vir haar foto’s van sy twee nasaatjies gewys. Asof sy moes impress wees dat hy kan.
“E” vir êshol.
’n Begrafnisondernemer gekruis met ’n date-’n-doedie-diaken. Dis waaraan die Sluiper vir Ginkelsnoek laat dink het – nie dat sy dit teen hom sou hou nie. Haar hele familie het ’n geskiedenis van by begraafplase uithang. Alternatiewe gebruik van dooiemansgrond. Op die plaas in Suidwes het die vlieë soms sulke slapvlerksirkels onder die kombuisdak gedraai. Dit was wanneer die giftige vlieëtong klaar vol slagoffertjies was, dat mens enigiets sou doen vir ’n bietjie verandering van scenery. Dan het Ma vrolik voorgestel hulle gaan woon ’n begrafnis by van nog ’n onbekende wat op die grootpad hul dorp gemerk het.
Glads bevriend geraak met die tatta wat opsigter daar was. Mandjie droëwors en fles swart koffie gepak om by die outa op die grafte te gaan kuier. Saam gekyk hoe outa Koenaat skelm die cardboardkis omdop ná die polisie weg is en die lyk net so in die gat laat afval het. Verwoed grond gespit voor iemand teruggekom het en kon sien hoe Joagim Doe op die harde bodem gelat lê is.
Another one bites the dust, en die vliege by die huis het nog steeds nie ’n plekkie op die oorbevrekte vlieëvanger gekry nie. Dan verkoop outa Koenaat dieselfde kis die volgende week weer in die lokasie. Ma het Outa se entrepreneurskap bewonder.
Die Sluiper se ongenadiglik lange naels het Ginkelsnoek laat dink aan die godsdienstige nomades van Indië. Party het hul vingernaels so lank laat word dat dit terug omkrul en regdeur hul handpalms groei. Soek ook Die Iets, maar as hulle nog gepraat het, kon hulle nie vir Ginkelsnoek sê hoe of waar sy “hom” kon kry nie. Die sadhu’s se liggame was gewoonlik met as besmeer en hulle het sulke rasta-haardrolle op hul koppe gedra. Goeie foto’s gemaak. Geld gebedel as hulle agtergekom het jy neem hulle af. Party het sekere liggaamsdele ’n leeftyd lank opsetlik nie gebruik nie. Soos ’n arm, wat dan mettertyd heeltemal opgedroog en saamgetrek het. Een gesien wie se tong tot op sy borskas hang. Spier totaal en al slap uitgerek soos iemand wat aan ’n galg gesterf het. Stuk spyker ook nog daardeur gehad.
Die Sluiper lees ure lank comics in die klein toiletjie, wat verhoed dat enigiemand kan gaan stort. SyWatDroom het hom deur die cardboardafskorting gewaarsku hy gaan nog sy pols verstuit van oordadige wanking. Toe grin hy net kop-onderstebo. Plastiek-swartraambril nog steeds op.
Nou vra ek jou, kan mens kla?
Elke oggend maak die mikrogolfie se tydklokkie vir Ginkelsnoek wakker. As dit oats is, weet sy haar suster gaan gym. Wheatbix beteken draf. Ting! Kos is reg, melk warm.
Eerder die gort wat gaar is, dink sy komatoosbewusteloos. SyWatDoen se lewe is in blokkies opgedeel, nes haar pap. Soggens is Ginkelsnoek geneig om aan idiome te dink wat sy op hoërskool moes ken. Die koeël is deur die kerk. Elmboog lig. Rooi hakskene hê. Maljan onder die hoenders.
Dis haar suster se skuld. Sober, rigiede roetine sal dit aan mens doen. Jou idiome laat opsê twaalf jaar na matriek. Juffrou, wat agter die laaste opslaanklas na die getroude digter-onnie gevry het, se van was Defokkenkakus. Ginkelsnoek het jare lank gehoop sy trou eendag met dieselfde naam. Lekker kragtig. Sê iets. Niks slapgat nie.
SyWatDoen het die regte tyd en plek vir elke aksie. Alles presies voorspelbaar. Dit is hoekom Ginkelsnoek aspris haar porsies nuke totdat dit teen die kante van die mikrogolf spat. Haar suster kla konstant daaroor. Al hoe Ginkelsnoek ooit weer aan die slaap raak. Gedagtes aan revenge.
Ginkelsnoek maak of sy slaap wanneer SyWatDoen terugkom vir ’n vinnige stort na haar oefeninge. Sy raak nooit moeg om na haar susters se lywe te kyk nie. Waar hulle dieselfde of anders is. Stukkies van Ma en van Pa wat uitsteek. Dit voel asof sy eienaarskap met hulle deel. Eenmaal toe ’n letsel op een se voet uitgesny moes word, wou sy sommer huil. Nie geweet hoekom nie.
