is so grys. Eenvormig. In kompartemente. Die hele plek laat haar aan die binnekant van ’n bank dink. Daardie verbeeldinglose styl met designer grys mure, plastiekbordjies en lipstiffie-bekkies wat agter whaddoyouwantglas verveeld op jou wag om iets in die metaallaai te gooi.
Sy smag na iets eg.
iemand eg.
Musk se ondraaglike stanksoet prikkel haar sinusse. Dit vererger die hoofpyn in haar slape. Sonder om op te kyk, vat sy twee boeke oor haar skouer aan. Sy hoop die irritasie en die geur sal wyk as sy dit ignoreer. Tipies.
Een van SyWatDoen se aanhangers. Vra Ginkelsnoek moet asseblief die goed vir haar kleinsus huis toe vat. Haar suster is laat vir ’n afspraak en kan nie nou self gaan nie. Ginkelsnoek probeer aan iets nice van SyWatDoen dink om die gevoel dat sy al weer misbruik word, te onderdruk. Een van die meer gewaagde goed wat Ginkelsnoek van haar kleinsus weet, is dat sus en kudde vir die sekuriteitskameras in hul satyn-bra’tjies by die autobank flash. Ginkelsnoek dink dis kinderagtig al hou sy in beginsel van die idee. As haar soldersuster dieselfde gedoen het, sou dit natuurlik heeltemal anders afgegaan het. Net ’n kwessie van attitude.
Ginkelsnoek skryf Kies vir jou … Wou skryf ’n vinger, maar dit krap aan haar om iets negatiefs permanensie te gee. ’n Onverklaarbare ordintlikheid sensor ook die misliker goed wat sy soms wil kwytraak. Skrikkerig vir iets sommer op papier sit. Daai einste meneer Pitblaas het ’n love letter van haar in sy klas gekaap en vir die Afrikaans-onderwyser aangepaas. Haar spelfoute en sinskonstruksie in die les behandel. So gehuil oor die foun Suidwes toe dat Ma amper die skool gebel het. Spelling was nooit haar sterk punt nie.
Toe Ginkelsnoek nog in die laerskool op hul eie dorp was, het haar kêrel smiddae buite die plaashek in die laning bome vir haar gesit en fluit. Sy bomberfiets onder die boom laat lê. Eers het hy altyd baie hoog in die takke gesit. Vir mekaar briewe in ’n geheime mik in die boom gelos. Dan steel haar susters weer die briewe en wys dit vir Ma of vir Aia.
Hy het gereeld klasse gemis.
Daniel.
Moes al twee keer ’n standerd herhaal het, alhoewel hy glad nie dom was nie. Ma was baie lief vir hom. Gesê daar’s êrens fout. Altyd ’n eetgoedjie uitgestuur laning toe as hy kom kuier het, omdat hy nooit nader aan die huis wou kom nie.
Ginkelsnoek oorreed toe eendag vir SyWatDroom om saam na die kleinhoewe te loop waar Daniel-hulle se karavaan gestaan het. Hulle het hom ’n week laas by die skool gesien. Kamstig sy huiswerk by die meneer gaan haal as ’n verskoning om na hom toe te gaan.
Van ver af al die val van ’n byl gehoor. Sy blonde kop herken. Kaal bolyf langs ’n skuur besig om hout te kap. Gespierde rug in die middagson.
Toe begin hy hulle te vloek! Sê hulle moet fokkof! Met sy arms beduie hulle moet loop! Nie nader kom nie.
Gehuil tot by die huis.
Oor die paal.
En die ketting wat hom met sy enkel daaraan vasgehou het. Skribbel “I feel good, I knew that I would now” as ’n afterthought op haar moordlustige gedagtes. Neurie die deuntjie aspris hard genoeg dat die koppe in die biblioteekhokke om haar oplig. ’n Lieg, maar dit klink beter. Vieserig probeer sy die twee ekstra boeke êrens inprop.
Hoekom jok sy vir haarself? Was sy genuine al óóit fine? Was iemand? Is dit nie erg genoeg dat almal heeltyd voorgee nie? Sy haat dit. Soos verjaarsdae. Almal maak of hulle so bly is jou ma het jou suksesvol uitgeskweez.
’n Welsynsuster het al die meisies eenkeer in matriek kom toespreek. Gepraat van die Ou Spier. Die meisies dog eers sy praat van ’n landgoed, soos Twee Rivieren, toe’s dit daai besigheid onder. Prentjies gewys van eierstokke wat soos lamppale lyk. Gelyk of die manlike sperm in ’n hoofstraat moes afcruise. Wie’t die name uitgedink? Seker ’n staatsamptenaar in Pretoria wat met een van daardie potlode geskryf het waarop ’n trol op die punt sit. Harerige mannetjie met ’n stok tussen die eiers. Nog in daardie selfde kwartaal moes hulle ’n bees se dinges dissekteer. Siesa.
