lig haar gesig na die son wat in ’n streep oor Jorgie se deur begin val en sug behaaglik. Dis die hartklop van die stad wat haar bekoor, besef sy weer. Dit herinner haar aan die see, soms rustig en kalm, dan weer donderend, met skote en loeiende sirenes, en soms somber en donker, soos die smart van sy inwoners. Sy is hier vir die mense, die mense wat sy die afgelope drie jaar leer liefkry het.
“Hierso.” Jorgie hou ’n tamaai papaja na haar uit. “Sê vir jou ma haar gemmerkonfyt was daardie eerste prys op die skou werd.”
“Dankie, Jorgie, ek sal.”
Liana draai weg en loop haar in ’n harde borskas vas. “Jammer,” maak sy verskoning en tree terug.
Onpersoonlike liggroen oë vee oor haar, dan stap die man met ’n kopknik verby.
“Môre, dok,” groet Jorgie die man hartlik. “Waarmee help ons vandag?”
Dok! Liana besluit om nog ’n bietjie te draai. Sou hy nuut wees by Kemkliniek?
Sy bestudeer die koerante op die rak en hou hom onderlangs dop. Hy het digte bruin wenkbroue in ’n bruingebrande gesig en hy is nie lank nie. Om die waarheid te sê, met haar hoë hakke aan sal sy langer as hy wees. Daar is krag in sy breë skouers en ’n ongeërgdheid in sy houding – die damn you-streep wat haar so opgeval het toe hy by haar verbygestap het.
Sy het hom beslis nog nie gesien vandat sy terug is by die kliniek nie. Hy pas ook glad nie by die konvensionele beeld van Kemkliniek se dokters nie. Pierre sou gesê het hy hoort aan die ander kant van die spoor.
Die man haal ’n pak droplekkers van die lekkergoedrak af en stap met sy dubbelgrootte worsbroodjie en blikkie koeldrank verby haar om te betaal, weer sonder om reaksie te toon. Liana kry heimlik lag vir haar eie verontwaardiging. Ydele vroumens! Gewoonlik kyk mans twee keer na haar. Tog kan sy nie die tinteling in haar are keer toe sy die ontwykende geur van een of ander naskeermiddel kry nie. Hy is verbrands aantreklik, op ’n ruwe manier.
Buite gaan staan hy by die sementtafeltjies en banke wat Jorgie daar vir sy klante het en draai die plastiek om sy worsbroodjie af. Hy knoop ’n gesprek in ’n swart taal aan met ’n man wat met ’n stuk brood en ’n koeldrank voor hom sit. Die man se tande glinster wit toe hy lag en hy antwoord in dieselfde taal.
“Zoeloe,” sê Jorgie agter Liana, “hy praat dit vlot. Sy naam is Brink Fouche, dokter Brink Fouche. Hy is ’n vrywilliger by die gemeenskapskliniek en het so pas vir hom ’n spreekkamer reg langs hulle oopgemaak. Hoog tyd ook. Die middestad het ’n bekostigbare dokter nodig. Kemkliniek is net vir die rykes en dié met ’n mediese fonds.”
Liana sug. “Is so. Sien jou later, Jorgie. Dankie vir die papaja.”
“Onthou om jou agterdeur na te gaan!” roep Jorgie haar agterna.
Die man met die groen oë kyk op toe Liana verbystap. Dan draai hy terug na sy gespreksgenoot.
Sy stap weg met haar gebruiklike ritmiese lang treë. Sy wonder of hy ’n polisie-informant is. Dit sal nie die eerste keer wees dat hulle so ’n slenter probeer nie; daar is baie probleme in die middestad met al die uitlanders en dwelmhandel. Probleem is: dit werk eenvoudig nie, die middestadmense is te uitgeslape vir hulle.
Sy skud die gevoel van onrustigheid wat sy teenwoordigheid in haar geroer het af. Beslis ’n informant, besluit sy. Waarom anders sal ’n dokter in die middestad ’n spreekkamer open? Ryk word gaan hy beslis nie uit die middestadmense nie. Oor ’n paar maande is hy weer weg.
Brink Fouche eet sy worsbroodjie klaar en gooi die plastiekomhulsel in die vullisdrom wat Jorgie voor sy ingang hou. Hy groet sy gespreksgenoot en stap in die rigting wat die meisie ingeslaan het. Mooi dingetjie … Hy kon sien dat sy haar vererg het omdat hy nie notisie neem nie.
