Hart vir ’n heler
Hetta Kotze
Hartklop
Opgedra aan almal wat bly … en die gemeenskap dien.
1
Liana Louw kyk op toe ’n rooi roos voor haar op die register val. “Pierre! Wat soek jý hierdie tyd van die nag hier?”
“Een van my babas het besluit om vroeër te arriveer,” grinnik Pierre Bosman. “Ek kom nou net van die kraamsaal af. Wat van koffie vir ’n hardwerkende ginekoloog?”
“As jy net jou breë skouers uit die pad wil kry, dokter Bosman,” sê stafverpleegster Marie Steyn agter hom, “sodat ek die skinkbord kan neersit, gaan maak ek vir jou ook ’n beker koffie.” Haar blik gaan waarderend oor sy lenige figuur. “Eintlik kan jy myne vat,” bied sy aan, “dis die geel beker, dan maak ek vir my ander.”
“Dankie, staf.”
Hy strek hom oorkant Liana in ’n stoel uit en trek die skinkbord nader. “Seker nie die beste ding om nou te drink nie, nè? Ek gaan wakker lê as ek by die huis kom.” Hy roer sy koffie en kyk betekenisvol na haar. “Dan lê ek weer na jou en verlang. Ek is moeg vir ’n koue bed, wanneer trou ons?”
Liana gooi vir haar drie lepels suiker en ’n titsel melk in haar koffie. “ ’n Afkeer van ’n koue bed,” skerts sy, “is nie juis goeie motivering vir ’n huweliksaansoek nie. Waar kry jy die roos hierdie tyd van die nag vandaan?”
“In die gang vasgelê uit ’n pasiënt se ruiker. Ek het dit weer mooi reggeskuif, sy sal dit nie eens mis nie.” Hy knipoog onboetvaardig.
Liana lag toe sy die roos optel en daaraan ruik. “Dankie.”
“Ek sien jou te min as jy nagdiens werk,” kla hy en proe aan sy koffie. “Jy moes na my geluister het en eerder ook vir ’n dokter geswot het. Dan kon ons ons ure baie beter gekoördineer het.”
Liana sit die roos neer en maak ’n inskrywing op die lêer voor haar. “Ek is heeltemal tevrede met my beroepskeuse, dankie,” sê sy toe sy weer opkyk. “Ek wíl verpleeg. Daarby verkies ek nagdiens, dis rustiger.”
Hy skud sy kop. “Met jou kwalifikasies kon jy lankal verpleegdienste-bestuurder gewees het, of duisende meer in die oorsese mark verdien het. Ek sê weer ons moet daardie lekker vet aanbiedings aanvaar en vir ’n jaar of twee oorsee gaan werk. Verdien ponde of dollars. ’n Mens sal nooit ’n fout daarmee maak nie.”
Liana lê terug in haar stoel terwyl sy die beker koffie in haar bakhande koester. “En wat van my diens by die gemeenskapskliniek? En my middestadmense?” Sy glimlag meteens breed. “Het ek jou al vertel hoe mensvriendelik Johnnie geword het? Hy het selfs nou die oggend aangebied om my tas te dra.”
Pierre gaap en sit die leë beker op die skinkbord terug. “Ja, en as jy later jou goed soek, is die helfte gesteel. Laat ons eerder nie oor die gemeenskapskliniek of die straatkinders praat nie. Ek betaal met my belasting vir die kliniek se oop deure; ek skuld hulle – of die kinders wat te stout is om by hulle huise te bly – niks. Ek gaan ry, engel. Sien jou die naweek.”
Hy staan op en leun vorentoe. Sy lippe rus honger op hare.
Toe hy haar wil nadertrek, wikkel Liana haar los. “Ek is aan diens,” herinner sy hom kwaai.
“Jy’s darem maar pragtig as daardie blou oë so vuur skiet,” sê hy tergend en probeer haar weer nadertrek. “Dis tweeuur in die oggend, wie gaan ons nou sien?”
’n Liggie begin teen die paneelbord flits en ’n zoemgeluid vul die kantoor.
“Dis mevrou Diederick in 6A,” sê Liana en druk sy hande beslis weg. Sy reik na ’n flits, dankbaar vir die onderbreking. “Haar pynmedikasie is seker uitgewerk.”