SyWatDroom sou gesê het mens kan vier dat die geboorte-tang nie jou kop uitgerek het nie. Ken ’n klonkie met die naam Têtkop. Hy was nie so lucky nie. Ma maak maar of sy nie weet Pa wou eintlik ’n seun gehad het nie.
Alles tos.
Ginkelsnoek skaam haar vir haar eie gedagtes. Sy voel of sy in ’n doolhof van minderjarige minderwaardigheid vasgevang is. Of sy nie ouer word nie. Haar susters haal haar in. Selfs kinders wat jare jonger was as sy lyk nou al vir haar soos tannies. Sy kan net nie verstaan hoe hulle dit regkry nie. In haar drome is sy permanent besig om standerd agt te probeer deurkom.
Haar gunstelingboek is Abdoltjie. Deur Alba Bouwer. ’n Auntie.
Laatlamsussie lees nie eintlik nie. ’n Blaaier. Glossy tydskrifte en gourmet-resepteboeke. SyWatDoen sal wel ’n boek in haar mandjie rondkarwei wat as ’n prop moet dien as sy op ’n mission is om iemand in te katrol. Dit laat Ginkelsnoek haar wenkbrou frommel. Voel asof sy haar eie bloed nie kan peil nie. Hoe snap mens dit? Voorbedagte misbruik van ’n boek.
’n Gerookte letterkundige studiegroep het eenmaal besluit om hulself te verryk deur Kringe in ’n bos te gaan kyk. Titel was ’n apt beskrywing van hul eie studentelewe. Iewers in die toneelstuk word ’n blank toe afgevuur.
Die bedwelmde groepie het huil-huil aan mekaar geklou. Van die skrik. Toe van die lag. Kringe in jou bos.
Dink weer daaraan dat oom Boekevat gesê het hy weet iets van Ginkelsnoek. Dat sy van kleins af al glo in iets meer. Dat hy haar by haar ouma-hulle se pastorie op haar swaai met God hoor praat het. Dat sy hom nog nooit geflous het met al haar woorde nie.
SyWatDroom het haar wysvinger laggend na haar ouer suster gemik toe Ginkelsnoek vertel wat hulle oom gesê het. Oom het ook gesug-sê dat hy sien SyWatDroom weet van die iets, maar dat sy blatant kies om te suffer. Toe hou sy op lag. Rol haar tong in haar kies. Deep talk maak haar skugter.
Die suster in die solder is ’n boek-hoer. Lees enigiets, sonder scruples. ’n Morsige laatnagleser wat ’n boek in een donker sessie probeer klaarmaak asof sy in ’n worsteling daarmee is. Ginkelsnoek wou nooit enigiets vir haar leen nie. Gedink SyWatDroom kry haar due toe dié ’n fight met die Sluiper optel oor ’n boek wat hy vir haar gegee het. Die blaaie het met druppels kondensmelk aan mekaar vasgesit.
Lek dit af soos ’n held, wanker!
Dis die omverskoning wat sy van haar stoep af onder na die badkamer geskree het. All smiles. Vat nie tjol van iemand wat dink ’n besoek aan die toilet is ’n middaguitstappie nie.
Voor SyWatDroom as loodgieter begin geld maak het, het sy in dieselfde grys ondergrondse mind-retarding biblioteek gewerk. Vyf glorious weke gevat voor hulle haar gefire het. Gebyte sjokoladestafies in die klein laaitjies van die katalogusrakke weggesteek. Mars Bars. Soms kon sy nie weer onthou onder watter afdeling sy dit gelos het nie. As studente stupid of snotty was by die inligtingsafdeling waar hulle kom vrae vra het, het SyWatDroom hulle sommer op ’n toer om die skiereiland gestuur. Die erg innocents selfs tot by die Kweekskool na hul boekies laat soek.
SyWatDroom lees boeke sonder om hulle te glo. Sonder respek vir woorde of die werklikheid van die skrywer se smart, dink Ginkelsnoek.
Woorde is vir Ginkelsnoek ’n manier van tot stilstand kom of iets om mee te jump. Iemand se woorde kan Ginkelsnoek se hele wese tot ’n halt roep. Toe sy van oorsee af teruggekom het, kon sy haar verwonder aan borde waarop die woord ompad gestaan
