was,” sê Zoë en verstaan nie hoekom sy voel sy moet haar maagdelikheid verdedig nie. Taryn se oë is groot. “Hoekom vertel jy my dit nou eers?”
Zoë haal haar skouers op.
“Well, I’ve always imagined you with someone like him! Now you just find me a new bad boy.” Taryn glimlag stout.
“Dis die ding,” sê Zoë en byt haar lip vas. “Ek het ook nog altyd gedink ek en die bad boys pas goed saam.”
“Maar?”
“Maar ek weet nie meer so mooi nie. Ek het onlangs iemand ontmoet. En hy’s glad nie so nie.”
“Vertel,” hits Taryn haar aan. “Is hy hot en edible?”
Zoë lag. “Nee. Ja. Ek weet nie. Jy sien, ek het hom nog nooit … in lewende lywe ontmoet nie.”
’n Verwarde uitdrukking skuif oor Taryn se gesig. Of sy ooit weet wat “in lewende lywe” beteken, is ’n ope vraag.
“Op die internet. Ons chat lekker, maar ek ken hom skaars,” beantwoord Zoë die onuitgesproke vraag in haar oë.
“Zoë,” waarsku Taryn grootoog. “You don’t wanna go there.”
“Dis heel onskuldig,” verdedig Zoë, “en ons chat net.”
“Daarso is many psychos op die net …”
“Ek wéét, Taryn! Ek’s nie meer ’n tiener nie!”
“En my grootste probleem met die internet is die lack of pheromones,” verduidelik Taryn net toe haar ma weer instap.
“Dinner is ready,” kondig auntie Patsy aan en haal die botteloopmaker uit die laai. “Ons drink vanaand van daardie lekker Stellenbosse rooiwyn waarvan jy so baie hou, Zoë.”
“Thanks, auntie Pats,” bedank Zoë haar.
“We’re coming, Mum,” sê Taryn gou. “Just finishing up here.”
Auntie Patsy is nog nie eens in die eetkamer nie toe Zoë die gesprek voortsit. “Van watse pheromones praat jy?”
“Honey,” fluister Taryn dadelik, “het jy al in ’n plek ingestap en dan ruik daai manne so lekker dat jy sommer net there and then een wil gryp?”
“Nee,” antwoord Zoë doodeerlik. “So dis ’n aftershave-ding?”
“Nee, Zoë,” sug Taryn en skud haar kop in ongeloof. “Dis die man smell. Body odour! Partykeer sit ek in die movie en ruik hulle. Ek raak dan so lus vir hom en as ek omdraai, is hy nie eens regtig aantreklik nie. Maar dis die pheromones! But sometimes, jy sien iemand hot van ver af, maar hy het nie ’n smell waarvan jy hou nie. Diere is hipersensitief vir dié goed.”
Soms voel Zoë asof sy eerlikwaar van ’n ander planeet af kom wanneer sy met Taryn praat.
“Bokkie, dis human instinct.”
“En dis hoekom die internet nie vir jou werk nie?”
“Exactly! Het jy al dié nuwe man geruik?”
Zoë skud haar kop. “Ek sê dan ek het hom nog nie eens ontmoet nie! Maar ek belowe jou ek laat weet jou sodra sy reuk my omboul.” Sy kan sommer sien hoe sy met ’n eerste afspraak die man besnuif, en giggel saggies.
“Pebble! Zoë!” kom die stem uit die eetkamer. “Die kos word koud!”
“Ons kom!” roep Taryn en tel die slaaibak op. “Al die man’s talk het my sommer nou weer lus!”
Zoë skud net haar kop en lag terwyl sy vir Taryn na die tafel en die Kersmusiek volg.
Nadat uncle John amper drie minute lank gebid het, trek auntie Patsy die borde nader en begin van die kalkoen opskep. Zoë is lief vir dié gawe mense met al hul dinge. Uncle John bid byvoorbeeld altyd vir die minderbevoorregte kinders in Somalië. Nooit vir enige ander kinders van enige ander land nie. Dit is nét Somalië wat blykbaar onder hongersnood gebuk gaan. Sy lag skielik en almal om die tafel kyk vraend na haar.
“Sorry,” maak Zoë verskoning, “I was just thinking about something.”
Auntie Patsy kyk vir haar glas en berispe dadelik vir uncle John: “Now, Pooh-bear, moet ek nou die wyn ook vir die mense inskink?”
Waar auntie Patsy aan al haar byname kom, gaan Zoë se verstand te bowe. En hoe haar gesinslede weet met wie sy praat, is steeds iets wat sy probeer uitpluis sedert sy die eerste keer in die huis ingestap het. Sy is self ook al Pooh-bear genoem.
’n Ruk later sit elkeen met ’n glas wyn en ’n groot bord kos. Zoë kan nie onthou wanneer laas sy ’n ordentlike bord gekookte kos gehad het nie. Sy’s definitief van plan om weer te skep!
“So, jy wil nie saam met ons see toe kom nie, Sunshine?” vra auntie Patsy nadat sy ’n sluk wyn gevat het.
“Ek kan nie, auntie Pats,” glimlag Zoë. “My jogakliënte het my nodig en die werk is maar besig so vroeg ná Nuwejaar. Ek weet mos julle bly altyd nog ’n week in Januarie by die see.”
“Hoekom los jy nie net die werk by daai ou winkeltjie en gaan heeltyds in die joga-ding in nie, my ou blommetjie?” Ook uncle John en Taryn kyk nou aandagtig na Zoë.
“Dis nie so maklik nie,” begin Zoë. “Dis ’n groot commitment, en ek …”
Al drie wag in spanning vir haar om klaar te praat en sy soek die regte woorde. Zoë haat dit om in hierdie posisie te wees. Natuurlik is dit haar grootste droom om haar eie studio te hê. Om heeltyds te doen waaroor sy mal is. Maar daar was nog altyd iets wat haar keer. Om daardie stap van geloof te neem en uit haar gemaksone te tree, is makliker gesê as gedaan. Sy is immers net realisties. Mens kan nie sommer net alles los en agter ’n droom aanhardloop nie. Haar impulsiwiteit het haar al veels te veel kere in die pekel laat beland.
“Anytime when you’re ready,” glimlag Taryn en Zoë besef hulle wag nog vir ’n antwoord.
“Dis net nie maklik nie. Ek het baie dinge om eers uit te sorteer.” Sy probeer oortuigend klink.
“Ek het jou al ’n thousand times gesê dat jy dit moet doen, Zoë.” Taryn praat terwyl sy haar vurk met slaai laai. “Do you think I’ll have this body if it wasn’t for you? You’re good at this!”
“Dankie, Taryn. Maar soms help dit nie net om goed te wees nie.”
“Nee, toemaar,” sug auntie Patsy. “Ek verstaan, my poplap. Jy wil dalk net eers settle en weet daar is ’n man wat kan sorg. Sodra daar stabiliteit in jou lewe is, kan jy so ’n kans vat.”
Zoë is skielik totaal gegooi hierdeur. Is dít hoe sy voel? Wag sy nog altyd net vir ’n man om hierdie stabiliteit te voorsien? Sy’t nog nooit daaraan gedink nie, en dit laat haar weer van voor af wonder. Dit is mos nie hoe sy is nie. Van wanneer af beplan sy haar lewe rondom die idee van ’n man en nie net vir haarself nie?
“How is the love life?” praat uncle John die eerste keer vandat hy gebid het.