Sy gaan haar lys na en sluit ’n kassie teen die muur oop met ’n sleutel wat sy om haar nek aan ’n bandjie dra. “Daan het gesê ons kan maar herhaal soos nodig. Stap jy saam? Dis op pad hyser toe.”
Hy glimlag skeef. “Ek het seker nie ’n keuse nie, of hoe?”
In die gang by die hyser probeer hy haar weer nadertrek, maar Liana skud haar kop beslis.
“Jy weet hoe voel ek oor hierdie soort goed by die werk, Pierre. Dis onprofessioneel, en dis ’n slegte voorbeeld vir my personeel.”
Hy hou haar ’n oomblik langer gevange in sy arms. “Nou trou dan met my,” sê hy weer. “Dan hoef jy nie nagskof te werk nie en kan jy die werk by daardie derderangse pandjieswinkel los. Dan kan ek soveel van jou kry as wat ek wil hê.”
“My pasiënt wag,” herinner sy hom. Toe hy haar traag laat gaan, drafstap sy in die gang af sonder om terug te kyk.
“Suster!” Die vrou met die donker hare kyk verlig op toe Liana by die bed kom en die flikkerende liggie afskakel. “Ek is so jammer om te pla, maar ek lê al ’n ruk wakker en die pyn raak nou baie erg.”
Liana glimlag gerusstellend en plaas haar hand ’n oomblik op die pasiënt se pols. “Alles reg, mevrou, dis mos waarom ons hier is. Dokter het ’n voorskrif by my gelos.”
Sy trek die gordyn om die bed toe om nie die ander slapende pasiënte te steur nie en skakel die bedliggie aan. “Ek gaan dit sommer in die aarvoeding toedien,” sê sy en begin werskaf waar die vloeistof reëlmatig in die plastiekpypie afdrup. Sy versnel die druptempo effens en haal haar termometer uit haar sak. “Terwyl u wakker is, neem ek sommer u lesings,” sê sy en skud eers die kussings agter die pasiënt se rug gemaklik.
Die skraal vrou hou Liana met angstige oë dop terwyl sy haar temperatuur en bloeddruk neem en lek dan oor haar lippe. “Suster … dis nie net die pyn wat my wakker hou nie. Ek is so bekommerd. My ou seuntjie is maar ses, as die gewas kwaadaardig moet wees …”
Liana maak die bloeddrukmeter se band om die skraal boarm los en skryf die lesings neer in die lêer wat sy uit die draadrak aan die onderpunt van die bed lig.
“Dokter was baie tevrede dat alles verwyder is,” sê sy gerusstellend. Sy neem die vrou se hand in hare toe sy die lêer teruggeplaas het. Vir ’n oomblik klem die vingers krampagtig om hare vas.
“Die uitslag behoort môre bekend te wees,” gesels Liana rustig verder. “Dan sal die dokter met jou en jou man gesels en kan julle die pad vorentoe beplan. Die prognose vir hierdie tipe operasie is in elk geval baie goed. Dis net wanneer die probleem te laat ontdek word dat daar komplikasies is. Jy sal nog jou seun se gradeplegtigheid eendag kan bywoon.”
Die pasiënt glimlag effens en Liana kan aan haar oë sien dat die pynstiller begin werk.
“Dankie, suster,” knik sy lomerig. “Jy kan maar die lig afsit.” Sy sug en draai haar gesig knus in die kussing. “Ek dink ek sal nou nog ’n bietjie slaap.”
Liana stap haar rondte deur die sale met die flits en gaan staan dan ’n rukkie in die gang na die straat vyf verdiepings ondertoe en kyk. Dis nog verlate en om die straatligte jaag ’n klomp vlermuise insekte. Wanneer het sy begin twyfel aan haar gevoel vir Pierre? wonder sy en kyk afgetrokke hoe motorligte van die snelweg se kant af aankom en oorkant by die motorhawe intrek. ’n Gapende petroljoggie haas hom nader.
Sy was baie verlief op Pierre, het op skool al gevlei gevoel toe die matriekseun haar, ’n nederige standerdsewe, gevra het om te kys. En
