nagmaal.”
Jokie en Benjamin verdwyn terwyl Miss Mavis nog so voorttier. Jokie met sy kat en Benjamin met sy bruin sak. Geen wonder hulle vlug nie, dink Fransie.
Sy is steeds in die luim om die ou vroutjie se siel te versondig. “Miss Mavis,” sê sy ernstig, “laas nag twee-uur, nee, ek jok, dit was net mooi vyf oor twee, toe …”
Miss Mavis vee haar hande aan haar wit voorskoot af en draai om. Haar oë is klein en gitswart en boor deur Fransie. Sy frons.
“… toe was ou Dorkas by my gewees …” Fransie se stem klink onheilspellend.
“Ja?” Miss Mavis se ogies rek oop van verbasing.
“Wel, sy het ’n boodskap vir my gegee, Miss Mavis.”
“Ek het gewéét sy sal kom. Sy duld nie vrouens hierso nie. Ek het jou dit mos gister gesê.”
“Nee, Miss Mavis, al wat ek kan sê is dat sy baie vriendelik met my was.”
“Vriendelik … Dorkas se gees?” Miss Mavis se hele gesig vou dwars in ’n vraag.
“Beslis een van die vriendelikste geeste wat ek nog ontmoet het. Sy het vir my ’n boodskap gegee.” Fransie begin haar storie geniet.
“Wat vir ’n boodskap?”
“Nee, Miss Mavis, die boodskappe van geeste ná middernag dra ’n mens mos nooit oor nie. Het Miss Mavis nie geweet nie? Dis ’n soort etiese kode tussen groot geeste.”
“Nee, hene,” sê Miss Mavis, “dit het ek wragtag nie geweet nie. Nie ná middernag nie, sê jy?”
“Nee, Miss Mavis, nooit ná middernag nie,” antwoord Fransie ernstig.
“Frans is volkome reg,” sê Simon van die deur af en Fransie skrik haar amper van haar stoel af. Hy staan daar, groot en breed en rustig in die kombuisdeur. Hy is geskeer en sy roesbruin hare is netjies gekam. “Miss Mavis moenie sukkel met Frans nie. Sy is ’n kenner van geeste. Het jy nie geweet nie?”
“Reken, sy lyk nie daarna nie,” sê Miss Mavis, heeltemal van stryk af, en kyk Fransie aan asof sy haar vir die eerste maal werklik sien.
“Nee, Mavis, vir my ook nie,” sê Simon, “veral nie vanmôre nie.”
Fransie sê niks, maar voel hoedat sy haar lag moet inhou.
“Nou ja, Frans van Zyl, kom kantoor toe. My pa wag jou daar in.”
“Vir my?”
“Ja. Kom.”
Sy staan dadelik op en volg hom by die kombuis uit. Hy spring vooruit met sy krukke. By die voordeur gaan hy staan en kyk haar aan. “Daar is ’n ou Germaanse spreekwoord wat sê dat ’n meisie wat klaar haar pap geëet het, altyd op haar mooiste lyk.”
“Dit,” sê Fransie, “geld natuurlik nie vir my nie, want ek het nie my pap klaar geëet nie.”
“Jy is verkeerd, want ’n halwe bak pap geld vir jou.”
“Wil jou pa my regtig in die kantoor sien?”
“Hy wil regtig, op dese oomblik. Ek neem jou soontoe. Ons loop sommer hier buite op die stoep langs. Dis net hier agter.” Hulle loop op die stoep om die huis na die noordekant. “Het jy geslaap oor wat ek gisteraand gesê het?”
“Ja, en nee. Ek sal eers hoor wat jou pa sê voordat ek weet. Is dit reg so?”
Hy bly haar ’n antwoord skuldig en stap deur die buitedeur die kantoor binne. “Hier is sy nou, Pa,” sê Simon en toe hy omdraai om uit te stap, hou sy oë hare ’n oomblik vas.
Daar heers volkome wanorde in die vertrek wat veronderstel is om die kantoor te wees. Daar is twee groot lessenaars wat besaai is met papiere. Teen die een muur staan twee staalkabinette. Die ander muur het breë ingeboude rakke. Masjienonderdele, kanne olie, skroewe en gereedskap lê rond tussen die stowwerige boeke en leggers. Weke se onoopgemaakte pos op die grootste lessenaar. Stapels boeke op die vloer, en op die kleiner lessenaar lê ’n klompie pype en spykers tussen ’n hoop rekeninge. Miss Mavis het een ding nie oordryf nie: die deurmekaar kantoor.
Sy bly in die middel van die vertrek staan. Eli sit by die grootste lessenaar waar daar ’n klein skakelbord en telefoon is. Sy kyk af na die verweerde mat wat vol oliekolle getrap is. Die verbleikte gordyn aan die venster is effens oopgetrek en gee haar ’n uitsig oor die werkwinkel waar ou voertuie en motorbande, konkas olie en geroeste onderdele die werf daar onder by die laagtetjie vol lê. Haar blik dwaal terug na Eli. Hy is onverstoord besig om die een of ander vorm in te vul en laat haar wag.
Eli van Egeren, dink sy. Eli van die briewe. Eli wat oor die liefde geskryf het en van ’n baai vol klippe wat kan praat. Oor ’n verlange wat ver oor die duine lê. En sy besef dat iewers onder hierdie uiterlike ongenaakbaarheid sy wonde oor Melissa rou en seer lê. Hoe anders?
“Ek het besluit,” sê hy onverwags, “dat, soos ek jou gisteraand reeds gesê het, ons jou nie in diens kan neem nie.” Toe eers kyk hy op na haar. “Ons omstandighede hier bied nie werk vir ’n meisie nie. Soos jy self sien, is die lewe afgesonderd en die werk veeleisend. Ons kan ’n man baie beter gebruik, want hy kan sekere ander werke by die werkwinkel en die steenmakery ook bybring. Ek sal in elk geval vir jou iets betaal vir die reiskoste wat jy aangegaan het.”
Sy weet nie wat om te sê nie. Dit voel of sy wil huil. Klein Jokie met sy warm lyfie. Benjamin met sy bruin sak. Simon. Kluisenaarskus. Waar is die plek van die skildery?
Toe sy praat, moet sy die trane keer. “Meneer, ek is jammer omdat ek u onder ’n verkeerde indruk gebring het. Ek wou graag wegkom uit die Kaap uit en … in elk geval, baie dankie vir alles.”
Eli luister. Daar is selfs ’n geringe sweem van genaakbaarheid in sy grysblou oë. Sy draai om en stap uit op die systoep en bly eers net so staan. Daar onder, verby die bloekombos, sien sy die vragmotors met hulle vragte klip.
Daar bo, by die oorkantste granietkoppe waar die stofpad teen steiltes uit klim, kreun die vergruiser met skommelgeluide.
Meteens kom daar ’n beroering oor die werf van Dorkasbaai. Miss Mavis se stem kom hoog en benoud aangesweef oor die stoep. “Mister Eli! Mister Eli! Kom tog gou! Dis Benjamin! Hy’t die meisiekind se karretjie aan die loop gesit!”
Eli kom haastig aangestorm uit die kantoor. “Wat het gebeur?” bulder sy stem oor die werf.
“Dis Benjamin, Mister Eli. Die meisiekind se rooi Mini, hy’t dit laat afneuk daar by die rotse anderkant die kliphuisie!”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно
