Sy was alewig op ’n ompad.
Woorde lok haar van haar klip af. ’n Man moet haar eers met woorde mak maak voor hy van nader kan kom kyk. Nie vir smooth praat nie, maar vir waarheid blootlê. Soos oom Boekevat eenkeer onderwater ’n seepaling met aas versigtig uit sy grot moes paai om die dier te kon sien. Sinne, goeies en slegtes, klou en kleef aan Ginkelsnoek se vel as sy nie dit betyds slim afweer nie. Miskien is haar voorarmhare eintlik klein woord-assegaaitjies wat haar getref het? Soms voel dit of sy vol stickers geplak is. Taai en verdring.
Woorde maak ook gate in die lug oop vir haar om deur te jump. Een sin, en sy swewe met lang hare wat op die dak sleep in die witskyn maanlig bo die plaashuis waar hulle in haar skooljare gewoon het. So spring sy uit ongemaklike geselskappe uit en gaan sit êrens in ’n sonkolletjie op ’n muur waar haar voete lekker kan afhang.
Dis die een groot verskil tussen hulle, weet Ginkelsnoek. SyWatDroom haal vorms en patrone uit dit wat sy om haar sien. Sy beleef dinge met ’n intensiteit wat nie pas by die voorwerp of persoon nie. Wanneer daar wel emosie of reaksie van haar verwag word, skakel SyWatDroom af asof iemand die kragopwekker in ’n gat afgesmyt het. Daar trek sy sterk na Pa. Oë wat selfs ’n hond op twee meter stert tussen die bene kan laat sit. SyWatDroom sal hoe lank na ou foto-albums van selfs vreemde mense sit en kyk. Die vuil rand van die bad ná die Sluiper sy kwartaallikse dompeling gehad het, laat haar oog die lyn tot sy einde volg. Ginkelsnoek weet dit, want sy het al gesien hoe SyWatDroom ingedagte in die leë bad in sit en afstaar. Vra of Ginkelsnoek dan nie sien die swart haartjies lê soos vraagtekentjies naby die sirkel van die prop nie.
Dis SyWatDroom wat byvoorbeeld vir Ginkelsnoek van vuis-seks vertel het. Eers dit nie geglo nie. Gereken dis boeksensasie. Glo op ’n fotografiese uitstalling somewhere gesien. Swart man, wit vuis.
Ginkelsnoek is spyt sy weet daarvan. Tot by die elmboog. Dit het haar wese besoedel. Deel van haar spesie se manie waarvan sy liewer nie wil weet nie. Die mens wat maak of hy kamstig grense oorskry. Meantime bou hy sy hok.
Grawe sy gat.
Abdoltjie dra ’n ronde Abdullah-dingetjie op sy kop. Hy pas vir Bellabok op teen die hange van Tafelberg. Die suidooster por die Slamaier-seuntjie aan as hy te lank vat om die bok te gaan soek. Ginkelsnoek sit met haar kop skuins op haar arms. Al twee haar bene slaap van die lang, grys sit. Probeer luister na die geklingel van die bok se klok bo die wind wat die dennebome se pitte in die bolle skud.
Die biblioteek se alarm kondig aan dat die deure binnekort gaan sluit. Agt boeke per nagraadse student. Is dit waar dat erg groot geboude ouks swak lovers is omdat hulle minder beweeglik is? SyWatDroom sweer daarby. Vreemde vrae land onverwags op Ginkelsnoek se front mental screen terwyl sy eintlik glad nie eers besig was om oor ’n relevante onderwerp te dink nie. Sug.
Ginkelsnoek balanseer twee potlode tussen haar voortande en haar lippe sodat dit reguit afhang. Ek is ’n walrus, sê sy met ’n swak Chinese aksent. Niemand lag nie. Sy sug weer.
’n Planeet vol lewensmoeë, humorlose hamsters op hul wieletjies. Wikkel daai boude. G’n wonder nie dat sy effens ontrafel by tye.
Iewers in Asië, destination en mood unsure.
Ginkelsnoek sit op ’n breë muur. Dit loop skuins af tot by die hawe. Nie reguit nie, maar met kronkels. As sy eers tot daar gekom het, is sy altyd lus om op die muur langs te loop tot by die klein, heilige brandertjies van die Ganges. Mense het reg langs die muur afdakkies gebou en dit hul permanente wonings gemaak. Sommer net daar, so tussen al die hoppels songedroogte visderms, kabels en stukke plank. Dieselfde hout wat as tafels dien wanneer die bootjies met hul vangs terugkeer. Die vistermanne is almal Moslems.
