onthou hy: oom Ravi se dogter. Alesea. Dit klink soos iets waarin jy die see hoor. Nie rowwe branders nie, maar kleintjies, rustige branders.
Hy loer weer versigtig om die kantoordeur. Die meisie konsentreer nog hard op die rekenaarskerm.
“Wil jy koffie hê?” vra hy verleë.
Sy skud haar kop sonder om op te kyk. “Julle rekenaar is oud, dit werk baie stadig,” sê sy met ’n swaar Engelse aksent.
Willem hou haar dop. Hy is beïndruk. Sy praat Afrikaans met ’n régte Engelse aksent, nie so fake soos Angelique Palworthy nie. Hy huiwer en wil net omdraai toe sy opkyk. Sy kyk krities na sy Blou Bul-hempie, die hempie wat hulle almal Saterdae móét dra. Dis goeie bemarking, meen sy pa.
“Het jy ’n naam?” vra sy effens geïrriteerd. “Ek is Alesea.”
“Willem.” Sy stem klink vir hom skielik baie hoog, amper soos Lydia s’n.
“Willem,” sê hy weer, so laag as wat hy kan. Beter.
Sy kyk ’n oomblik na hom. Toe draai sy weg en konsentreer weer op die rekenaar. Hy bly huiwerig in die deur staan.
“Move it, Boetie Poprok,” sê Franna agter hom en klap hom teen die kop.
Willem wil hom eers iets toesnou, maar dan onthou hy van die meisie. Hy loop na die kombuisie en skakel die ketel aan.
Teen elfuur kom Alesea met ’n groot, groen kitaarsak oor haar skouer uit die kantoor. Sy sê iets op Engels vir haar pa.
“Ek gaan net gou vir Alesea aflaai,” sê oom Ravi oor sy skouer vir Willem se pa.
Willem kyk hulle agterna. Alesea. Groenerige branders, met net ’n bietjie wit skuim aan die punte.
6. Van Gogh se oor
“Mack the knife” is die nuwe liedjie. Wie sou so ’n simpel naam vir ’n liedjie gee? dink Willem.
Die deel wat Coenie speel, is bieep (in die middel), bieep (laer), bieep (hoër) en dan weer bieep (in die middel), en dan weer en weer en weer. Die middelnote klink reg, maar die laer noot en die hoër noot klink nie reg nie.
“Hoër, dêmmit, hoër,” sê Willem vir Coenie in sy kop terwyl hy in sy bed lê en wag vir sy beurt in die badkamer. Hy wag vir Franna se geskree. Dan kom dit deur die oop badkamervenster: “Ek gaan daai ding nog in jou agterent opdruk!”
Willem onthou Lydia verjaar. Hy wil self sy present vir haar gee. Terwyl hy stort, dink hy aan sy plan met die rugby. Dit kan werk.
“Maar jy sal jou steps moet ken,” sê hy hardop vir homself.
Hulle sing vir Lydia “Veels geluk, liewe maatjie” om die ontbyttafel in die kombuis, en sy ry ’n paar wilde draaie met die swart plastiekmotorfietsie wat hulle ouers vir haar gekoop het. Toe haal Willem die pakkie met die poprok agter sy rug uit. Lydia skeur dit oop en kyk nuuskierig na die stukkie lap.
“Sien jy, Lydia, dis vir Miempie, jy moet dit vir Miempie aantrek,” sê Willem.
Lydia bly kyk net na die poprok.
“Gaan haal vir Miempie, dan trek jy die rokkie vir haar aan,” sê hulle ma.
Maar Lydia het ander planne. Sy probeer eers haar voet in die poprok druk, maar toe dit nie werk nie, hardloop sy tot by die kombuistrappie en trek die rok oor Flip se kop wat in die oggendsonnetjie lê.
“Dis vir Miempie!” sê Willem afgehaal.
Lydia ignoreer hom en klim op die ou hond se rug. Sy ry hom soos ’n perd, met die blou-en-wit blommetjiesrok oor sy kop getrek, heen en weer voor die kombuisdeur.
Willem kan nie anders as om te lag nie.
“Toemaar, my kind, ons sal haar vanmiddag wys wat sy eintlik met die rok moet doen,” sê sy ma.
Terwyl Willem en Schalk skool toe ry, vertel hy vir Schalk dat hy die middag gaan rugby oefen. Dis stap een van sy plan.
“Hoekom sê jy nie maar net vir jou pa jy wil nie meer speel nie?” Schalk spoeg sy kougom voor hom in die pad uit.
“Daar’s nie ’n manier nie. Jy ken nie my pa nie. Rugby is vir hom anders as vir ander mense. Rugby is vir hom …” Willem soek na woorde. “Ek weet nie eintlik hoe dit vir hom is nie. Dis net nie vir hom soos dit vir ander mense is nie.”
Hulle steun die laaste bultjie uit voordat hulle voor die skoolhek stop en hulle fietse tot by die fietsloods stoot.
“My pa het vir Oos-Transvaal rugby gespeel toe hy 22 was,” vertel Willem. “Toe het hy sy knie seergemaak en hy moes ophou. Hy dink hy sou Springbok kon gehaal het as hy nie seergekry het nie. Nou dink hy ek en Franna is net so goed soos wat hy was.” Hulle sluit hulle fietse. “Hy dink hy kon vir die Springbokke teen Engeland op Twickenham uitgedraf het as hy nie sy knie seergemaak het nie.”
“Waar is Oos-Transvaal?” Schalk druk nog ’n stafie kougom in sy mond en hou die pakkie na Willem uit.
Willem vat ’n stafie en haal sy skouers op.
“En waar is Twickenham?”
“Ek dink dis in Engeland.” Willem gooi sy rugsak oor sy skouer. “Coenie is lucky dat hy nie mooi kan sien nie. Blérrie lucky.”
Hulle loop klas toe, Willem agter. Franna se ou skoene druk erg. Hy sal vanmiddag vir sy ma moet sê. Hy is lus en verkoop die nuwe tokse wat sy pa vir hom aan die begin van die rugbyseisoen gekoop het.
“Vincent van Gogh was ’n troubled soul,” sê juffrou Blom terwyl sy haar skootrekenaar aan die proxima koppel.
“Hy was so half … hoe sal ek nou sê … hy was effens … Ek wil nou nie sê hy was versteurd of so iets nie, maar …” Sy steun terwyl sy buk en met die proxima se draad peuter.
“Hoe ook al, hy het wonderlike goed geskilder.” Sy werskaf met haar rekenaar, kyk kort-kort oor haar skouer of die beeld op die skerm reg is. “Wónderlike goed.”
Die arm woerts tot voor Willem en woerts weer terug. Hy skrik hom koud en kyk vraend na Mia langs hom, maar sy kyk nie terug nie. Voor hom lê ’n blokkie sjokolade. Hy druk dit verleë in sy mond.
Die eerste skildery op die skerm is van kraaie en geel sonneblomme. Alles is half skeef en rowwerig en beslis weird, dink Willem. Die goed wat die man geskilder het, lyk nie soos hulle in die regte lewe lyk nie. Hoekom sou juffrou Blom dink dis so wonderlik?
“Oe, dis absolutely beautiful,” fluister Mia langs hom.
Die volgende skildery verskyn op die skerm. Dis van ’n skewe straatjie met ’n hoekwinkeltjie. Juffrou Blom staar peinsend daarna. “Kyk nou byvoorbeeld dié een. Dis een van sy bekendste skilderye en dis my gunsteling. Kyk die kort kwashale en die wonderlike kleur. Hy het sy onrustige emosies met kleur uitgedruk.”
Sy
