“Daar by Mia,” beduie sy vir Willem.
Hy kan nie onthou wie Mia is nie.
“Toe, toe, toe. Daar agter,” beduie die juffrou.
Willem sien die oop plek agter in die klas raak langs die meisie met die deurmekaar rooi hare. Mia. Hy onthou nou: sy is die weird een met die klere wat lyk asof dit te groot is vir haar. Moet dit so wees, of is hulle arm? Dalk moet sy ook, soos hy Franna s’n, haar suster se ou klere dra.
Hy skuif ongemaklik langs die lang meisie in, wat hom nuuskierig bekyk.
Terwyl die juffrou haar lesing hervat, kyk Willem in die klas rond. Tien kinders: sewe meisies en drie seuns. Dis net hy en Desmond Holzapfel, wat hy van biologie onthou. Dis die vaak vis wat so stadig en skuif-skuif loop en lyk of hy van ’n ander planeet kom. Sy bril is byna so dik soos Coenie s’n. En Varkie. Varkie! Have a heart. Wat maak hý hier?
Varkie trek sy mondhoeke met sy vingers weg terwyl die juffrou iets op die bord skryf en wikkel sy tong in sy mond, waai dan woes vir Willem en gee ’n thumbs-up.
Willem ignoreer hom. Die meisies is meestal vreemd. Hy het een of twee al op die speelgrond gesien, maar hy is nie seker nie. Hy herken die een met die lang, swart hare en die wit gesig wat effens na Christina Ricci in The Addams Family lyk.
Een meisie het ’n eienaardige ding op haar kop, iets wat hy nog nooit tevore op ’n mens se kop gesien het nie. Die meeste ander lyk ook ’n bietjie af, so effens op ’n ander stasie. Dis net hy en Varkie wat skoolklere aanhet. Van die ander het weird klere aan, soos in baie weird.
Teen die mure is goed wat hy vermoed die kunsklaskinders gemaak het. Vreemde goed. Hoe op aarde gaan ek so iets uitgedink kry? wonder hy benoud. Want sy pa is reg: hy kan nie eintlik teken nie.
Die juffrou praat oor ’n skilder met ’n vreemde naam. Op die bord staan Matisse, maar sy spreek dit snaaks uit. Soos Maties, net met die klem op die laaste deel van die woord – tiés soos in niés. Sy wys voorbeelde van die ou se skilderye. Stokou goed. Willem is nie beïndruk nie. Hy dink die prentjie van Gansbaai wat teen hulle eetkamermuur hang, is baie beter gedoen.
Mia-met-die-groot-klere skuif blitsvinnig ’n rooi toffie oor die bank na sy kant toe sonder om na hom te kyk. Hy kyk onseker daarna. Druk dit dan in sy mond sonder om na haar te kyk.
Toe die klok lui en die kinders by die klas uitbondel, roep die juffrou hom: “Wikus!”
“Dis eintlik Willem.”
“Willem, jy sal moet vinger trek, jy is ’n kwartaal agter.”
Sy bly stil en kyk stip na hom. “Waar het ek jou al gesien?”
Hy weet nie. Hy antwoord nie.
Sy kyk steeds na hom. “Speel jy rugby?”
“Soort van.”
“Soort van? Wat beteken dit?”
Hy antwoord nie, want hy dink nie die vraag het ’n antwoord nie.
“Nou ja toe. Welkom. Ek is bly die klas groei. En glo my, julle klomp kan doen met ’n bietjie kultuur.”
Voor hy om die hoek verdwyn, kyk hy vlugtig om. Juffrou Blom staan op die stoep en teug aan ’n sigaret. Sy blaas die rook behaaglik die lug in. Sy lyk weird, maar hy dink hy hou van haar. Sy sê haar sê soos sy dit bedoel.
Varkie wag vir hom by die trappe. Hulle doen ’n high five.
“Wat maak jy by die art society, dude?” vra Varkie vir hom.
“Wat maak jý by die art society, dude?” vra Willem.
“Dis ’n lang storie, maar die kort version is dat ek net mag sport doen as ek ook iets kulturéél doen, sê my ma. Dis nou sing of dans of iets seriously boring. Die kunsklas is die kortste kultuurding op die menu hier rond, en ek moet anyway ná skool wag voordat ons rugby oefen. So dis my cultural experience hierdie, jy weet.”
Hy lig sy hand vir nog ’n high five. “En jy?”
“Jy weet dan,” brom Willem.
Toe hy met sy fiets huis toe ry, wonder hy of hy ’n weird kunsklaskind kan wees.
4. Die poprok
Willem hou vir Pietie Palworthy deur die kombuisvenster dop terwyl hy sy middagete afsluk. Hy is honger, doodhonger.
“Nie so vinnig nie, Willem. Jy sal maagpyn kry,” sê sy ma terwyl sy vir Lydia voer. Lydia wriemel in die eetstoeltjie en wil uit. Elke keer as die volgelaaide lepel naby haar mond kom, pers sy haar lippe op mekaar en draai haar kop weg.
“Ag, Lydia,” sug sy ma.
“Self,” sê Lydia en gryp na die lepel. Sy ma laat haar begaan. Lydia vat die lepel en gooi die kos op die vloer.
“Ag, Lydia,” sug sy ma weer en staan op om ’n lap te gaan haal.
“Ek gaan daai kind nog vermoor.” Willem hou steeds vir Pietie deur die venster dop. Dié loer oor die heining en gooi die arme halfdooie Flip met suurlemoene. Die dowe hond lig kort-kort sy kop waar hy in die son lê en kyk onseker om hom rond.
Pietie se blonde kuifie verdwyn agter die betonmuur.
Willem draai na sy ma. “Gaan Lydia ’n partytjie kry as sy volgende week verjaar?”
Sy ma probeer steeds ’n paar lepels kos in Lydia se mond geprop kry. Sy antwoord nie.
“Aag, my kind,” sê sy dan, “ek gaan sommer ’n paar goedjies na die dagtannie stuur, hulle kan haar verjaarsdag sommer daar vier. Sy’s nog klein, ek dink nie sy gaan eers weet sy verjaar nie. En ek sal vir haar ’n koek bak en dan kan ons vir haar sing as julle almal by die huis is.”
Willem vervies hom. Daar is altyd geld vir ander goed, behalwe vir hom en Lydia. As Franna net vra, nog net die “t” van tokse sê, het sy pa al gekoop. En Coenie. Hy kan nie eens meer tel hoeveel brille Coenie al gekry het nie.
Sy oog vang weer die blonde kuifie wat blitsig bo die betonmuur verskyn. Dan sien hy die goue bom wat deur die lug trek en die arme hond sekuur teen die kop tref.
“Nou het ek genoeg gehad!” Willem vlieg op en loop by die voordeur uit. Hy sluip stilletjies langs die betonmuur af en raap een van die Palworthies se suurlemoene op wat aan hulle kant van die muur lê.
Maar Pietie sien hom en Willem hoor hy hardloop in die rigting van hulle huis. Hy weet uit ondervinding hy sal moet roer voor Pietie in die huis verdwyn. Willem loer oor die muur en gooi, maar weet dadelik dis mis. Die suurlemoen tref die Palworthies se kombuismuur.
Pietie lag met sy haasbek en steek vir hom tong uit.
“I’m going to murder you one day. Very dead,” sis Willem woedend, en is dadelik kwaad vir homself omdat hy nes
