haar ken in haar hand. Hy is reg, dink sy, sy het al vyf jaar opleiding agter die rug, sy kon maklik vir ’n geneesheer gestudeer het – haar punte was goed genoeg. Maar sy het ’n passie vir verpleging. In die besonder vir haar dienswerk onder die armer deel van die bevolking. Dis immers waarom sy vir haar die woonstel in die middestad gekoop het.
As sy nou terugdink, is dit waar die eerste krakie in haar en Pierre se verhouding gekom het. Hy was glad nie beïndruk nie en het hom na haar pa gewend vir hulp.
“Dis die tweede twyfelagtige belegging wat jy in drie jaar maak,” het haar pa gekorswel toe hy met haar daaroor gepraat het. “Maar dit bly jóú keuse, meisiekind, daaroor voel ek sterk.”
Dit wás vir my die regte keuse, besluit sy en pers haar lippe ferm saam. Sy is steeds dolgelukkig in haar woonstel agter die lukwartboom op die besige straathoek. Sy ken die straatverkopers wat onder die boom hulle ware verkwansel by die naam. Sy weet van hulle siek kinders en moeilike mans. Sy het die middestadmense leer liefkry daar by die gemeenskapskliniek, en sy het ’n waardering ontwikkel vir hulle trots en selfstandigheid te midde van die haglikste omstandighede. Sy het ook die kansvatters en slinkses leer uitkyk.
Liana sug en kom regop. Sy kan Pierre se gesindheid op ’n manier begryp – hy is ook verreweg nie die enigste een wat so voel nie – maar sy opmerkings oor haar loopbaan krap aan haar. Sy het regdeur haar kursus net geweet dat sy presies is waar sy moet wees, en sy ervaar nou weer dieselfde bevrediging in haar werk by die gemeenskapskliniek. Sy is gek na die straatkinders. Hulle is onhebbelik – tot jy deur die harde fasade dring en die pyn en ontsettende gebeure in hulle verlede ontdek.
Onder by die motorhawe gly die motorligte weer terug in die rigting van die snelweg. Die joggie gaap en krap sy been terwyl hy na die kantoortjie loop.
Liana frons. Waarom lyk weelde en verterende ambisie vir haar die afgelope ruk so sinloos as sy in ’n eenvertrekwoning staan waar ’n hele gesin lewe en sy die harde werklikheid sien waarmee hulle elke dag te doen het? Wanneer sy die waardigheid sien waarmee hulle leef? Sy staan soms stomgeslaan oor die waardering van mense vir die min wat hulle het. Dan lyk haar weelderige ouerhuis en Pierre se paleis in die spogbuurt teen die heuwel eintlik oordadig.
Tog, haar ouers en Pierre is geregtig op hulle bestaan, dit het sy lankal reeds vir haarself uitgemaak. Haar pa werk baie hard en hy het ’n oop hand vir die behoeftiges. Maar wanneer sy by Pierre kuier, bly die leegheid in haar hart vassit, en die gevoel bly groei dat daar meer in die lewe moet wees as jou eie genot en behoeftebevrediging.
Sy stap terug kantoor toe en stafverpleegster Marie loer onnutsig oor haar koffiebeker toe sy inkom. “Hy wou jou nie laat gaan nie, hm?”
“Pierre is lankal reeds weg,” verseker Liana haar waardig en bêre die flits. “Ek was by mevrou Diederick en het toe my rondte gedoen. Is daar nog warm water?”
Toe Marie knik, stap Liana na hulle kombuisie terwyl sy na haar polshorlosie kyk. Hulle sal binnekort met hulle oggendtake moet begin. Sy is dankbaar dat sy die volgende paar dae van diens af sal wees. Die eerste skof ná ’n mens van verlof af terugkom, is altyd die moeilikste.
Liana stoot haar hande dieper in haar baadjie se sakke en stap kop omlaag teen die wind in die rigting van Jorgie se kafee. Sy het net ’n uur of wat slaap agter die rug, maar sy sal vanaand weer slaap. Nou wil sy eers gaan kyk wat in haar winkel aangaan. Agter haar dreun motors in die eenrigtingstraat verby en voor, by die verkeerslig, weerkaats die oggendson van Kemkliniek se rye vensters af.
“Jy loop al weer en droom, ” raas Jorgie Papadopoulus, die eienaar van die middestadkafee, toe sy binnestap. “Hulle slaan jou oor die kop en dra jou weg voor jy nog besluit het wat jy alles wil koop.”
Liana lag, en die berisping in sy blik slaan oor na bewondering.