Dit was opsetlik ook, sy ís iets vir die oog. Maar Irma het sy illusies oor die teenoorgestelde geslag vernietig. Irma, sy vrou … Of laat hy maar eerlik wees met homself: sy gewese vrou, wat reeds aan ’n ander man behoort.
Hy prop sy hande diep in sy sakke en skop na ’n bierblikkie wat op die sypaadjie lê. Die blikkie rol in die pad in en kom tot stilstand aan die kant van die randsteen langs ’n rooi speelding. Hy gaan staan. Dis een van daardie laphartjies wat ’n mens op Valentynsbeertjies kry. ’n Hond moes dit beetgehad het, dis eenkant flenters gekou en besmeer met modder. So lyk my hart ná Irma, dink hy en glimlag skeef. Nie juis ’n wetenskaplike waarneming vir ’n dokter nie, maar ’n goeie beskrywing van sy gevoel.
Hy frons terwyl hy verder stap. Eintlik moes hulle seker nooit getrou het nie, maar hy was van die begin af betower deur professor De Jonghe se fyn tienerdogter. Hy het hard probeer om dit weg te steek. Professor De Jonghe was immers sy mentor en hy het hom bewonder – dié sjirurg wat die wilde jong man se talente raakgesien het en vir hom werk in sy praktyk gegee het.
Brink onthou nog die eerste keer wat die professor hom toegelaat het om in die teater teenwoordig te wees. Hy was toe twintig en drywer vir die praktyk. Professor De Jonghe het sonder kommentaar die een doktersboek ná die ander vir hom geleen, en sy vrae geduldig beantwoord.
“Ons doen vanmiddag rekonstruktiewe sjirurgie,” het hy een oggend gesê toe Brink hom oudergewoonte gaan groet het. “Jy het mos laas week daaroor gelees. Wil jy sien hoe dit in die praktyk lyk?”
Brink het net geknik; hy het homself nie vertrou om te antwoord nie. Van die oomblik dat die eerste snit gemaak is, het hy geweet dis wat hy ook wil doen. Hy kon nie ophou praat op pad terug spreekkamer toe nie.
Professor De Jonghe het hom die volgende dag ingeroep en gevra of hy matriek geslaag het.
Brink het geknik. Hy het, met onderskeidings in al sy vakke – nie omdat hy so danig toegewyd was nie, maar om al daardie ryk snobs van die voorstede te wys dat hy stof in hulle oë kan skop. Dit het maar moeilik gegaan; hy het bedags ná skool stadsbiblioteek toe gegaan en sy leerwerk en naslaanwerk daar gaan doen. Saans moes hy dikwels by kerslig leer, en waar hy by welwillendes kon slaapplek kry. Hy en sy ma het toe lankal nie meer klaargekom nie; van al haar mansvriende het hy genoeg gehad.
Professor De Jonghe se wenkbroue het hoog gelig toe hy sy matrieksertifikaat sien. “Magtag,” het hy gesê, “en jy werk as ’n drywer. Wil jy nie eerder gaan leer en my vennoot word nie?”
Brink onthou nog dat hy selfbewus gelag het, en toe onseker na die man voor hom gekyk het. Hy het al te veel keer seergekry om enige woorde sonder meer te aanvaar. “Hoe bedoel professor nou?” het hy versigtig gevra.
Professor De Jonghe het die sertifikaat laat sak. “Ek is ernstig, Brinkman. Jy kwalifiseer beslis vir ’n beurs met hierdie punte. Het niemand jou een aangebied ná skool nie?”
Brink het iets gemompel. Daar was aanbiedings, maar hy was hardekwas. Hy het niks van niemand nodig gehad nie. Hy wou net sy eie salaris begin verdien, en die onderwysers het nie veel erg aan sy opstandigheid gehad nie.
“Ek sal inbetaal wat jy kortkom vir jou studie,” het professor De Jonghe voortgegaan. “Op voorwaarde dat jy dit vir my terugwerk wanneer jy gekwalifiseer is.”
So het hulle jare lange vriendskap begin. En toe Irma hom op universiteit raakloop, het sy met ander oë na hom begin kyk. Nie dat hy toe baie tyd vir meisies gehad het nie, hy het hom doodgewerk.
Brink gaan staan en kyk om hom rond. Vervlaks! Hy het nou verby die afdraaipad na sy spreekkamer gestap en is in die straat wat parallel daarmee loop. Hy wonder geïrriteerd of hy moet omdraai
