tuin al die pragtige bonsai-boompies gesteel het. Goed het oop en bloot in die vensterbanke en op kaste staan en vrek. Universiteitsowerheid het maar oor hul teekoppies heen anderkant toe gekyk.
Barbare.
Ginkelsnoek is baie versigtig vir groepsdruk. Al gesien hoe ouens wat maar vaal seuntjies is, in ’n groep tot walglike dade aangepor kan word. Dieselfde gedrag in politieke boewery gesien. Elke lafaard wat ’n hap vat terwyl sy anonimiteit deur die groep beskerm word. Besope buffels wat niks daarvan dink om meisies met die vuis te moker nie.
Oom Boekevat het sendingveld se kant toe gepraat. Of miskien kon Ginkelsnoek sommer met ’n plattelandse miljoenêrtjie trou? Tannie het dit voorgestel. Oom Boekevat het sy kop geskud. Nee, wat, die kind is gemaak vir die pad. Nes ’n vis wat versmoor as dit sou ophou beweeg. Ginkelsnoek se beroep en haar man sou padlangsegoed moes wees of dit sou nooit met haar tred kon hou nie. Ginkelsnoek verander rats die topic. Netnou sê haar oom per ongeluk iets wat waar is.
’n Rondreisende professionele lykwasser. Dis die enigste beroep waarmee Ginkelsnoek oortuigend vir haarself vorendag kon kom. Wiskundepunte was egter te swak. Pleks hulle haar oog toets vir geraamtes organise. In argeologie moes hulle robbe opkook en dan weer aanmekaarsit. Sy was ’n natural. Die versorging van iemand se revolving door ná hulle vertrek het, was vir haar ’n baie aantreklike idee. Dit, en die feit dat sy dan elke dag in stilte oor die longdrop kon peins.
Oom Boekevat was altyd so ’n crazy jong man. Dis vir Ginkelsnoek ’n verleentheid. Asof sy nie respekvol genoeg is nie. Dié feit dat sy self ook lankal reeds ’n grootmens is. In Ouma-hulle se huis het sy op Oom se rug die gang af gery. Dis toe oom Boekevat nog vir Tannie kom kuiervry het. Tannie het vir haar pienk Star-lekkers in die toilet weggesteek. Hulle lag saam voor die venster oor die ou dae terwyl die vissermense op die strand nette vou en skoonmaak. Die gety kom stadig in.
Daai toilet was doer aan die onderent van ’n lang gang in Ouma-hulle se pastorie. Daar gearriveer, kon mens die toiletdeur toemaak. Die gang se donker afsluit. Die toiletdak was hoog. Die mure ekstra wit. Sonlig het by ’n geruite venstertjie sonder gordyn ingeskyn. Agter die deur was ’n enkele kerkalmanak. ’n Dowwe swart-en-wit foto van die kerk se toring. Party jare was dit van verder geneem. Dan kon sy deel van die tuin uitmaak wat Ouma aangelê het. Gesiggies en poppies.
Die toiletpapier was te ver om by te kom. Sy moes vorentoe skuif en lankuitgryp sonder om druppeltjies op die sitplek te mors. Eenmaal het Oupa van die preekstoel af vir Ginkelsnoek gesê om stil te sit. Sy’t ’n regte piepklein muis op ’n tannie se hoed in die bank voor hulle gesien. Die muis het in die hoed se massiewe plastiek-vrugterangskikking geskuil.
Hoe kry mens opium van poppies? Eenkeer handevol poppiesade en morning glories in ’n blender gemaal en met ’n lepel sit en eet. SyWatDroom het Ginkelsnoek aangepor om die goed van ’n heining te stroop. Saam met grondboontjiebotter probeer sluk. Enigste trip wat hulle moes maak, was toilet toe. Anticlimax.
Die jong kinders speel tafeltennis in die garage. Oom Boekevat werk aan ’n scrambler. Hy en sy hoërskoolseun ry daarmee tussen die skaapkrale. Haar oë volg sy hande. Die beweging daarvan trek haar in. Nou en dan lag Oom oor sy skouer. Hy vryf sy hande skoon aan ’n ou onderbroeklappie. Woordeloos vat hy die skêrtjie wat sy na hom uithou. Die leuning van die stoel maak strepe op haar vel. Sy sit agterstevoor daarop. Rooi vlokkies hare val grond toe. Oom Boekevat knip haar punte reguit asof hy skaap skeer. Nie een praat nie.
In haar vreeslose, harregat dae het sy soms opgehike Hondeklipbaai toe. Dit was wanneer sy haar ma gemis het. Daar is ’n gerusstellende ooreenkoms tussen haar ma en haar Weskus-bamboestannie. Op party van haar babafoto’s weet hulle nie watter een van die twee susters dit is wat Ginkelsnoek vashou nie. Albei getroud met baardmans. Albei krul hul bene onder hulle op as hulle gaan sit. Ma laat haar dink aan klippe met kerse op, kaktusse wat in opgetelde walviswerwels geplant is en katte wat vir viskoppe spring. Toe Orige Aitjie amper gevrek het van kattegriep het Ma die kat hande opgelê. Gesond gebid.
