy kan toor of wonderwerke doen nie. En ás sy dit op een of ander manier regkry om hulle te laat wen, kan hulle mos nie vir Lydia vir ’n week iewers gaan dump terwyl hulle ander lekker olifante en krokodille kyk nie?
“Die gras is half gesny,” sê hulle pa die aand aan tafel terwyl hy weglê aan ’n stewige stuk boerewors.
“No ways!” sê Franna heftig.
“Die voorste gras. Daar is bultjies tussen die bane. Plekke wat jy gemis het.”
“Weet Pa watse effort is dit vir my om gras te sny? My oë traan en my neus loop en alles jeuk. Ek kry hooikoors, soos in erg!”
“François, ek wil nie ’n diskussie oor die saak voer nie. Die hooikoors is jou verbeelding. Die gras is half gesny en jy moet dit môre weer sny.”
“Maar Pa …”
Willem kan sien Franna het hom vet gepluk. Hy kry lekker. Hy glimlag leedvermakerig vir sy broer, lekker ver buite bereik van sy moewiese klappe.
“Dis die simpel grassnyer se skuld. Ons moes die ou ding lankal by die swop shop ingegee het!” sê Franna kwaad terwyl hy Willem onder die tafel op sy maermerrie skop.
Willem vryf sy seer maermerrie. Hy weet nie hoe Franna dit regkry om altyd die laaste sê te hê nie. Maar hy sal sy beurt kry. Hy gaan nog eendag vir Franna lekker terugkry, soos in huge.
“Kan ons nie asseblief één ete in vrede eet nie,” sug hulle ma.
Lydia smeer ’n lepel kos oor haar gesig, stadig van bo na onder. Toe sit sy en glimlag met die geel streep pampoen wat soos ’n kwashaal oor haar gesig lê.
Sy lyk soos iets wat Eenoor Van Gogh kon geteken het, dink Willem. Hy wag nog vir sy kans om almal met sy storie van die af oor te beïndruk, maar hy is nie haastig nie. Hy sal wag vir die regte tyd. Nie vanaand nie, almal is te tense. Hulle sal nie eintlik luister nie.
“Lydia! Wanneer gaan jy tog grootword?” vra hulle ma moedeloos terwyl sy Lydia se gesig met ’n nat vadoek afvee.
“Ek wens ek was jy wat volgende jaar kan skuif,” hoor Willem Franna later in die gang vir Coenie sê. “Bultjies tussen die bane! Watse stront is dit? Please get a life!”
Willem skink vir sy pa ’n knertsie om in die rottangstoel op die agterstoep te geniet. Hy sit Nana Mouskouri se The white rose of Athens in die CD-speler. Sy pa neurie saam.
Pa van die Jaar … Hy weet darem nie. Hy wonder wanneer sy pa se maag so groot geraak het en sy hare so min.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
