die klippe en als brei uit.”
“Waar is die kantoor, Miss Mavis?”
“Hier aan die huis. Die agtervertrek daar by die systoep. Nog koffie?”
“Nee, dankie, dit was sommer baie lekker.”
“Nou weet ek self nie wat ek moet maak nie, want hulle sal nie voor sesuur by die huis wees nie. Dan moet ek jou seker maar deurvat na die kliphuisie toe, al slaap jy dan maar net vir die nag. Vat sal Mister Eli jou tog nie vat nie. Dan kan jy weer môre ry,” besluit Miss Mavis Viljee en deurgrond vir Fransie met haar swart slangogies.
“Miss Mavis,” sê Fransie kalm, “ek is nie van plan om te ry nie. Meneer Van Egeren het my aangestel vir ’n proeftydperk van drie maande.”
Miss Mavis se ogies trek op nou skrefies en sy maak haar mond daadwerklik toe. Sy is nou van stryk af gebring. Haar poging om vir Fransie van die plek af weg te praat, het misluk en sy bly nors en roerloos sit.
“Dan moet jy maar solank na die kliphuisie toe gaan, want ek het my werke en dinge om mee aan te gaan.”
“Dit sal gaaf wees,” stem Fransie saam, want wat sy nou nodig het, is om alleen te wees. Toe sy orent kom, staan Jokie meteens styf langs haar. Sy sit haar hand op die blonde koppie. Sy goudbruin ogies hou haar dop.
Miss Mavis haak ’n bossie sleutels van ’n hakie af. “Hier is die huisie se sleutels. Dis hier anderkant regs verby die stalle af met die paadjie. Jy sal sommer sien. Voor laas jaar het Mister Eli nog die shower en die lêwwie laat aanbou. Warm water is daar nie, maar daar is ’n gasstofie om water te kook. Ek sal jou laat roep as hulle kom, want om nou te bodder, sal Mister Eli net verder omkrap.”
“Ek sal regkom, baie dankie. Kan ek my motor daar parkeer?”
“As jy net nie in die sandwalle infoeter nie. Joachimpie, jy bly net hier. Die kind maak net ’n oorlas van homself.”
Toe stap Fransie deur die stil, skemer huis. Die mure is dik en stewig. Die balke aan die plafon is soliede swarthout. Daar is niks onnodigs in die vertrekke nie; geen blomme of tierlantyntjies nie, maar daar is enkele skilderye teen die mure. ’n Gevoel van totale somberheid oorheers haar, terwyl sy deur die groot woonvertrek stap. Buite op die stoep is die sonlig verblindend helder.
Op die randjie van die stoep sit Benjamin. Sy bene hang swaai-swaai by die stoep af. Hy sit en grawe in sy bruin sak. Toe sy nader kom, maak hy dit blitsvinnig toe en trek die ritssluiter vas. Hy kyk haar wantrouig aan. Sy hurk egter by hom, terwyl hy sy sak stywer teen sy bors vasdruk.
“My naam is Fransie,” sê sy sag. Hy kyk haar vas in die oë en verslap nie sy greep op die bruin sak nie. “Wat is jou naam?”
Hy kyk weg. Hy kyk na die laagte aan die linkerkant daar onder waar die vragmotors vragte neerstort en werksmense se uitroepe hoorbaar is.
“Mui naam us Bhun,” sê hy in sy dik stem.
“Hallo, Ben.”
Toe sy die stoeptrappies afklim, hoor sy hoedat hy ook opstaan. Sy loop na haar motortjie toe en klim in. Hy kom agterna. Hy druk sy gesig styf teen die motorruit vas, sodat sy neus plat word. Hy loer nuuskierig rond en staan dan terug dat sy kan ry. Sy ry om die buitegeboue na die klein paadjie toe. Wanneer sy in haar truspieëltjie kyk, sien sy dat die figuurtjie nog so bly staan het, sy bruin sak steeds styf onder die arm.
Die kliphuisie is aan die teenoorgestelde kant van die huis as die vervoersaak, weg van die geraas af, sodat die stilte ver oor die velde lê en net die geblêr van ’n enkele skaap hoorbaar is. Die huisie is van dieselfde klipstene gebou as die groot huis en staan verskuil agter ’n klompie bloekoms. Daar is ’n gelyktetjie en ’n paar garingbome en verder agtertoe is die kliprant. As ’n mens op die kliprantjie staan, kan jy seker die see sien, dink sy.