Onder in SyWatDoen se kas lê drie paar identiese skoene. Verskillende kleure. Ginkelsnoek kan dit sien van waar sy lê en loer omdat dit teen haar kleinsus se beginsels is om deure toe te maak. Alles moet altyd op display wees. Dit maak wroeginge wakker in Ginkelsnoek as sy daarna kyk. Sê nou maar sy is net ’n verbrokkeling van haar suster? Dit sou beteken dat een van daai paar skoene in werklikheid aan haar behoort. Skêrie and hopefully not true.
In standerd twee het sy eendag orals in die huis rondgekrap om haar aannemingsdokumente te soek. Enigiets om haar te oortuig dat sy ’n wese apart van haar twee susters is. Soms wonder sy nog steeds daaroor.
Koebaai!
SyWatDoen maak nooit die kamerdeur ordentlik toe nie. Dit forseer Ginkelsnoek om eers op te staan voor sy verder kan slaap. Die haardroër lê op die vloer. Die koord verdwyn agter die lessenaar in. Dit beteken die rekenaar is ontkoppel. Vryf haar oë. Ginkelsnoek staan moedeloos met die haardroër in haar hand asof sy iemand daarmee wil wegblaas.
Smiddae pryk SyWatDoen en haar aanhangsels by sigbare uithangplekke in die middedorp. Verkieslik iets met ’n buite-stoep. Aan die straat se kant. Hoe meer mense hulle sien, hoe beter die options, glo hulle. Designer jeans met die regte labels. Kort toppies met oop mae. Ringe om hul duime en deur hul naeltjies. Light sigarette of selfgerolde skywe van piesangblare.
Gehennade rooibruin hare wat in hul kredietkaarte weerkaats. Hulle lyk verveeld wanneer die order kom en hulle ignoreer die kelnerin tot op die laaste. Sou sy dalk ’n klasmaat wees, maak hulle ongemaklik geselskap. Sodra sy loop, knak die koppe in gelid vorentoe om haar te bespreek. Toilet toe gaan, is ’n groep-uitstappie. In die kleedkamers leen hulle mekaar se donker lipliner. Hulle rek hulle oë terwyl hulle dit aansit. As jy met hulle praat, kyk hulle nie na jou nie, maar in die spieël. Ginkelsnoek loop wye draaie om die poele waar die jong haaie jag.
Die paddavissie in die ronde glasbak swem gedwee rond. Haar solderkamersuster, SyWatDroom, het gesê hy lyk soos ’n monstersperm. Ginkelsnoek neem in ag dat haar suster ’n daggazol van Scarborough Gold so groot soos die Taalmonument in haar hand gehad het toe sy dit gesê het. SyWatDroom kan anyway nogal sinies oor mans wees.
Snags van die snelweg af lyk dit of die Taalmonument ’n reus is wat begrawe lê en vinger wys. Glo die Sluiper wat die observasie gemaak het.
Ginkelsnoek hou die bak op haar maag. Dit maak deinings as sy haar asem uitblaas. Die paddavissie raak nou gevaarlik dik, dink sy. As sy die glasrand op haar voorkop en neus balanseer, kan sy die spiraal van sy ingewande sien. Sy is verbaas die paddavissie lewe nog.
Dit was haar laaste dag in die Namib gewees. Die krater is so massief dat mens nie met die oog kan sien jy is in ’n moewiese gat nie. Die reliëfkaart wys die ware afmetings daarvan. Ál met ’n droë rivierbedding langs gery. Die hond se speeksel het drade getap tot op die sitplek. Sy tong het gelyk soos ’n lewende vleisdiertjie wat uit sy mond probeer bungee. Teen skemer moes hulle tuis wees. Anders stuur haar pa-hulle iemand uit om die Landrover se spore te volg. Nie Fauna en Flora se kabouters nie. Dié verdwaal self so dat as die bier opraak, hulle radiatorwater moet drink. Dis gewoonlik maar die Landrover wat onklaar raak. Ginkelsnoek het gewens dat sy eintlik gesê het hulle sou eers die volgende dag terugkom. Al hou sy van die Kaap, is daar hoeke van haar binneste hart wat net in Suidwes oopmaak. As hulle Ginkelsnoek oopslag, sou hulle Karoobossies en sand kry. Sy hou daarvan dat haar ma dit gesê het. Dis waar, smile sy.
Dis toe dat sy die voëls sien. Honderde.
Meestal wittes, maar ook klein valetjies. Hier en daar ’n helderblink oranjerooie met ’n stomp bekkie. Die hond was so vinnig by die ruit uit, sy dog sy skraap hom met die voorwiel.
Toe Guab op hulle afstorm, het die voëlwolk skaars gelig. Ongewoond aan enige bedreiging. Besef toe die attraksie is ’n poel reënwater. Dit was die eerste maal dat Ginkelsnoek dié verskynsel ervaar. Die kamera agter uitgehaal. Lens gestel op hond wat wild tussen die voëls