“Vroue kan multitask, Jorgie, weet jy dit nog nie?” Sy trek die blikkie pepersproei, warm van haar liggaam, uit haar gordel. “Ek is gewapen en ek bly bewus van my omgewing, al lyk dit nie vir jou so nie.”
Hy skud sy kop toe sy die blikkie weer aan haar gordel haak. “Hoe gaan dit by die hospitaal?” vra hy.
“Goed.” Liana bestel vir haar ’n geroosterde toebroodjie en gaap. “Ek het tot vanoggend nagdiens gewerk, nou is ek darem ’n paar dae af. Ek het dit nodig na die aanpassing van terugkom in my roetine ná die vakansie.”
Daar kom drie kinders van die woonstelblok langs die kafee binne. Twee is nog in slaapklere en al drie is kaalvoet. Die grootste lig ’n tweeliter-melkhouer met groot moeite uit die yskas en die ander een rek op sy tone om ’n brood van die rak af te haal. Op pad toonbank toe neem hulle van die goedkoop lekkergoed wat Jorgie in kartonhouers op kinderhoogte hou. Hulle betaal met ’n handvol kleingeld en die assistent by die kasregister tel die munte sorgvuldig voor sy die transaksie oplui.
Liana onderdruk ’n glimlag toe Jorgie in die verbygaan vir elke kind nog twee lekkers in die hand stop. “Eers julle brekfis eet,” vermaan hy.
Toe sy vir haar toebroodjie gaan betaal, staan hy nader en leun langs haar op die toonbank. “Weer drama gehad gisteraand,” brom hy. “Hulle het by die stoor probeer inkom. My diefwering lelik oopgebuig. Gelukkig het die alarm afgegaan toe hulle die venster oopmaak en die sekuriteitsfirma was gou hier. Hy reken dis weer van die straatkinders. Jy moet maar kyk of hulle nie by jou ook gelol het nie.”
Liana gooi haar kleingeld fronsend in haar sak terug. “Waarom dink hy dis die straatkinders?” wil sy verontwaardig weet. “Het hy hulle gesien? Van hulle gevang? Hier is baie misdadigers in die middestad en die meeste van hulle is volwassenes. Dis so maklik om altyd die straatkinders van alles te beskuldig!”
“Stadig,” paai Jorgie. “Ek sê maar net wat hy gesê het. Feit is, dis die derde keer dat hulle probeer inkom. Ek dink ek gaan palissade omsit.”
Liana sug en haak haar arm deur syne. “Jammer, Jorgie. Dis net … ek word so die hoenders in as almal die kinders so brandmerk. Ek weet hulle is nie engeltjies nie, maar maskas, gee hulle darem ook ’n kans in die lewe. Hulle is ook onskuldig tot skuldig bewys.”
Jorgie se groenteverpakker roep na hom en hy draai weg. “Moenie weggaan nie,” sê hy, “ek wil vir jou iets gee om vir jou ma te vat.”
Liana staar sy logge liggaam wat so flink beweeg agterna en glimlag. Sy het Jorgie leer ken nog voor sy die woonstel in die middestad gekoop het en hy is steeds dieselfde. ’n Gemoedelike mens, met ’n liefde vir die middestad se mense en ’n oop hand waar nodig, maar ’n uitstekende besigheidsman, met die moed van ’n leeu. Sy kafee, die enigste behoorlik toegeruste een vir die arm middestadbewoners, is al verskeie kere deur rowers geteiken, maar Jorgie is hulle altyd een voor. Sy is daarvan oortuig dat hy informante moet hê. Hoe anders oorleef ’n besigheidsman inderdaad hier?
Sy sug en stap deur toe, waar sy eenkant, uit die klante se pad, die malende verbystroming op die sypaadjie dophou. Sy kan dieselfde van haarself vra. Wat het haar besiel om twee jaar gelede ’n tweedehandse meubelwinkeltjie hier in die middestad te koop?
Haar pa het haar afgeraai. “Jy’s in elk geval besig genoeg met die verpleging,” het hy beswaar gemaak. “En meisiekind, daar is beter plekke om te koop.”
Maar vir haar was dit juis ’n manier om deel van die middestadgemeenskap te word. Haar meubelwinkeltjie het wel nie die groot omset van Jorgie se winkel nie, maar daar kom ook maar geld in, met al die risiko’s daaraan verbonde. Tog is dit vir haar ’n lekker stokperdjie.
Haar gesig versomber toe sy aan Pierre dink. As hy moet weet dis haar eie winkel … Hy dink sy help
