annerkant die longdrop
Anoescha von Meck
Tafelberg
Ter gedagtenis
aan my oupa en ouma, ds. en mev. G.A. Weich
For your Maker is your husband.
– Isaiah 54:5
1
Padlangsegoed
Die lewe is unreal, sê Ginkelsnoek. Dis alles skeef. Soos die hare op haar arm wat skuinslinks regop staan. Sy wonder vaagweg hoekom ander mense se voorarmhare in netjiese patrone lê en hare nie. Soos moeras-riete wat deur die gladde bodem van ’n waaierspinnerboot platgedruk word. Die magnetisme in elke liggaam verskil, weet sy. Dit kan in die krone van jou hare en in jou vingerafdrukke gesien word. Die polisie moes haar vingerafdrukke drie maal oor neem vir haar vuurwapenlisensie. Gesê die lyne op haar vingerpunte is baie eienaardig. Soos dié van iemand wat al lank gelewe het. Wou vir konstabel Van As verduidelik dis omdat haar gees so oud is en effens by haar vingers uitloop, geconnect met wat heilig, ancient en ewig is. Operate en lewe buite die grense en beperkinge van lineêre tyd.
Ginkelsnoek kan haarself nie in spieëls sien nie. Haar lyf is soos ’n uitgeknipte gat in die atmosfeer. ’n Spelonk wat sy bewoon waarvan sy die ware dieptes nie ken nie. Die begin van ’n tonnel waarin daar iewers ’n ander, lewendige “iets” woon. Ginkelsnoek se liggaam is net die plek waar sy in dié dimensie uitkom.
Soos ’n deur.
Op any given moment kan sy nie bepaal hoe naby of hoe ver agtertoe die Iets is nie. Meeste mense sit onbewustelik piepklein reg agter hulle gwêlballe. Ginkelsnoek loer nie by haar oë uit omdat die controlboards kamstig by die harsings geleë is nie, maar omdat dit a room with a weeu is. Verbeel haar sy’s die bevelvoerder van ’n massiewe ruimteskip.
Haai, haai, Captain Kirk!
Eenkeer gelees van ’n man oorsee wat by ’n lughawe oorlede is. In ’n nadoodse ondersoek ontdek hulle tot almal se konsternasie toe dat die man se breinkas net vloeistof bevat. En dat hy “normaal” gelewe het. Was al in die vyftig. Put that in your pipe and smoke it.
Vir dié wat weet, is dit lankal reeds obvious die hele storie word van elders beheer. At best is ons maar net rentmeesters. ’n Besadig gekoringde selfverklaarde filosoof het dit vir haar gesê. Sy brilraam het geen lense ingehad nie. Hulle het gesit en chat op ’n houtbankie wat bo-op die dak van ’n skommelende bus vasgemaak was. Goedkoopste sitplekke beskikbaar. Op pad terug Republiek toe van Zambië af, deur die Kariba-grenspos. Met ’n bahula op haar skoot. ’n Blik vol gate met ’n handvatsel waarin mens vuur maak en wilde patat in die kole braai. Microwave, Afrika style.
Ginkelsnoek oefen partykeer om haar liggaam ten volle te okkupeer. Bestudeer die beweging van atlete. Hul geloof dat hulle hul lywe besit en ís.
Confucius says it’s all vewy, vewy strange.
Soms klouter sy versigtig af tot in haar vingers, en sy was al op an excursion of twee tot in ’n been. Sommer in die ruggraat afgesak. Geleer dat die gebruik van haar fisieke sintuie oppervlakkig is. Dat al is haar Conscious Self op enige ander plek in haar liggaam, sy nog steeds die funksies kan benut wat uitsluitlik aan sekere sintuie gekoppel word.
Ginkelsnoek is vaardig. Sy kan bo-op ’n bed lê en onder die bed in kyk deur haar conciousness na haar hand te verskuif.
Comprendo, amigos?