Sy ry versigtig met die Mini in die sandpaadjie en parkeer aan die agterkant van die klein huisie. Toe sy die houtdeur oopsluit, krimp haar hart ineen: Melissa. Hier het Melissa gebly …
Die huisie bestaan uit ’n kleinerige vertrek met ’n bed, ’n hangkas en ’n tafeltjie met ’n waskom en lampetbeker. Voor die venster hang ’n verbleikte gordyn en op die vloer ’n uitgetrapte mat. Bo-op die bed lê ’n lekker snoesige skaapvel. Uit die slaapvertrek loop nog ’n kleinerige vertrek wat nie meubels in het nie, behalwe ’n enkele houttafel met ’n gasstofie daarop. Buite, regs van die deur, is die toilet en die stort aangebou, waarvan Miss Mavis melding gemaak het.
Fransie gaan sit op die bed en weet nie juis wat om te verwag nie. Vanoggend nog was sy in die stad, ongelooflike gedagte! En nou is sy hier op die plek waar Eli vir Melissa liefgehad het. Sou Melissa ooit vir Miss Mavis ontmoet het? Was Melissa ooit deel van die eensame lewe van die klein blonde Jokie? En van die swygsame Benjamin met die agterdog in sy oë? Of het Melissa en Eli se ontmoetings apart van die somberheid van die groot kliphuis bestaan? Sy weet nie! Sy weet so min. Ná die lang ent se ry, was hier vandag geen welkomsgroet vir haar nie.
Alles voel vreemd en sy is honger. Daar was appels vir padkos, onthou sy. Sy gaan buitentoe en haal van die appels uit die stowwerige motor. Moet sy haar klere uitpak? Want Miss Mavis het haar deeglik laat verstaan dat sy net so in haar spore sal moet omdraai.
Sy klap die motor se deur toe en sien hom in die veldpaadjie aankom: Jokie met sy kat. Sy gesiggie straal van ver af en sy wag tot hy by haar is.
“Weet Miss Mavis waar jy is, jong?”
Hy skud sy blonde koppie heen en weer.
“Wil jy ’n appel hê?”
“Ja.”
Hulle gaan saam die huisie binne en sy laat hom langs haar op die bed sit. “Dis ’n lekker sagte velletjie, nè, Jokie?” Hy knik en sit die kat langs hom neer. Die kat lê tevrede en roer nie. Sy gee vir hom ’n appel en hy vryf dit naarstiglik blink teen sy hempie. Toe sit hy die appel neer.
“Gaan jy nie die appel eet nie?”
“Dis Pappa s’n,” sê hy en tel weer sy kat op.
Hulle hoor dit gelyk: Miss Mavis se stem wat oor die oop vlaktes aansweef, hoog en onplesierig. “Joachimpieeeee … eee!”
“Sy soek jou, Jokie. Kom ons sê haar jy is hier.”
“Maar ek wil op die sagte velletjie lê.”
“Nie nou nie, Jokie. Op ’n ander dag … as ek hier gaan bly.”
“Belowe belofte?”
“Belowe belofte.”
Hy is tevrede en staan saam met haar op. Miss Mavis se stem raak ongeduldig en sy roep weer, hierdie slag nader.
Jokie hardloop buitentoe en sy beentjies dra hom vinnig teen die vaal veldpaadjie uit. Sy kyk hom agterna totdat die geel hempie oor die bult wegraak. Hy was die enigste een wat my vandag op Dorkasbaai verwelkom het, dink sy wrang.
Sy gaan moeg op die bed lê. Dit was ’n lang dag. Die aanraking van die sagte skaapvel is strelend. Sy maak haar oë toe en dink aan hierdie eerste vreemde dag van haar nuwe lewe. Die lug wat by die deur inspoel, is ’n seebries. Die baai moet dus net daar agter die kliprant lê, dink sy en dis haar laaste gedagte voordat sy aan die slaap raak. Sy krul haar bene op en lê in ’n