Aan die ander kant van die muur, verder af, is ’n effe afskorting waar honderde jare se menslike afval al so hard soos sement geword het. Die enigste rede hoekom mens die stank nie ruik nie, is dat daar naderby goed was wat die sintuie nog méér oorweldig het.
Aanvanklik kon Ginkelsnoek nie naby die hawe kom sonder om eers ’n stywe dop antibiotika te down nie. Die reuk was genoeg om haar te dwing om haar eie bydrae by dié van geslagte te los.
Nie meer nie.
Nou fokus sy op die son. Son op water.
Wanneer sy afstap muur toe voel sy altyd of sy gaan om iemand te ontmoet. Aan die begin het die mense haar onophoudelik lastig geval. Of sy vriendelik of ongeskik was, hulle het alles van varke tot vinne aan haar probeer verkwansel. Deesdae los hulle haar ook al uit. Party vroue glimlag skaam onder hulle kopdoeke uit wanneer sy verbykom en lig snotbesmeerde babas waarop brommers paar vir haar om te sien.
Maak nie saak waar op die Ertjie Ginkelsnoek besig is om oor die ellendes van die mensdom te wroeg nie, sy skryf altyd vir Ma. Nie op papier nie, maar op water. As sy hier aan die water raak, weet sy dieselfde water raak weer aan Ma se voete waar sy vroegoggend langs die see draf. Toe hulle nog op die plaas in die “oliekol” gewoon het, moes sy maar so af en toe poskaarte drop. Pa het altyd gesê dit reën orals om hulle, net nie op hulle grond nie. Plaas verloor in die droogte.
Hoe vertel jy op papier wie jy was en wie jy nou is?
Maar geskryf van die inboorlinge. Dat hulle heeltyd aan haar hare wou vat. Dat sy dit sterk oorweeg het om haar kop kaal te skeer. Sou die vlegsel ook in die rivier gegooi het. Nie omdat dit die Ganges is nie, maar omdat dit vir haar ’n nice manier is van afskeid neem, soos sy die mense hier dit sien doen het. Saggies dryf dit net weg. Die hitte is soos ’n dronk ou wat heeltyd aan jou kom hang en nie wil los nie. Miskien moet sy ’n wêreldkaart op haar kop laat tatoeëer? Dan kan sy sommer in die spieël besluit waarheen sy volgende wil gaan.
Eenkeer het sy ’n brief van oom Boekevat ontvang. Gesê dis die eerste brief wat hy in vyftien jaar skryf. Dat Boesmanland se vygies vol staan en dat tante Fransie iemand gefoeter het en ’n saak van aanranding teen haar het. Ook dat Ginkelsnoek moet huis toe kom. Dat hy snags rondrol omdat sy oral loop en nie rus kry nie.
Ginkelsnoek het lank met die brief in haar broeksak geloop. Dit selfs daar op die muur uitgehaal en net so toe in die koevert onder haar sitvlak gesit.
Teen die vuil en die kieme. Teen verlangsere.
Laatmiddag is haar geliefkoosde tyd vir Die Muur. Dan begin die kleure van die lug aftap in die see in. Sagte waterverf-pienke wat saam met die kabbeltjies uitspoel, maar tog nie wegraak nie. Eindelik val die son dan soos ’n brandende opening op die horison en begin die water agteruit soontoe trek. By die punt van die ertjiebol uit en weg.
Die sari’s van die vroue waai met die identiese kleure, net helderder weergawes, in die skemerbriesie.
Soos ’n vaarwel aan die dag.
Vir al die good-byes wat Ginkelsnoek nooit kon uitkry nie. Die pujari’s lê offerandes in die terugtrekkende gety neer. Priesters, wat met kaal voete nat spore tot by hul tempels los. Onder die vrouens se naeltjies is ’n plooi van al die buk en op hul hurke sit.
“Namaste!” groet hulle met palm-op-palm-hande.
Dis altyd in daardie lam-laatmiddag oomblikke dat sy voel iemand hou haar dop. Dan lek Ginkelsnoek selfbewus oor haar gebarste lippe en probeer om nie soekend te lyk nie.
Hoe de joos kry mens dit anyway nou reg as jy altyd so vol vrae is? Op haar id-foto lyk sy soos een wat pas deur ’n karnaval-float omgery is. Slightly feathered.
Ginkelsnoek maak haar hare los, tot groot vermaak van die vistermense, en buk kamstig vorentoe om haar getjipte toonnaels te beloer. Bind haar haarriem om haar pols. Linkerkantse een, anders dink die