Dis vir jou geloof, het Pa gesê.
Tannie se kat is ’n buiteboerkat. Naam is Hênsop. Net sy pootmerke op die glasskuifdeur verklap dat hy ooit binnekom.
Tee en geroosterde botterbroodjies. Ginkelsnoek se sterkste assosiasie met haar tannie. Naas Star-lekkers. Sy’t ’n ou foto. Almal vroegwinter saam op ’n dubbelbed. Ontbytskink-bord in die middel. Effens oorbelig. Laggende monde. SyWatDroom se hare nog lank. Vet babawange vir SyWatDoen.
Toe was daar nog nie duvets nie. Dekens. Almal in die familie het identiese dekens gehad destyds. Ouma het gegee. Of jy nou Kersfees by die huis was of by ’n tante in die Karoo, jy’t onder presies dieselfde beddegoed geslaap. Dit het die kinders veilig laat voel. Neefs en niggies het sonder aankondiging ingeval en in volle vertroue na ’n bed gestrompel. Asof ’n stukkie van hul eie huis ook in ander, nader huise was.
Oom Boekevat was nie die dag tuis toe Ginkelsnoek gekom het nie. Op pad. Sou eers laatnag kom. Sy wou wakker bly, maar haar oë het begin leep trek. In haar niggie se kamer geslaap.
Nig was ’n sendeling met ’n skaam laggie wat altyd familielede se verjaarsdae onthou het. Pynlik. Sulke lang, floral wrap-arounds gedra. Jerusalem-sandale. Tog had Ginkelsnoek ’n geheime admirasie vir haar nig. Sy het instinktief iets daarvan verstaan om op ’n mission te wees wat jy nie lekker kan explain nie. Dis hoekom ek lucky packets koop, verdedig Ginkelsnoek haar teen ’n lappop met ’n ingetekende koki-mond en knoop-oë. Nig doet ook naaldwerk.
Die rush van die onbekende.
Ek is ôk ’n Syndolling, neurie sy vrolik fading terwyl sy met justified genot die hordes gestopte gereformeerde poppe van die bed trap. Pilletjies coolrond in die kies. Jammie. Life on the edge.
Die straatlig het ’n vierkantige blok lig gegooi. Onder meer op ’n matriekafskeidsportret. Wys Nig Bedagsaam met ’n reuse-strik op die kop. Een van daai uitpof blink rokke wat soos ’n onderstebo blom gelyk het.
Al was dit effe benoud, het Ginkelsnoek haar beddegoed hoog opgetrek. Sy’t dikgelukkig weggesink met gedagtes aan droompampoenkoetse wat deur lucky packet-soldaatjies getrek word wat waatlemoenpitte oor die toeskouers strooi. Eers toe hy gaan sit, het die drukking van sy gewig op die bed se voetenent haar wakker gemaak. Oom Boekevat het verskoning gemaak vir sy laat kom. Verste waterpomp al weer flenters. Rooikat het drie lammers platgetrek.
In die donker was sy stem dié van ’n jong man. Ginkelsnoek het gewonder of haar tannie ook nog wakker was.
In die middel van die universiteit se hoofbiblioteek onder die Rooi Plein is grys plantbakke van wisselende hoogtes en groottes. Groot Piet van Windhoek sit manalleen op die trap en betoog. Met sy lengte en size en Moses-voor-die-starlight-bosbaard lyk hy ’n bietjie na Ben Dekker wat jare tevore ook so sy eie plakkaatjie gedra het: Stem lekker. Stem dekker!
Niemand weet eintlik waarvoor Pietman staan nie, want sy plakkaat het al effe verkleur. ’n Skateboarder vra of hy die stuk karton as ’n slide kan ombuig om by die trappies te probeer af-glide. Mense gebruik Piet maar as die halfway stop as hulle soos zombies uit die bib se ondergrondse gat die trappe opkruip. Ginkelsnoek hou die meeste van die palmbome. Aaklige buisligte hardloop in grys pype teen die dak langs. Oorsee is dié tipe ligte verbied. Die flikkerspoed daarvan neuk glo jou oë en konsentrasie op.
Wat volgende? I ask you.
In haar kop noem sy hulle die hartseerboompies. Soos daai hoenders en kalfies wat hulle hele lewe in hokke grootword. Verby die groen van die vatvyf-palms is die grys afskortinghokkies met hordes koppe hare wat uitsteek. Dis alles so artificial sy wil sommer iets wilds doen. Ginkelsnoek aai die hoogste bak. Met een maklike beweging kan sy onder daai palm sit. Klam