Miskien kan sy selfs sonder ’n liggaam nog steeds bestaan? Ginkelsnoek vermoed al lankal dat daar iets baie fishy aan die gang is. Dat wetenskap en tradisionele godsdiens albei net halwe waarhede vertel. Nou pas sy maar hoede aan tot sy op Holy Ale afkom. Sy’t nie eintlik beplan om al dié weird goed te leer nie.
Is gebore om te soek na Die Iets.
Is van al die wag dat sy sulke dinge begin agterkom het. Wag hier vir ’n lift wat stadig genoeg ry dat sy in die hardloop kan navraag doen oor die bestuurder se vrou en kinders tuis, die opbrengs van sy laaste mielie-oes, én kan opspring; wag daar vir ’n ferry terwyl die blindevlieë op haar rug haar murg met strooitjietonge deur haar hemp suig; wag vir die onbekende groepie blanke mans met gewere om verby te beweeg voor sy uit die boom klim; wag vir die son om die seer uit haar gevriesde heupknoppe te bak ná ’n nag se bevrore slaap op die oewer van ’n seekoeisee. Wag vir die regte woorde, die regte dag sodat haar kop kan inhaak en haar lewe kan begin. Wag vir hom ?
Om met intensiteit te wag, is nie vir popspeel nie, hombré.
Soms kyk sy uit vir scars terwyl sy wag. What a turn-on. Koppel elke merk op haar lyf aan ’n event. Geïnteresseerd in die fyn besonderhede van ander mense se liggame. Lees ’n hele lewe in een voorkopvou. ’n Mooie man geken, eens op ’n tyd, met ’n lang snit oor sy naeltjie tot laag af. Kon skaars lank genoeg wegkyk van daai verloklike lyn om hom te vra waar hy dit gekry het. Nogal ’n weermagaandenking.
Vat hande en naels. Kinders met breinskade se hande is baie meer geplooi as dié van ander kinders. Ginkelsnoek kyk na haar hande met haar moordenaarsduim. Die top van haar duim in ’n worsmasjien verloor. So degrading. Heel gereeld sien sy tussen die Afrika-mense vingers waarvan die een lit af is. Eenkeer amper haar pinkie verloor toe twee vroulike sangomas haar beetgekry het. Was net-net of hulle het om die vuurtjie gedans met haar vinger in die pot. Maak doepa daarvan. Veronderstel om sterker te wees as die brousel wat hulle van bobbejaanhandjies maak.
Haar magnetiese veld loop seker maar horrel? Soos haar lewe. Anders. Weird. Hier, maar ook daar.
Duskant die kakhuisie op die vlakte waar die vlermuis hou.
Hestertjie Haarnaald sê opgewek:
“Moeder, ek wil graag Die Lewe ontdek.”
“Nou goed,” sê haar moeder, “verlaat jy nou ons huis?
Vat biltong, koffie en meel vir jou reis.”
Hestertjie Haarnaald vat die Afrika-trein
van Potgietersrus na Jakkalsfontein.
Van Jakkalsfontein na Waterval-Bo,
en daarvandaan stap sy tot in die Karoo.
Lank is die pad en groot is haar vrese,
nevermind, dis immers háár keuse.
Hestertjie hike toe van Hondeklipbaai,
oor die Maruru en Kaap toe met ’n hengske draai.
Hoeveel dele van jouself kan daar wees? Ginkelsnoek vra dit vir haarself terwyl sy spoeg op haar armhare smeer. Hoe kan daar van haar verwag word om een vaste identiteit te behou as sy self nie van oomblik tot oomblik weet wie sy gaan wees nie? Elke individu is veronderstel om in sy of haar persoonlikheid ’n trapleer van selwe te hê. Baba, kleuter, tiener, en so aan. Wanneer dele van jou stepladder missing is, skakel die verskillende selwe abnormaal of glad nie met mekaar nie. En al was sy een van die weiniges wat dalk ’n volledige interne hiërargie kon gehad het, het iets
